Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

Σαν κομήτης λαμπρόςεπιβλητικόςπέρασες απ΄ τη ζωή μουτη φώτισες για λίγούστερα έφυγες γρήγοραόπως ήρθεςδημιούργησες μέσα μουαναπάντητα ερωτήματααν ήταν αληθινός έρωταςή ένα παιχνίδιπραγματικό ή του νουπεριπέτεια με καρτούνσε δροσερά ποτάμιασε δάση και βουνάμα εγώ θυμάμαιπως έπιασα τα χέρια σουσ΄ αγκάλιασαδεν ήταν φαντασίαήταν αλήθειαμα τι σημασία έχειτώρα πιαέγινες ανάμνηση.

Α, όχι παιδιά, μπάστα, δεν υποφέρεται άλλο αυτή η «ποίηση» που βλέπουμε τελευταία στο διαδίκτυο. Θαρρείς και γίνεται διαγωνισμός για το ποιος θα γράψει τις πιο πολλές άρες μάρες κουκουνάρες. Ψάχνουν οι «ποιητές» μας να βρουν, προς εντυπωσιασμό και μόνο, λέξεις δυσνόητες, που τις βρίσκεις μόνον σε λεξικά παμπάλαια, που εκτός από παλιές είναι και κακόηχες, τοποθετώντας τις τη μία δίπλα στην άλλη άναρχα, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα, χωρίς τους στοιχειώδεις κανόνες γραμματικής,

ΣωτηρίαΚι όσοι περιμέναμε τις αγάπες μας να μάς σώσουν,ξεχαστήκαμε στην αναμονή.



ΦτωχοίΈτσι μάς θέλησε η Ζωή:Να πορευόμαστε, τυφλοί,Μες τα «μπορεί» του κόσμου.Ένα μικρό αλίμονοΓια εμάς τους ηττημένους.

Warum Nicht du um der Liebe willen sondern um deinetwillen [1] die Liebe (und auch um meinetwillen [2]).

Nicht weil ich lieben muss sondern weil ich dich lieben muss.

Vielleicht weil ich bin wie ich bin aber sicher weil du bist wie du bist.

Γιατί Όχι εσύ για χάρη της αγάπης αλλά εξ αιτίας σου [1] η αγάπη (και επίσης εξ αιτίας μου [2]).

Όχι επειδή πρέπει ν’ αγαπήσω αλλά επειδή εσένα πρέπει ν’ αγαπήσω.
<br

Ένα πεταμένο λουλούδι στην άκρη του δρόμου, λευκό στο χρώμα του, να συμβολίζει την αγνότητα μιας ψυχής που κόπηκε βίαια παρά τη θέλησή της. Ένας γλυκός δροσερός αέρας προσπαθεί να ανασηκώσει τα πέταλα του αλλά μάταια παλεύει να το σώσει. Με τον καιρό θα το ξεράνει ο ήλιος και θα γίνει και αυτό μια ανάμνηση στο χρόνο, μια ύπαρξη που χάθηκε, ξεθώριασε στα δίχτυα ενός τελειωμένου καλοκαιριού, όπως όλες οι αιθέριες υπάρξεις που πέρασαν από τη ζωή μου και χάθηκαν στο τέλμα του χρόνου, βούλιαξαν στα

Μικρόσωμος και διόλου ευθυτενής ήταν ο υποψήφιος γαμπρός. Εκείνη, ωραία και ευγενής. Ελευθερία, έφερε το όνομα τού Βενιζέλου. Ο πατέρας της, αν και πανσέληνος, πήρε το φανάρι για το συνοικέσιο. Βρέθηκε σε συγγενικό σπίτι τού υποψηφίου, μαζί με τον πατέρα και  τ΄ αδέρφια του. Στο σπιτικό υπήρχε γιορταστική ατμόσφαιρα που  τιμούσε  τον   οικοδεσπότη. Ανήμερα του Άι-Λια. Όταν έδυσε η  σελήνη κι έμεινε μόνο ο αυγερινός,  ο συμπέθερος γύρισε πίσω πιστεύοντας  πως μπόρεσε να «σώσει»  κάποια τμήματα

Τα Σάββατα τα καλοκαίριακουρνιάζουν  ανήξερα στα δέντρασαν με ψαλιδισμένα φτερά.Κοιτάζουν σαστισμέναπότε δεξιά, πότε ζερβά,δεν έχουν καμιά ελευθερία να χαρίσουν·μέσα σε αυτήν τη κάθετη ζέστη,μέχρι κι ο χρόνος μοιάζει ακίνητος.Καλοκαίρια το ραχάτι των στιγμών.Κι η θάλασσα,ας  κινείται πάντα…

Κι οι βαθειές ρυτίδες κλείνουν μέσα στου φεγγαριού τα  όνειρα το χρόνο διασταυρώνοντας τις επιφυλάξεις με τα νυχτοπερπατήματα των γλυκών του εναλλαγών, όπως μια θύμηση στην κορφή του, όπως μια θύμηση στο νου μας! Στις εκρήξεις των εκπλήξεων οι μεγαθυμίες ξεθωριάζουν. Στα ξεφλουδίσματα των ορέξεων οι στρώσεις των επιθυμιών ξεσκεπάζονται από τις ανελέητες φυγοκεντρίσεις. Κι όπως σε νανουρίζουν οι μαρμαρυγές μέσα στο ατελείωτο αστροφέγγισμά τους, τόσο οικειοποιείσαι το φέγγισμα… Εις