Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

Μεσημέρι. Ένα ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού. Τα τζιτζίκια εμπνέονταν για νέες συνθέσεις μουσικές, σαν να ήθελαν να τραγουδήσουν για το καλοκαίρι, το γαλανό ουρανό, τα καράβια με τα λευκά πανιά και τα ταξίδια των γλάρων. Τα ταξίδια, πόσο πολύ της άρεσαν τα ταξίδια, αλλά φάνταζαν σαν άπιαστο όνειρο για την ίδια. Ξάφνου, ένα απρόσμενο αεράκι ήρθε να δροσίσει το κουρασμένο από τη ζέστη πρόσωπο της και να εισχωρήσει πολύ βαθιά μέσα της, ανοίγοντας διάπλατα τις σκλήθρες της ψυχής της. Σαν μήνυμα το

Εγώ έμαθα να κοιτάζω τον άλλομέσα στα μάτια!Το μόνο που αλλάζει είναιη κόρη των ματιών μου.Άλλοτε συστέλλεται και άλλοτε διαστέλλεται.Τότε είναι που αλλάζει το βλέμμα μου.Πότε άγριο και πότε γλυκόπικρα ήρεμο.

Τα δαχτυλίδια του Κρόνου περιφέρονται σε ατέρμονες διαδρομές

κι εγώ,

ερήμην σου ναυαγός της ελπίδας,

σχεδίες προσέγγισηςδημιουργώ,

με στιχομυθία αφανέρωτη Σου απευθύνω

ιστορίες

μέσα από την αγκαλιά του αέρα σιωπηλάχωρίς αλληλεπίδραση –

Γαλήνη και πραότηταεπέρχεται στον κόσμο όλο.

Έλειπες και λείπεις...Σιωπηλά απών...Ακόμα και όταν ήσουν εδώΜε τη φυσική σου παρουσία

Εκείνο που πονάει είναι που ξόδεψαΤόση ψυχή και ενέργεια για να σε κρατήσωΔίπλα μου παρών και εσύ έφευγες...Κάποιες φορές γυρνούσες για να φύγεις πάλι...

Ίσως να μην ήσουν ποτέ εδώΊσως να μην έμαθες πουθενά να ανήκειςΝα είσαι στο ανάμεσασαν το κύμα της θάλασσας που πάει και έρχεται...σαν τον άνεμο που στροβιλίζει ότι βρει μπροστά

Τα εισιτήρια είχαν από μήνες εκδοθεί. Είχε αγοράσει και καινούργια βαλίτσα. Φίνα, στο χρώμα του café au lait, με μπεζ ρίγα. Την είχε δει πολλές φορές στον πρώτο όροφο του καταστήματος, που προτιμούσε για τις αγορές του. Η τιμή της του είχε φανεί τσουχτερή. Το αποφάσισε όμως. Αυτό το ταξίδι του, χωρίς και ο ίδιος να ξέρει το «γιατί», απαιτούσε ξεχωριστή αποσκευή. Όταν τη μετέφερε στο σπίτι, μερικές ημέρες την είχε καταμεσής του καθιστικού, να την καμαρώνει. Χάρηκε τελικά που την αγόρασε. Τη

Η πρώτη ματιά,μια χειραψία με τη ζέστατου κορμιού σου να μεδιαπερνά.Ένα γλυκό χαμόγελο,μάτια που λάμπουνε.Κι ύστεραο ασπασμός,η μυρωδιά σου,το άγγιγμά σου,η αντανάκλασή σουστα μάτια μουη ομορφότερη εικόνα!Σαν καλογραμμένη ταινίαπερνάνε μπροστά μουσκηνή με σκηνήδευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο.

Και ξαφνικά σιγή.Πόνος αξεχώριστος.Συντρίμμια η καρδιά.Κι όλα για σένα, καλέ μου,που έτσι αγέρωχος

Χρόνια πολλά, με επιμονή,βάλθηκα να μετράω τα χέρια μου.Αυτά που αγκάλιασαν μικρές ζωέςκαι τις ανάθρεψαν γυναίκες.Που ονειρεύτηκαν χρώματακι έπλασαν χώμα και νερό.Πώς χώρεσαν το τόσο φως;Με την αυγή,Τα ‘βρισκα τρυφερά, με δύναμη γιγάντια.Τα βράδια,λύγιζαν δίπλα στο σώμα αδύναμα,αδειανά.Με δυο παλάμες, να κοιτάζουν ουρανόκι ολόγιομα φεγγάρια.

Tabula rasa να ήμουν και να ξαναγράφονταν όλα από την αρχή. Να μην πονά η καρδιά μου κάθε φορά που με ταπεινώνεις και τσαλακώνομαι... Ένας λυγμός συνοδεύει τον καημό μου και έτσι πέφτω σ’ έναν σκοτεινό λαβύρινθο... Tabula rasa και θα ζωγράφιζα χαρούμενες εικόνες... Πεταλούδες, ίσως, πάνω σε αγριολούλουδα.