Του Χριστού…
Εκεί που λάμπει ένα αστέρι,στης νύχτας το θολό ιστό,άπλωσε το σεπτό σου χέριν’ αγγίξεις το μικρό Χριστό.
Εκεί που σβήνει το φεγγάρι,ένα παιδί αιμορραγεί,Χριστέ μου, κάνε μου τη χάρη,να γιάνεις τούτη την πληγή.
Ένας τυφλός στο άδειο σκοτάδι,θα ψάλλει πάλι ωσαννά,να νιώσει τ’ ουρανού το χάδιτη γη να θυμηθεί ξανά.
Κι αυτή η κόρη που κεντάει,μπροστά στο αδύναμο
Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα
Πολύ ναζιάρα ήταν. Ευχαριστιόσουν να τη βλέπεις να τανίζεται, με τον άσπρο της λαιμό να υψώνεται σαν στρουθοκάμηλος και να στριφογυρίζει σχόλια, παραλειπόμενα, κρίσεις και επικρίσεις, για τις άλλες, στο καραμελένιο στοματάκι της χωρίς σταματημό. Ολοένα και αδυνάτιζε, λες και η ρητορική αυτή για τις πράξεις των άλλων της έριχνε τα λιπαρά στον οργανισμό, τη στέγνωνε από υγρά και στο τέλος της ξέραινε το στόμα. Αγαπούσε πολύ τις τσίχλες και την αρωματική μαστίχα. Μοσχομύριζε καθαριότητα
Την ερχόμενη Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου, στις 7:00 το απόγευμα, στο κέντρο του Μουζακίου, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Γυναικών Δήμου Μουζακίου διοργανώνει τη δράση «Χάρισε ένα βιβλίο, δυνάμωσε το φως», σε συνεργασία με τους συλλόγους και τις επιτροπές γονέων και κηδεμόνων όλων των σχολείων Μουζακίου και Μαυρομματίου. Την 21η Δεκεμβρίου καθιέρωσε ως ημέρα ανταλλαγής βιβλίων σε Ελλάδα και Κύπρο, ο ιστότοπος elniplex.com και η ομάδα βιβλιοπωλείων «Είμαι το βιβλιοπωλείο σου». Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο,
Έπρεπε να διασχίσωωκεανούς με ψέματαγια να σε βρωΜην το πιστέψεις για εύκολοΔεν ήτανΔεν ήξερα να κολυμπώσε τέτοια περιβάλλοντα Δεν έμαθα Πνίγηκα εκατό φορέςΈπρεπε ν’ ανεβώ βουνάνα τσακιστώ και να λιποψυχήσωμπροστά σε τόση βία κι αδικίαΔεν ήξερα να ζωσε τέτοια περιβάλλοντα Δεν έμαθα Πέθανα εκατό φορέςΔεν ήθελα να ζωσε τέτοια περιβάλλονταΜη με κοιτάς με δυσπιστίαΤο ’καναΠέθανα εκατό φορέςΓια να σε βρωθα έκανα τα
Με φωνάζεις Πηνελόπη μα ποτέ με τ' όνομά μου... Κι εγώ, σαν πίστη ηρωίδα τ' Ομήρου, σε περιμένω να γυρίσεις πίσω σ' εμένα... παλεύοντας για μια Ιθάκη μονάχη μου για δυο... Μια το βρίσκω και μια χάνομαι σε χρυσές κλωστές και πρελούδια, σ' ένα αχανές υφαντό... Ράβε ξήλωνε... Και κάπως έτσι πέρασε μια δεκαετία κι άσπρισαν τα μαλλιά μου... Το μυαλό μου σ' ένα όνομα έχει κολλήσει, το δικό σου... Η καρδιά μου χτυπάει για σένα και ο χρόνος κυλά στη ροή σου... Μια θάλασσα μας χωρίζει κι εσύ αντί να
Μεγάλες χαρές μέσα στο σπιτικό του, περίμενε τον διάδοχο, οι γονείς του θα ερχόντουσαν το βράδυ για ένα οικογενειακό τραπέζι. Θα συμπληρωνόταν η ευτυχία του με την απόκτηση του γιου, ο οποίος θα συνέχιζε το όνομα και την παράδοση της οικογένειας. Όμως, η χαρά του μέσα σε λίγα λεπτά θα μετατρεπόταν σε απογοήτευση όταν θα έβλεπε επάνω στο τραπέζι, που θα γινόταν σε λίγη ώρα, ένα φάκελο με ιατρική γνωμάτευση. Ένας φάκελος με εξετάσεις, που έδειχναν ότι το φύλο του παιδιού ήταν θηλυκό… -Κορίτσι,
Πριν ξημερώσει περπατάω τη ζωή,πίσω από τα φύλλα των δέντρων.Μια τεράστια πικρή έκταση που έγινε σκόνη,μια δροσερή παρένθεση στο ταξίδι μας.Οι ακτίνες του φεγγαριού θυσιάζουνένα για λίγο μέσα στο πάντα.Βλέπω μόνο ό,τι μπορώ να θυμηθώ,χέρια στην αγάπη του πήγαινε και έλα,μαλλιά χορεύουν πήγαινε και έλα,ένα μικρό χρονικό σε ολόκληρο τον κόσμο,που γεμίζει με ησυχία τα άνθη που έρχονται.Ένα μεγάλο μελλοντικό λάθος…Βούλιαξε μέσα στη μοναξιά.Άραγε
Έτρεχε με λαχτάρα στην πλαγιά του λόφου. Ήθελε, οπωσδήποτε, να προλάβει την ανατολή του ήλιου. Μια ίβιδα πέταξε από μία δαμασκηνιά του λόφου, σχίζοντας με τις φτερούγες της τον αιθέρα. Το θεώρησε καλό οιωνό το πέταγμα του πουλιού. Εκείνη ήθελε μόνο να προλάβει, προτού ο ήλιος στείλει το χρυσάφι του στη γη. Τα κατάφερε. Έφτασε λαχανιασμένη στη χιονισμένη την κορφή. Χιόνι λευκό και καθάριο, σαν τις αξίες των προγόνων της, που εδώ και χρόνια κοιμούνται λησμονημένες στα έγκατα της γης. Εκείνη
Πρόσφατα σχόλια