Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

Το ατελιέ του ζωγράφου είναι στοιχειωμένο ... Κάθε βράδυ, όταν ο περισσότερος κόσμος κοιμάται και η μούσα του ξυπνά, οι σκιές πετιούνται απ΄ τους τοίχους και αποκτούνε βούληση και σάρκα. Κλέβουν λίγο χρόνο απ΄ τη ζωή του, αρπάζουν απ' το στόμα του τις αναπνοές του και ζωντανεύουν. Του επιτίθενται από όλες τις μεριές, τον γεμίζουν σημάδια και πληγές και τον ρίχνουν κάτω. Τον ακινητοποιούν, κι όσο αυτός ουρλιάζει και χτυπιέται, παλεύουν να ανοίξουνε μια τρύπα κάπου στο στήθος του, να βγάλουν τα

Φοβάμαι. Όλους αυτούς που έχουν αγαπημένο χρώμα. Όλους αυτούς που δεν αναμιγνύουν τις μπογιές γιατί δεν θέλουν να χαλάσουν την καθαρότητά τους. Φοβάμαι τους φανατισμένους, ασυμβίβαστους και αδιάλλακτους ειδήμονες. Αυτούς που δεν θέλουν να δεχτούν πως ο άνθρωπος είναι πλασμένος για έναν και μοναδικό σκοπό. Να εξελίσσεται. Φοβάμαι όλους αυτούς που δεν απέκτησαν ποτέ ανθρωπιστική παιδεία. Που δεν θα νιώσουν την εσωτερική λύτρωση τού να είσαι ανοιχτός σε απόψεις και στάσεις  κι ας μην τις

Γεννήθηκα ανάμεσα σε δύο γενιέςκι αυτό θα ήταν θαυμάσιο εάν δεν λάμβανε χώρα η πάλη της επιλογής.Γεννήθηκα ανάμεσα σε δύο κόσμουςκι αυτό θα ήταν υπέροχο εάν υπήρχε η πιθανότητα της ένωσης σε έναν σκοπό.Μα ξέρω πως κάνω λάθος,δεν γεννήθηκα, μην με πιστεύετε.Μόνο υπήρξα.Υπήρξα σε έναν χρόνο όπου δεν ήμουν απαραίτητη.Υπήρξα σε έναν τόπο που δεν χωρούσα,σε δύο χέρια από όπου ξεγλιστρούσα.Τώρα κάθομαι και γράφω τούτα δω με λέξεις σταθερά βαλμένες στα

Αιωρήσου αγαπημένο ποίημααπό την χαραυγή έως την δύση.

Ταξίδεψε σε μάτια καθαράστάσου σε ψυχές φλογισμένες.

Ψηλάφισα κάθε φθόγγο με τρυφερότητασχημάτισα τις φράσεις σου με ανεξίτηλο μελάνι.

Περισσότερο χάδι δεν χρειάζεσαιβιάσου πριν αλλάξω τους στίχους.

Επισκέψου τον αναγνώστη με σύνεσηπερίμενε μέχρι να δημιουργήσει νοήματα.

Και συμπλήρωσε το σύννεφο της ποίησηςμε μια ακόμη

Στα σύγχρονα κάτεργαο άνθρωπος ξανασταυρώνεταιπερνάει του Χριστού τα πάθηστον εικοστό πρώτο αιώναθαρρείς δεν πέρασανχιλιάδες χρόνιαοι φυλακέςτα ψυχιατρείατα στρατόπεδακι άλλα πολλάπου όλοι τα ξέρουμεμα δεν τα σκεφτόμαστεγιατί δεν μας αφορούνέτσι είναι ο σύγχρονος άνθρωποςδεν με αφοράάρα δεν υπάρχειμα είναι τόσο εύκολονα βρεθείς εκεί μέσαστην τρέλα ή αλλούπου αν το καταλαβαίναμεθα μας κόβονταν το γέλιοκαι η

Λείπεις…Στο «ΜΟΥ», που δεν έχω.Σ’ αυτό, που δεν γνωρίζει κτήτορα ή κτήμα.Στο «ΜΟΥ» της ψυχής.Το έξω από τις νοηματικές συνάφειες.Στο «α-» που μου στερεί τη μοιρασιά.«Α-μοίραστο».Που εξαϋλώνει τη σάρκα στα χέρια μου.«Ά-σαρκο εσύ».Άδεια αγκαλιά.Άδεια χέρια.Στο «-α-» της συναίρεσης του «Σ’ αγαπάω – Σ’ αγαπώ».Που σπάει τον κύκλο του έρωτα από το άλφα ως το ωμέγα,κι αφήνει το τέλος μονάχο… ωμέγα.Κραυγάζον!«Ωχ!»Σ’ αυτό το επίπονο «ώχ» του

Εγώ είμαι το όπλο.Όχι.Το θυμάσαι; Είσαι κύριος.Με σφαίρες. Χωρίς.Πλαστικό, από αυτά που σκοτώνουν.Σκάσε.Εγώ είμαι το όπλο είπα!Δεν ήθελα να ενοχλήσω,και άρπαξα την σακούλα.Ήταν ένα μικρό παιδί.(δεν μου αρέσει)Σε ένα υπόγειο. Όχι.Σε ένα διαμέρισμα.Στον πρώτο όροφο.Καμία σημασία.Κάπου, αυτός, ανάμεσα στα δύο κάτω ντουλάπια έχει συρτάρια.Εκεί είχε το όπλο.Αυτός ήταν το όπλο.Είχε μια δουλειά από αυτές τις απαίσιες με τα λίγα

Απόψε το δάσος καίγεται... Απόψε κάποιος έλουσε τα δέντρα με βενζίνη, πέταξε πάνω τους ένα αναμμένο τσιγάρο και έφυγε βιαστικά, για να μη γίνει παρανάλωμα, χωρίς να τον δει κανείς. Έτσι οι φλόγες γίναν ηλιαχτίδες, που φωτίζουν και ταυτόχρονα τυφλώνουνε τη νύχτα. Δεν νύχτωσε απόψε.Κι αφού δεν νύχτωσε, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Το ίδιο και πολλοί άλλοι. Γείτονες, γείτονες των γειτόνων και ούτω καθεξής, έμειναν ξύπνιοι και αυτοί, καθισμένοι σε αναμμένα κάρβουνα, περιμένοντας για τυχόν