Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

Πέρασε ‘κείνος ο καιρός και φύγανε τα χρόνια, που ζούσαμε με τη χαρά και μ’ έρωτες αγνούς. Τη λύπη δεν γνωρίζαμε μήτε την καταφρόνια και γράφοντας πηγαίναμε σε τόπους μακρινούς.

Μα σβήσαν όλα πια για μας μες του καιρού το διάβα και βρήκ’ ο λίβας ο καυτός τις πόρτες ανοιχτές. Μας πνίγει νέφους λαίλαπα και των πολέμων λάβα, οι στίχοι μας μικρύνανε και γίνανε κραυγές.

Βροχή πως θα πέσει στα τζάμια το ξέρεις, το ξέρω δεν είναι βροχή γυρισμού, κι αν δέσαν καράβια τους κάβους προσμένεις, προσμένω το ξέρω σημάδι μικρού λυτρωμού.Σιγά θα κυλήσει στο τζάμι το ξέρεις, το ξέρω σε λίγο μετά θα χαθεί, σταγόνα σ' ένα άπειρο κόσμο φοβάσαι, φοβάμαι το ξέρω λυπάμαι τη φτώχεια της αυτή.Τα μάτια σου σκούπισε το ξέρεις, το ξέρω πονάει ακόμα η ψυχή να θέλει να φύγει, να πάει στον ήλιο κι αν θέλεις κι αν θέλω δεν είναι της ώρας η φυγή.Τα ρούχα σου

«Ήταν το αγαπημένο της λουλούδι, συνδύαζε κάτι από το χρυσό του ήλιου, το μεταξύ δύο εποχών το τελευταίο ξέσπασμα, θερινό φως και γλυκιά θλίψη του φθινοπώρου. Τα είχε σε πολλά χρώματα στις πήλινες μεγάλες γλάστρες, στα παρτέρια, σε μια θεσπέσια πανδαισία χρωμάτων. Στα πέταλά τους, είχε χρωματίσει την ζωή της. Κόκκινα για την αγάπη, κίτρινα στην λύπη, μωβ για το ζωή που τρέχει, κι όλα συμβόλιζαν τα χρόνια που έζησε, όλα σ’ έναν Οκτώβρη των χρυσανθέμων, που γεννήθηκε, που ερωτεύτηκε και έψαχνε την

Μπήκε στο σπίτι. Έβγαλε τα παπούτσια της, άνοιξε το ψυγείο, πήρε τη σαλάτα που είχε ετοιμάσει νωρίς το πρωί, ένα πιρούνι, γέμισε ένα μεγάλο ποτήρι  με νερό και κάθισε στο μπαλκόνι ν’ απολαύσει το δείπνο της. Η Άννα, στην ηλικία των τριάντα πέντε, ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες δημοσιογράφους στο νησί. Με πτυχία φιλολογίας και δημοσιογραφίας, και μεταπτυχιακές σπουδές στις τηλεπικοινωνίες, κατάφερε από νωρίς να διαπρέψει στον κόσμο της δημοσιογραφίας, εργαζόμενη σε μεγάλες εφημερίδες, σε

Με τα βαριά πετάγματά σου γαργαλάς γραμμικότητες μεγάλο πουλί μεταφορέα Αδειάζεις πολυσύχναστα γραφεία Κλείνεις πάσης φύσης εμπορεία σαλεύεις την ευταξία των σπιτικών

Κάθομαι και σε χαζεύω με τους άνανθους που επιχειρείς τους ευαγγελισμούς νέων επικερδών πτητικοτήτων Εγώ που γλιστρώντας φεύγω ολοένα Ολισθαίνω προς τα κάτω Δίχως, φευ, να με προσμένει Δίχτυ - αγκάλη υποδοχής

Να μ’ άρπαζες μεμιάς απ’ το φτερό Μεγάλο στοργικό πουλί Και με κλειστά μάτια και

Νιότη που ζεις για μια φορά φεύγει σαν άνεμος γοργά το χρόνο δεν γυρίζεις φραγμούς δεν του ορίζεις Γεμάτος όνειρα αγνά φιλόδοξα και σθεναρά τον κόσμο θα μπορούσες με μιας να κατακτούσες Με δύναμη και σιγουριά ψυχή και σώμα μια γροθιά τον κίνδυνο αγνοούσες κι αθάνατος θα ζούσες Ανθρώπους και πολιτισμούς γνώρισες, έμαθες πολλούς αιώνων κακώς κείμενα θ’ άλλαζες με τολμήματα Επαναστάσεις τόσες, στάσεις και αντιστάσεις αγώνες νέων τολμηρών, δράσεις και αντιδράσεις έφεραν νίκες

Γιατί είσαι αληθινή,βουτώ μέσα στ’ όνειρό σου.Αγάπης, γάργαρη πηγή.

«Σε αγαπώ» - βάζω φωνή.Ρουφώ κάθε μυστικό σου.Γιατί είσαι αληθινή.   Σε λαχταρώ, λευκή κι αγνή.Περνώ στο διάφανό σου.Αγάπης, γάργαρη πηγή.

Αντάμα σου - τροχιά κοινή.Πετώ στον αστερισμό σου.Γιατί είσαι αληθινή.Της Πούλιας, φωτεινή πηγή.                                          Γιατί είσαι αληθινή.Αγάπης, γάργαρη πηγή.
<br

Λίγο πριν φύγω. Στοπ. ‌Να σκεφτώ, να βάλω τάξη. Παρθενάκι, σου λέει, τα θέλει όλα στην εντέλεια, ψυχαναγκαστική. Κουραφέξαλα - καλά, σίγουρα έξαλλα! Ένα Χριστούγεννο, μια πρωτοχρονιά, δύο μεθεόρτια και κάτι λάθη αργότερα, φτιάχνω βαλίτσα. Άντε πάλι με την καταραμένη λέξη από «λ». Θα της κάνω βαφτίσια και θα την μετονομάσω «επιλογές». Πίσω στη βαλιτσούλα: τι να πάρω - τι να αφήσω; Να ‘ταν η ζωή μου βαλίτσα να κάνω ξεκαθάρισμα σαν ψέμα. Από επιλογές, λοιπόν, παίρνω σίγουρα ένα τζιν (σκέτο