Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

Στο μεσοδιάστημα δύο συναντήσεων-ούτε καν συνευρέσεων-καθορίζεις το ποιόν του «Εμείς»,αποκωδικοποιώντας το «αισθάνεσθαι» στην εξέλιξή του,έξω από τη λεξιλογική ταυτοποίηση των συναισθημάτωνκαι την ποσοτική προσέγγιση των αισθανομένων.Ένα ποιόν,που καθορίζεται με λέξεις σχεδόν «εκδιδόμενες»,αποποιούμενες το γνωστόν τοις πάσι νόημά τους.Που καθαιρούν γραμματοσυντακτικούς κανόνεςκαι συνευρίσκονται με το πάθος του «Εγώ κι Εσύ»…που δεν σμίγουν.Έξω από

Ακούμε λέξειςκύματα ήχωνεναλλαγέςγέλια, λυγμοί, αναστεναγμοίόνειρασκόνη που αιωρείται

Κι ανοίγουμετη μια κάμαρημετά την άλληκι όλο μυρίζουμεαραχνοΰφαντες στιγμέςπου πέτρωσανσε μια φωτογραφία.

Κι όλο ακούμετο γέλιο που θροΐζεισ’ ένα ροζ δωμάτιοκι οι σκιέςνα μην ησυχάζουν ποτέ

Και σ’ ένα ρολόιστη μέση στο τραπέζικεντημένο πέπλο σιωπήςο χρόνοςστους ασβεστωμένους

Στη λυκαυγή μόνη ξυπνάςκαι σε δικάζουν ενοχές.                                        Έτσι γερνάς...  έτσι γερνάς…

Το χθες σαρκάζει... και πονάς.Τώρα σκουριάζουν οι ψυχές.Στη λυκαυγή μόνη ξυπνάς.

Σελίδες κίτρινες γυρνάςκαι σε τρομάζουν οι φθορές.Μόνη γερνάς... μόνη γερνάς...

Αργά έμαθες ν’ αγαπάς.Τώρα σταλάζουν οι πληγές.Στη λυκαυγή μόνη ξυπνάς.Έτσι γερνάς... έτσι

Της κοινωνίας τα στραβά που μας πονούντης απληστίας τα δεινά που αδικούντης πείνας των πολέμων συμφορέςανήμπορων ανθρώπων οι κραυγές

Πώς θα ‘ρθει η άνοιξη στη γηη αγάπη θα θεριέψειαυτούς τους άγριους καιρούςποιος θα τους ημερέψει

Της ζωής οι αγωνίες που ριζώνουντης αδιάκοπης ευθύνης η θηλιάτου συστήματος τα πρέπει πoυ θυμώνουνεγκλωβίζουν της ψυχής τη λευτεριά

Πώς φεύγει η γκρίζα συννεφιάαπ’ του

Είναι φορέςπου ο νους πηγαίνει παραπέραπου είσαι ξύπνιοςμα ονειρεύεσαιόλη σου η ζωήσαν ατέλειωτο βιού - μάστερπερνάει μπρος στα μάτια σουβλέπεις τον παράδεισοβλέπεις την κόλασηόλο το σύμπαν βλέπειςτο παρελθόν προσπαθείνα φρενάρει το σήμεραμα είναι εν τέλει αδύνατονη σημερινή μας ύπαρξηδεν είναι όμοια με τη χθεσινήκι ας έχει βαρίδια απ’ το χθεςσήμερα βάζουμε τα θεμέλιαγια να χτίσουμε το μέλλονκαι είμαστε σε θέσηνα το

Πρέπει να ξέρεις να πετάς Πρέπει να ξέρεις να πετάςόταν η νύχτα απλώνεται βαριάπάνω στου κόσμου τα γκρεμίσματακι άγρια πλαταγίζουν οι χαίτες του αέρα.

Σταθερά να πετάςνα ’χεις το νου σου στα ψηλάμη σε σκορπίσουν τ’ άφατακι όσο μπορείς στα χαμηλάσοφά να κυκλοφέρνειςνα ελίσσεσαιμην τύχει και μπλεχτείς σε σύρματασ’ αρπάξουν τα σκυλιάή σε θερίσουν πολυβόλα.

Μ’ άγρυπνο μάτικαι με ψυχή βαθιά πρέπει να ξέρεις

Πλατύ το μπλε της θάλασσαςΚι αυτό του ουρανούΓιομίζει  φως και όνειραΚαρδιά, ψυχή και νου…

Στη Χώρα  αυτή που πιο όμορφηΔεν έκανε η ΠλάσηΜα από το πετροβόλημαΈχει πολύ χορτάσει.

Όλα μας φταιν. Λόγο καλόΠοτέ γι’ αυτήν δε λέμε.Ετούτο της και τ’ άλλο τηςΤα χάλια της μας καίνε…

Εγώ να ξέρετε παιδιά,Έχω πειστεί τα μάλαΠως ο Παράδεισος που λενΕΔΩ ‘ΝΑΙ, σε μια αλάνα.

Με τα παιδιά

Πονούν οι θέσεις οι αδειανές τριγύρω απ' το τραπέζι. Κάποτε γέμιζαν φωνές, ρούχα σωρό ως πάνω, ταψιά που περιμένανε γιορτές κι ετοιμασίες.Κι όμως, ήταν  καρέκλες προσμονές ζωή για να γεμίσουν.Πέρασαν στιγμή-στιγμή λέξη προς λέξη χρόνια. Κανείς δεν καταλάβαινε: παχύ ποτάμι ο χρόνος.Και τώρα λογαριάζοντας τις αδειανές καρέκλες, αν ήταν -λέω- μπορετό τον πόνο να μετρήσεις, θαρρώ  οι θέσεις οι αδειανές βαθιά μες στην καρδιά μας γίνονται βάραθρα βαθιά κι είναι εκείνες που