Στους δρόμους ολοένα και πιο πολλές γυναίκες με φθηνά παπούτσια, αφρόντιστα μαλλιάκι αριστερά όνειρα,τι είδους άντρες τις αγάπησαν;
Δυο σπουργίτια παίζουν στο πέταγμα κυνηγητό στο πανύψηλο φανάρι,τι γυρεύουν εκεί;
Μια πολύβουη πόλη, καταμεσής καλοκαιριού, ασθμαίνοντας ανηφορίζειτη μέρα ένα γέρικο λεωφορείο, τυλιγμένο στη σκόνη του και στη λησμονιά μας.
Ας ήταν να κρεμόταν όλος ο κόσμος από τη μυρωδιά του γιασεμιού,τα
Ένα λεπτό καλοκαίρι που φτάνει ως τα σύννεφα,εμείς προσέχουμε να μην μάθει κανείς γι’ αυτό το τραγούδι.Στις σκαλισμένες κούπες που κρέμονται στο φως του φεγγαριού.Στα πράσινα βορινά νησιά με τα χρωματιστά γλυκά.Φλεγόμενα πουλιά πάνω στα βράχια,που πέφτουνε μέχρι τη σελήνη.Στον χορό των ερωτευμένων ζευγαριών,στις άσπρες λέξεις που ανεμίζουν χιλιάδες μίλια μακριά.Ποιος κουβάλησε μέχρι εδώ την καλοσύνηκαι εσείς μαχητές των λουλουδιών…Αλήθεια!Ξέρετε ποια
Ξέχασα πώς είναι να χαμογελάς, ξέχασα πώς έφθασε η ώρα τα μάτια σου να σκοτεινιάσουν, ξέχασα πως μου έδωσες μια παρουσία δανεική. Μια παρουσία που με έφερε αντιμέτωπη με τις επιλογές του εαυτού μου, αντιμέτωπη με το εγώ μου. Ξέχασα πως μια νύχτα, τη στιγμή που σε βρήκα, σε έχασα. Ξέχασα. Είχες τόσα να κάνεις που δεν είχαν ουσία, όπου ήσουν πήγαινα και ’γω, μέσα στο πλήθος σου χανόμουν, μήπως νιώσω την παρουσία σου ξανά. Κάποιες μέρες ακούω μέσα στους βουβούς τοίχους, στα άδεια σεντόνια, μέσα σε
Η μέρα που άρχιζε, υποσχόταν ζέστη,ήδη αχνίζοντας ανέβαινε από την άσφαλτοκαι καθρεφτιζόταν στο κίτρινο τού ταξί.
Ένα σκυλί κουβαλούσε με κουρασμένα βήματατη μοναξιά του στον αφημένο κήπο.
Το ξύλινο άλογο στο σαλόνιφοράει από χρόνια ένα πήλινο πόδι, τώρα,κι ένα σπασμένο χαλινάρι,κουτσό αλλά ελεύθερο.
Τα σκυλιά γυρεύουν χάδι,οι άνθρωποι μια λέξηκι η ζωή το κύλισμά της.
<br
Αχ, αχ, αχ πείτε μου!Πείτε μου, πώς με θέλετε;Αχ, πείτε μου…Δεν ξέρω εγώ να είμαιΜικρή κι ανίδεη.Πείτε μου εσείς,Σοφοί μου,Πώς με θέλετεΚι εγώ θα γίνω.Με θέλετε μπουμπούκι τρυφερό;Με θέλετε γατούλα;Μήπως σας κάνω χαρωπή νοικοκυρά;Μανούλα για να κλάψετε στην αγκαλιά μου;Στην τρυφερή μου αγκαλίτσα ελάτε.Ω μα ελάτε! Μη διστάζετε!Είμαι εκπαιδευμένη.Με θέλετε έξυπνη ίσως;Αδίστακτη; Αμείλικτη; Την αντρική δουλειά να κάνω;Να δείξω
Θέλω να μάθω για τον αριθμό των νεκρών. Όχι, όχι για τους νεκρούς που χάθηκαν στη θάλασσα. Για τους άλλους θέλω να μάθω. Για κείνους που πνιγήκαν στη στεριά, στον δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι, στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση, στο καφενείο με το φραπέ στο χέρι. Πόσοι είναι οι νεκροί; Εκείνοι που δεν έχουν τίποτα όμορφο για το οποίο να ξυπνάνε το πρωί παρά να βγούνε στο κυνήγι για το φράγκο, εκείνοι που έχουν μια αρβύλα πάνω στο μούτρο τους κι αντί να την τινάξουν πέρα, το μόνο που τους
Κατόπιν ομόφωνης απόφασης του Δ.Σ. της Ε.Λ.Α., ο «Πρώτος Πανελλήνιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός» της μετονομάζεται σε «Πρώτος Διεθνής Λογοτεχνικός Διαγωνισμός», λόγω της μεγάλης απήχησής του σε Ελλάδα και εξωτερικό και λόγω του αυξημένου αριθμού αιτημάτων συμμετοχής από Έλληνες λογοτέχνες εντός και εκτός Ελλάδας.Για οποιαδήποτε πληροφορία, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να στείλουν μήνυμα στο elaigaiou@gmail.com ή να επισκεφθούν τη σελίδα μας στο διαδίκτυο elaigaiou.blogspot.com.
<br
Σιωπηλά έρχονται τα καλοκαίρια.Στάζουν αλάτι στις πληγές,ξενυχτάνε τα βράδια με γιασεμί,ξημερώνονται τα πρωινάμε δυόσμο και βασιλικό κι άσπρον ασβέστη,παραδίδονται τα δειλινάίσια, ευθυτενή, μ’ όλο το φως κατάστηθα.Φεύγουν πάντα με κρότο.
Καθένας μας κι η αποκαθήλωσή του.
[Μαριάννα Γληνού – Ας γνωριστούμε]
Πρόσφατα σχόλια