Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

Τόσο πόθο φυλαγμένο δεν αντέχουν τα χείλη μου.Τόση λαχτάρα αλαφιασμένη πώς να την ξεκουράσω;Κλαίω πάνω στο γυμνό σου σώμαπου μόνο ο νους μου έχει δει γυμνό.Κλαίω και τα δάκρυά μου ποτίζουν τους πόρους της σάρκας σου.Αυτής, της όμορφα απειθάρχητης σάρκαςπου αφήνω πάνω της πάθος και λυγμό.Σε κρατώ μακριά,το βλέμμα μου από τα μάτια σου αποτραβώκαι σε πονάω, ναι, σε πονάωμε τον ίδιο πόνο που η σκέψη μου ταξιδεύειμέσα στην ηδονή του κορμιού σου,Μέσα

σήμερα θα φορέσω ένα κόκκινο φόρεμα χιλιόμετρα μακριά θα κλειδώσω την πόρτα θ' αφήσω δυο ψίχουλα κάτω από το τραπέζι δάχτυλα λεπτά παγωμένα ανάμεσά τους ο δρόμος πικρό φτερούγισμα νεραντζιάς λίγες σταγόνες μετέωρες ανέκαθεν στερούμουν προθέσεων από ένστικτο μου αρέσαν οι Κυριακές

Μεσημέρι Παρασκευής. Στο ημερολόγιο του γραφείου μου, οι μέρες έχουν κολλήσει στο μήνα Νοέμβριο. Πάλι ξέχασα να το γυρίσω. Δεν το χρησιμοποιώ και πολύ, αφού αρκεί μια ματιά το πρωί  στο κινητό τηλέφωνο, σαν πρώτη πηγή ενημέρωσης. 14/12/2018. Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Οι αιτήσεις και τα έγγραφα στοίβες, ορθώθηκαν -σαν τοίχος- μπροστά μου. Για να δω ποιος μπαίνει στο γραφείο πρέπει να ανασηκωθώ λίγο απ’ τη θέση μου. Πρωτόκολλο, καταχωρίσεις, διαβιβαστικά… τόσα χρόνια τα ίδια. Βαρέθηκα να

Ανάβαση Το αυτοκίνητο ασθμαίνει ανεβαίνοντας τον δρόμο που σαν το μυθικό φίδι αγκαλιάζει τις πλαγιές του Παρνασσού. Το μοναστήρι, που εδώ και δεκαέξι αιώνες δεσπόζει στην κορυφή του βουνού, έχει αρχίσει να εμφανίζεται πίσω από τις στροφές. Σε μισή ώρα θα βρίσκονται έξω από την πύλη. Ο πατέρας έχει επισκεφτεί και στο παρελθόν το αρχαίο κοινόβιο. Ο γιος ανεβαίνει πρώτη φορά. Σκέφτεται το μεγαλείο του Θεού και την αλαζονεία των ανθρώπων,  που θεωρούν ότι ανεβαίνοντας ένα βουνό θα πλησιάσουν τα

[Με απορία μες στα μάτια στέκει η ψυχή, μαζεύει εικόνες μιας εποχής που ξεγελά και ξεγλυστρά κι όλο ξεφεύγει από τα γνώριμά της μονοπάτια]



Πώς λαχταρώ...Nα τα ξανοίξω τα πυκνά τα σύννεφακαι τις ορμητικές σταγόνες να στραγγίξω απ' τις ψυχέςΝα αλαφρύνω το μπουχτισμένο χώμαΝα σκουπίσω τον υγρό αέραΝα κάνω νόημα σε μια ηλιαχτίδα ν' αναθαρρήσεινα ξεπροβάλει θαρρετά και να χορέψειμπρος στα μάτια μου


<br

Σε  τόπους μακρινούς μάταια για καλύτερη ζωή προσπαθείς- το παρελθόν αναλογίζεσαι λάθη και ερείπια πού δημιούργησες.   Οι μακρινοί τόποι σού είναι γνωστοί το ίδιο νερό στη θάλασσα κυματίζει η ρυμοτομία της ζωής μοιάζει απαράλλακτη σε κάθε στάση. Με παλιό κλειδί το σπίτι ανοίγεις το είδωλό σου στον καθρέφτη αντικρίζεις, παραλλαγμένο από το χρόνο μα αμετάβλητο βλέμμα τα μάτια σου αναγνωρίζουν.   Κι αν διαβαίνεις νέους δρόμους πάλι παρόμοια τρικυμία μέσα σου νιώθεις αυτή

Υπέροχο να ζω τα περασμένααυτά που ζήσαμε μαζίνα 'ρχονται στο νου μου πάλιοι αναμνήσεις οι μακρινέςκαι όλα ξανά να ζωντανεύουνλες και ήταν χθεςλες και είναι τώρασαν να ξαπλώνουμεσε μιαν αιώραδίπλα στης θάλασσαςτον παφλασμόυπέροχο να ξαναζούνοι αγκαλιές, τα χάδιατης πρώτης νιότης μαςτα φτερουγίσματατότε που πονηριάδεν είχαμε καμίατότε που είχαμετης αθωότητας καθάριο βλέμμαυπέροχες οι αναμνήσειςαληθινά υπέροχες.

Το καλοκαίρι είχε περάσει, μία καινούργια σχολική χρονιά είχε έρθει και όλοι προσδοκούσαν το καλύτερο. Η mademoiselle προχωρούσε διστακτικά, σκεφτόταν πως επέστρεψε στο σχολείο που τόσο αγαπούσε, πως θα έβλεπε ξανά συναδέλφους και μαθητές.. Η σκέψη της όμως  βρισκόταν σε εκείνη τη μαθήτρια που την αγαπούσε πολύ και που της είχε μιλήσει άσχημα. Βαθιά μέσα της ήξερε πως υπερέβαλε, αλλά αρνιόταν να δείξει εκείνη ευαισθησία επειδή ήθελε ως δασκάλα να αισθάνεται πως έχει εξουσία. Της μίλησε άσχημα,