Είχε τα μάτια της κλειστάη πριγκίπισσα των αστεριών,περιφερόταν ψάχνοντας τη σκιά της στο έδαφος,ήξερε ότι αν κοιτάξει ψηλά,όλα θα τελείωναν.Ένας μακρύς και χαρούμενος δρόμος,εκεί θα σταματούσε.Ένα χαμόγελο στην καρδιά…Ένας κορμός δέντρου…θα την βοηθούσαν να σταθεί όρθια;Ξερίζωσε ένα μικρό φυτό,έπεσαν όλα τα αστέρια μονομιάς.Ήταν όλο το βράδυ κλεισμένη στο δωμάτιό της,σκεπασμένη με ένα ανάλαφρο σεντόνι.Οι καρποί του χειμώνα είχαν σημάδια
Άνθρωπος με ερωτήματαΦύση ερευνητική, περίεργη,γεμάτη πόθο για γνώση, για νόημαΓυρνούσε και γυρνούσεκαι ρωτούσε και ρωτούσεγια τα μεγάλα, τα σημαντικάΓια το ένα, το μοναδικό ερώτημακαι ερχόταν πάντα απ' τοΒΑΘΟΣη απάντηση
Σολ#
Λάθος κάνειςούρλιαζε όλο θυμόΠΑΝΤΖΑΡΙΑείναι η απάντηση
Κι επέμενε τοΒΑΘΟΣνα αντηχεί
Σολ#
Ο Αρχιμήδης ολοτσίτσιδοςκαι
Καθόταν στο παγκάκι ελαφρά ανήσυχη το βλέμμα την παρουσία κάποιου αναζητώντας σαν τα χέρια που τυφλά ψηλαφούν στο σκοτάδι, δρόμο να βρουν να βαδίσουν. Χαμογελούσε, ίδια μωρό που ονειρεύεται την αθωότητα. Κι όταν ναυάγησε το γερασμένο βλέμμα στον ορίζοντα, σαν ναυτικού γυναίκα που άνυδρη προσμένει μαντάτα από τη θάλασσα, έκατσα δίπλα της. Έγινα εγώ αυτός που έστηνε το βλέμμα της ψυχής της.
Τους γιάτρευε όλους. Είχε από χρόνια οργανώσει το φαρμακείο της στην πρωτεύουσα του νησιού με πάσα καλαισθησία. Φρόντιζε να υπάρχουν ανελλιπώς προϊόντα περιποίησης δέρματος για τις πελάτισσές της. Έδινε μιάν ιδιαίτερη προσοχή στην επιδερμίδα και τις συμβούλευε για τη φρεσκάδα και τη στιλπνότητα. Δεν παρέλειπε, βέβαια, να δηλώνει σε στιγμές χιούμορ πως αγαπημένο της ζώο είναι ο ρινόκερος. Στο γραφείο της, δίπλα στον υπολογιστή, τη μολυβοθήκη, το μωβ θερμός για τον καφέ και το βυσσινί
ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Για το Θεό, ας είμαστε άνθρωποι, όχι μαϊμούδες που τιμούμε μηχανές ή που καθόμαστε με τις ουρές κουλουριασμένες, ενώ μας διασκεδάζει η μηχανή, το ραδιόφωνο ή το φιλμ ή το γραμμόφωνο.
Μαϊμούδες μ’ έν’ άψυχο πλατύ χαμόγελο στα πρόσωπά μας.
LET US BE MEN
For God’s sake, let us be men not monkeys minding machinesor sitting with our tails curledwhile the machine amuses us, the radio or film or
(Στους ταξιδιώτες που μένουν πάντα αταξίδευτοι) Κάποιος βαλίτσες ετοιμάζειγια το ταξίδι της ζωής το τελευταίο.Πόσα πολλά τα χρόνια, πέρασαν.Πόσα ταξίδια στα χαρτιά, μόνο με λέξεις.Μπουκέτα λέξεις ξεραμένα μες στα βάζακαι σε σελίδες κίτρινες, ξεθωριασμένες.Μια καθημερινή αφαίμαξη ζωής.Να μας ρουφάνε το τρελό μας αίμα-μα εκείνο ήταν το καλύτερο,αυτό που κόχλαζε, το κατακόκκινο-να μας φοράνε δαχτυλίδια και βραχιόλια,να μην ξεχνάμε τον
Προ της δίκης:Κύματα τα χάδια στο πρόσωπό σου, τα δάχτυλά μου έδεσαν τον καημό και φώτισαν καινούριους δρόμους.Οι ανάσες μας αντήχησαν τον τυραννισμένο έρωτα και μας έμαθαν να κατοικούμε εντός σου εγώ και εντός μου εσύ...Αίφνης, ένα φιλί περαστικό από τα χείλη απείλησε το όραμα τής απέναντι όχθης...Ενοχή! Δικάζεται απόψε και για πάντα το φιλί.Η αγκαλιά που ξεψυχούσαμε, τα χάδια που ανοίγαμε εξομολογήσεις, τα βλέμματα τα αμετανόητα διαπεραστικά και επίμονα, αθωώθηκαν λόγω
Πες μου, πού πας από βραδίς, ποιες σκάλες κατεβαίνεις,ποια εξορία ανοίχτηκε στην άβυσσο της γης;Στη φθίση και στο θάνατο, τι δεν καταλαβαίνεις;Τα σύθαμπα θ’ αλώσουνε τους ήχους μιας κραυγής…
Ο διχασμός κι ο χορτασμός, όταν θ’ ανταμωθούνε,η πόρτα του παράδεισου θα μείνει σφραγιστή,τα λάφυρα των ποταπών στο ρήγμα θα χαθούνεκι όλα στο δείλι, σύντροφε, θα έχουν ξεχαστεί…
Θλίψη δεινή κι αβάσταχτη στη βάναυση στιγμή…Δε βρέθηκε ποτέ
Πρόσφατα σχόλια