Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

Και κάποια στιγμή μέσα στα ταξίδια του ο ποιητής και συγγραφέας, ο εν κινήσει του χρόνου αφηγητής και εν τη ρύμη του λόγου παρατηρητής και ακροατής ανατέμνει, αφουγκράζεται, σκηνοθετεί, κριτικάρει, την πορεία του ποιητικού λόγου και έργων και μέσα στις ενότητες, πνοές του δοκιμίου τούτου. Έργα και ημέρες της ποίησης με την ματιά του, σε μια ενδελεχέστατη  μελέτη αναδεικνύονται.Μια προσεγμένη έκδοση που αποτελεί μια ακόμη αφετηρία για επαναπροσδιορισμούς  για τους λάτρεις των βιβλίων και των

Η βελόναθα μπει, θα βγει,θα πονέσει για λίγο,θα περάσει.Τον μεγάλο πόνοθα στον δώσειη κλωστήπου σέρνει πίσω της.

Α) ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ «ΤΕΧΝΗ» ΚΙΛΚΙΣ προκηρύσσει τον Εικοστό Έβδομο (27) Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό με τίτλο «Κούρος Ευρωπού». Οι ποιητικές συλλογές που θα σταλούν για το διαγωνισμό πρέπει:1) Να είναι γραμμένες στην ελληνική γλώσσα, βνα μην έχουν εκδοθεί, ούτε να έχουν δημοσιευθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 2) Να είναι δακτυλογραφημένες σε πέντε (5) αντίτυπα ή να αποσταλούν στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της Τέχνης, texni-kilkis@hotmail.gr, και

Καμένη ΤροίαΠατήσαμε τη γη στην άγια Τροία να πάρουμε το αθάνατο νερό, μα κει που προσαράξανε τα πλοία, το χώμα της το βρήκαμε ξερό.

Τα τείχη της στο βάθος ρημαγμένα, οι πύλες της ορθάνοιχτες κι αυτές κι οι στάχτες απ’ τα σπίτια τα καμένα μιλάνε για τον όλεθρο του χτες.

Στην πέτρα της σιωπής μαυροντυμένη, μια κόρη απαρηγόρητα θρηνεί: κουρσάροι παγιδέψαν την Ελένη, στα χέρια της περάσανε σκοινί!

Οι κάμποι βλοσυροί κι αγριεμένοι, ρημάξανε

Τελικά αν κάτι αξίζει στη ζωή είναι Η ΦΙΛΙΑ. Σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να έχω πληγωθεί, να έχω «πεθάνει» πολλές φορές από την συμπεριφορά φίλων μου, όμως το φταίξιμο ίσως να ήταν και των δύο πλευρών. Το συναίσθημα τού να μπορείς να ανοίγεις την καρδιά σου και να λες στον φίλο σου αυτά που ούτε στο ίδιο σου το παιδί δεν εκμυστηρεύεσαι είναι ασύγκριτο. Και φυσικά, όχι μόνον να λες αλλά να ξέρεις και να ΑΚΟΥΣ. Είναι σαν να κάθεται ο ίδιος σου ο εαυτός απέναντί σου. Του λες τα πάντα. Αδειάζεις

Ήταν εκεί, στα Γιάννενα, τη δεκαετία του ’90, το διαμέρισμα της Σμαρώς  που μπήκε προς ενοικίαση για φοιτητές.  Όχι ακριβώς το διαμέρισμα αλλά ένα δωμάτιό του, αυτό, το μικρότερο υπνοδωμάτιο που έβλεπε στην πάροδο της οδού Λύγκου. Κοινόχρηστη τουαλέτα και κουζίνα, σάλα  πολλών τετραγωνικών.  Χωρίς δυνατότητα τηλεφώνου.  Μεγάλη  τηλεόραση  και καλοριφέρ που δεν άναβαν. Η  ιδιοκτήτρια λεχώνα, που την παράτησε ο άντρας της, με τα δύο της παιδιά  είχε μαζευτεί στο πατρικό της, με το βρέφος και το

Όταν τελειώνει η γιορτή,σαν η χαρά καθίσει,μένει μια θλίψη μοναχήνα τριγυρίζει στη σιωπή,να κρύβει, να νυχοπατεί,να γέρνει, να μισομιλεί,να φέγγει, να δακρύζει.Και καθώς έρχεται η αυγήπώς σέρνει ν' αποκοιμηθείτ' ακούραστα φτερά της,σα μια σκελίδα μοναξιάςτης μοίρας και της λησμονιάςτ' ασπρουδερά όνειρά της.

«Να πιστεύεις στα σημάδια, να μην τα προσπερνάς. Τα σημάδια προηγούνται όλων μας. Είναι εκείνα, που έρχονται και μας προειδοποιούν. Προσπαθούν δηλαδή, αλλά εμείς τις περισσότερες φορές τα αγνοούμε ή απλά αδιαφορούμε για την ύπαρξη τους… Εσύ ποτέ να μην αδιαφορήσεις, γιατί αλλιώς αλίμονο…» Με αυτές τις συμβουλές μεγάλωσε, δίνοντας κάθε φορά υπόσχεση πως θα πορευόταν στα σμιλευμένα από χρόνια μονοπάτια του γένους της, θα μελετούσε τα σημάδια, θα τα ερμήνευε με μάτι διορατικό, θα ήταν προσεκτική