Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων

Στο καθιστικό με τα βαριά έπιπλα εποχής, τέσσερις αμίλητες και σκυθρωπές φιγούρες, θαμπές από το χαμηλό φως του σούρουπου, που μπαίνει από το ψηλό παράθυρο, δείχνουν να περιμένουν κάτι ή κάποιον, που θα αιφνιδιάσει την αλλόκοτη στασιμότητα τους. Μία γυναίκα και τρεις άνδρες σκεπτικοί, χωρίς να κοιτάζει ο ένας τον άλλο, μέσα σε μια  σιωπή, βασανιστική σιωπή, φαντάζουν σαν θολές σκιές στο γέρμα του απογεύματος. Ακούγεται μόνο ο ρυθμικός ήχος του εκκρεμούς στον τοίχο, σε συνδυασμό με το συνεχόμενο

Στο δρόμο σου άνθρωπε νομίζειςπως ροδοπέταλα στρωμένος πρέπει να είναι ο δρόμος που βαδίζεις.Ότι τα πέλαγα θα ατενίζεις και θα αγαπάς και θα ελπίζεις της χαράς το μερτικό.Μα μία σφαίρα μία μέρα, μία αστραπή μες τον αέρα, το ξαφνικό.Ένα χέρι με νύχια γαμψά τα σωθικά σου να ξεσκίζει, το τραγικό.Ένα ανεξέλεγκτο αμάξι στη γέφυρα που ντεραπάρει, κλέβει το γέλιο, φέρνει τον πόνο τον σκοτεινό.Μία μπουκάλα χημεία στάζει, τούφες που μένουν στο μαξιλάρι. Πόσο φρικτό.Άνθρωποι

Λένε πως οι άνθρωποι του μεροκάματου, οι άνθρωποι του μόχθου, μπορούν να συμπονέσουν σε μεγαλύτερο βάθος το συνάνθρωπο που βρίσκεται σε δύσκολη στιγμή. Έχουν διαβεί και εκείνοι δρόμους ανάγκης, έχουν περάσει πολλές φουρτούνες στο στίβο της ζωής. Και ελπίζουν να βγαίνουν νικητές, παρόλα τα χαστούκια και τα χτυπήματα. Η ζωή είναι μποξέρ σκληρότερος από τον Μωχάμεντ Άλι` μόλις σε δει όρθιο, αμέσως θα βρει κάτι άλλο για να σε ξαπλώσει στο χώμα. Αλλά εμείς προσπαθούμε να είμαστε πάντοτε περήφανοι

Πάντα αχώριστους σας θυμόμουνα.

Στα πανηγύρια αχώριστοι, στα λούνα παρκ αχώριστοι,στις συναυλίες, στα σινεμά,στα μιούζικαλ, στα θέατρα,παντού και πάνταμαζί και αυτοκόλλητοι.

Κομμένοι και ραμμένοι ο ένας για τον άλλο.

Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο,ίδια σχολή, ίδιο μεταπτυχιακό.

Πιασμένοι χέρι με χέρι τα βγάλατε.Σιαμαίοι.

Όλη η παρέα σάς καμάρωνε και σας χαιρότανε.Δεν είχατε

Εκείνη τη νύχτα με την δυνατή βροχή,προτίμησα να κλείσω τα παντζούρια,στην μουσική των κεραυνών,με τα δακρυσμένα ματιά.Είδα το φεγγάρι να τρέμει,να σκίζει με κρότο τα σύννεφα.Έσκυψα το κεφάλι και αποχώρησα,σκεφτόμουν τι μπορούσα να κάνω,μπήκα σε ένα άδειο τρένο,μια σειρά από χρώματα,κρυβόταν  πίσω από την καρδιά μου.Ο μηχανοδηγός μού πρόσφερε ένα αόρατο λουλούδι.Μετά με  ρώτησε αν μπορούσα να τραγουδήσω.Εγώ έκατσα βουβός στη θέση μου μέχρι το

Μέσα στην ανθρωποθάλασσαμέσα στο ανώνυμο πλήθοςζεις και κινείσαιαπό νωρίς χαράματαβγαίνεις στο δρόμομέχρι αργά το απόγευμακανείς δεν νοιάζεται για σέναούτε εσύ για κανέναντο άγχος της επιβίωσηςκάνει τους ανθρώπους σκληρούςόταν σχολάσεις πας σπίτινα φας, να ξεκουραστείς λίγοκι ύστερα να βγεις στη γειτονιάνα πιείς ένα καφέμετά να επιστρέψειςστο διαμέρισμαγια να κοιμηθείς νωρίςγιατί την άλλη μέραπάλι από την αρχή.

Στον Francis Scott Fitzgerald   Δύο φορές το διάβασα —ελάχιστα θυμάμαι.Μόνο θυμάμαι το άρωμα στα δάχτυλά μουαπ’ το γαλάζιο χνούδι της ματαίωσης.Όμως, θυμάμαι ότι κι εσύπολύ το αγαπούσες —το ’χες διαβάσει παλιά,προτού με γνωρίσεις.

Αυτά σκέφτομαι τώραπου βλέπω το βιβλίοστο σαλόνι του ξενοδοχείου μου.Μαύρο δέρμα, γράμματα χρυσά…Κι άξαφνο χτυπο-κάρδι ντροπαλό.

Θέλω να πάω να το πάρω,μα πελώρια φαντάζ’

Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν τόπο μακρινό, ζούσε μια γιαγιά, που την έλεγαν Αστερινή, επειδή κάθε βράδυ καθόταν κάτω από ένα δέντρο και μιλούσε με τα αστέρια του ουρανού. Η Αστερινή ζούσε πολλά χρόνια, από μικρό παιδί μέχρι που έγινε πολύ μεγάλη, σε ένα σπιτάκι, στην κορφή ενός λόφου. Το σπίτι της μπορεί να ήταν φτωχικό, αλλά η ίδια το έβλεπε ως το πιο πλούσιο σπίτι του χωριού. Κάθε νέα ημέρα ο καλός ήλιος φρόντιζε να χαρίζει απλόχερα σε αυτήν και το σπιτικό της τη χρυσαφένια λάμψη και  τη