Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

Κεφάλαιο πρώτο Πέμπτη σήμερα, ημέρα ρεπό. Ώρα πρωινή. Αφιερωμένο το 24ωρο σε όσα κάνει ένας απλός άνθρωπος, τίποτα το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό. Αχ και αυτή η λιακάδα! Σα να μου φωνάζει να βγω έξω και να την απολαύσω. Θα το πράξω αργότερα. Προς το παρόν δουλειές εντός της οικίας. Εργένικη ζωή βλέπετε... Εκεί κοντά στα σαράντα μου, αφού ανέλυσα αρκετά τον εαυτό μου στα προηγούμενα χρόνια, κατέληξα στο τι με κάνει ευτυχισμένο. Μουσική (παλιά, κυρίως από αυτή που ξυπνάει αναμνήσεις), ένα καλό

Κάποιοι ετοιμάζουνκαινούργιες αλυσίδεςγια την ελευθερίατης έκφρασηςνομίζουν ότι έτσιθα σταματήσουντο ποτάμι της αμφισβήτησηςνα μη γίνει ορμητικόκαι παρασύρειέχοντες και ιθύνοντεςμα είναι γελασμένοιθα έχουνακριβώς τ’ αντίθετααποτελέσματαόταν οι άνθρωποι θελήσουνμετακινούν βουνάφέρνουν τη μέρα της Κρίσηςστο σήμεραγκρεμίζουν, χτίζουνκι ο κόσμος αλλάζει.

Κατέβασε αργά το ακουστικό του τηλεφώνου, με τα χέρια της μετέωρα  και τους ώμους κυρτούς σαν καμπύλη τόξου. Στα αυτιά της παρέμεινε η συνομιλία, που είχε γίνει πριν λίγα λεπτά. Πολλά χρόνια τώρα δεν της άρεσε ο ήχος του τηλεφώνου, ιδίως τις βραδινές ώρες. Το κατανοούσε πως δεν ήταν πάντα για κακό. Ίσως τον είχε συνδυάσει με θλιβερά γεγονότα της ζωής της. Είχε ετοιμάσει το βραδινό της πριν το χτύπημα του τηλεφώνου. Δεν μπορούσε τώρα να φάει οτιδήποτε και ας ήταν η ώρα που την έβρισκε να

Μια παλάμη, η αρένα και ο ταυρομάχος μόνος.Οι ταύροι βγάζουν καπνούς.Κάποιους τους αφήνουν μοναχούς.Μια παλάμη, η αρένα.Μια σκηνή, με μαύρη αυλαία.Ένας κρότος, μια φωνή.Μια λάμψη και ένα κόκκινο πανί.Ένας γλάρος, μέσα στην αρένα.Δεν βλέπω άνθρωπο κανένα.Ο ταυρομάχος σημαδεύειΌχι με όπλο, με την ψυχή.Η παλάμη ακόμη ανοιχτή.Ο αγώνας αρχίζει.Οι θεατές πήραν θέση.Άλλα χάθηκαν οι ταύροι.Τότε ο γλάρος έγινε ντετέκτιβ.Τους ψάχνει,

Όλα έχουν σταματήσει, τα λουλούδια μιλούν μεταξύ τους, τα σύννεφα συνέχεια κατεβαίνουν και η πόλη κρύβεται μέσα σε ένα σπίτι. Όλοι αρχίζουν να τρέμουν από φόβο, ένα χωράφι με χαμηλούς λόφους και ένας ταξιδιώτης, που επιστρέφει ήρεμος χωρίς αποσκευές, έτοιμος να κάνει ό,τι του πουν. Έχει εμπλακεί σε ένα κυριακάτικο πρωινό, ανακατεύει με ένα κουτάλι τον χρόνο και την απόσταση, την βροχή και το χαλάζι, υπενθυμίζοντας πως οι αυθόρμητες εκφράσεις και η κατάλληλη στιγμή, ποτέ δεν έχουν

Πικρή η λέξη «σ' αγαπώ»που ψέλλισαν τα χείληγιατί στο λάδι της ψυχήςδεν βούταε  το φυτίλικι οι λέξεις χάσκαν μοναχέςκαι ζήταγαν ολοένανα σκύβει  το κεφάλι υποταγήχωρίς «θέλω» κανένα.

Η αγάπη, αγάπη μου γλυκιά,δεν ξέρει να ζητάειμόνο περηφανεύεται,παίρνει ραβδί και πάει.Κι όσους τη λένε σοβαράμε πληγωμένα χείλητους βοηθά και στέκεταικαι φέγγει σαν καντήλι.Μα κείνους που τη λένε απλά,για να γεμίζει ο χώρος ,ποτέ

ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑ   Γκρεμίζεται κάθε αυτοκρατορία ματωμένη Σα λόφος τυφλοπόντικα, και τίποτα δε μένει. Μα κάθε τίμια λέξη που τη γέννησε το φως Φέγγει μες στο αδιαπέραστο σκοτάδι συνεχώς.     VERMÄCHTNIS   Jedwedes blutgefügte Reich Sinkt ein, dem Maulwurfshügel gleich. Jedwedes lichtgeborne Wort Wirkt durch das Dunkel fort und fort.    Oskar Loerke (1884-1941): Γερμανός ποιητής, εκπρόσωπος του Εξπρεσιονισμού. Στο έργο του  προβληματίζεται για το μυστήριο της ύπαρξης καθώς και

Στις όχθες του ποταμού Αχέροντα στέκει μια κόρη γυμνή.Ένα στεφάνι από τριαντάφυλλα μαραμένα στα μαλλιά της.Η μελωδία της λύραςΘρήνοςΤι περιμένει η κόρη;Πιο πέρα μια βάρκα μπαταρισμένηΟ βαρκάρης παλεύει να γυρίσει τη βάρκα στα καλά της.Η συνοδεία της κόρης αδιαπραγμάτευτηΈνας οβολός είναι αρκετός.Μία στάσηΣτην Πηγή της ΛήθηςΑναμονή για σβήσιμο κάθε μνήμηςΑναπάντεχη επανάστασηΚαμιά σταγόνα δεν είναι αρκετή.Δεν είναι κοινή η ψυχή