Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

Όταν θα σε σφίγγουν τα ξύλινα χέρια, τα μάτια μιας πάνινης κούκλας ορθάνοιχτα, θα ψελλίζουν, ένα ποίημα. Όταν οι ουρανοί δεν θα έχουν τίποτα πια να πουν και  θα κοιτάζουν την πρωινή δροσιά, μέσα σε ένα ποίημα. Οι φίλοι μας θα έρχονται και θα φεύγουν, με δάκρυα στα μάτια, σαν να μας βλέπουν πεθαμένους. Εμείς όμως θα στριφογυρίζουμε χαμένοι, με ένα πανί γύρω από τα μάτια. Αγκαλιασμένοι σφιχτά με μια όμορφη λέξη, κουλουριασμένοι μέσα σε ένα ποίημα. Όταν τα πάντα γύρω μας θα

Θα ‘λθει μια μέρα ένας άγγελος ξανθόςκαι ροδομάγουλος, αυλόθυρα θ’ ανοίξεικαι θα ξαποστάσει στο θρονί,που από χρόνους τόσους έχουμε σκαλίσει.Έτσι ονειρεύομαι!Θα λάμψει ο κόσμος από φως και η αυλή μαςθα μοσχομυρίσει από γιασεμιά και άρωμα Θείο.Έτσι νομίζω!Να όμως που θαρρώ ότι η σκιά του γυροφέρνεικαι φτερουγίσματα, σαν σήμαντρα, ξυπνάνεκαι γλυκαίνουν τις αισθήσεις μουτόσο που  νιώθω  ότι ονειρεύομαι.Όμως τον νοιώθω να ‘ρχεταιξανθός και

Ένα προς έναΞεραμένα ποτάμια αγκαλιέςκαι στο διπλανό δάσος,με την αυγή,έκοβαν πάλι, δέντρο προς δέντρο,τις θύμησες.Θα έχτιζαν, λέει, στέρεες πόλεις.Ασφαλείς από συναισθήματα.Ένα προς ένα,τ ‘ανθρώπινο πώς  καταρρέει!

Μια ερώτηση Κι έτσι, με την ερώτηση: «Μ΄ αγαπάς;» μια ζωή, πώς γίνηκες επαίτης σε όλους τους δρόμους του κόσμου!

Στης μοναξιάς μου το απέραντο κενόψάχνω ένα χέρι, έναν λόγο τρυφερόκαι μιαν αγάπη, ένα χάδι, ένα φιλίνα ομορφύνουν της ζωής μας την αυλή

Στους άδειους δρόμους με πυξίδα τον Θεόκαι με το βλέμμα σ’ ένα γκρίζο ουρανόμια απουσία που ερημώνει την ψυχήκαι μες το κρύο συνοδεύει τη βροχή

Στου φθινοπώρου το θλιμμένο δειλινόεκεί που ο ήλιος ανταμώνει το βουνόπαίρνει το όνειρο μαζί του αγκαλιάκαι μια ελπίδα που ποθεί ζεστή φωλιά

Στης γειτονιάς σου τα στενά - το δείλι,οι θύμησες με πήραν στο χορό.Στο σύρμα της αυλής σου το μαντίλι…-παλιό σημάδι, να ’ρθω να σε βρω-.

Όρκοι αγάπης με φιλιά στα χείληκαι όνειρα - κουβάρι παρδαλό.Απόψε θα σου κλέψω το μαντίλι.Με ζώνουν οι στιγμές κι αναπολώ. Την αύρα σου θα πιω - δροσιά τ’ Απρίλη κι ας στέρεψε η αγάπη στον καιρό.Θα βγεις σαν Νηρηίδα απ’ την πύλητης δύσης - μ’ έναν ήλιο πορφυρό.

Το κύμα τα φιλιά σου

Τα  γράμματά σου ευθυγραμμισμένα,να φτιάχνουν λέξεις,σχέδια, έξοδα, υποθέσεις…Μου θυμίζουν πως ο κόσμοςσυνεχίζει να υπάρχει και δίχως σου,τυλιγμένος  το πέπλο μιας σωτήριας άγνοιαςπου καταλήγει βαθιά εκούσια:πόσο ευθύνη κουβαλάνε στους ώμους τουςοι αδαείς αυτού του κόσμου;

Τυλιγμένη στο πέπλο της η ζωή,όλη φορτωμένη σε λέξεις,μετρημένη σε καταθέσεις,κυβισμένη σε διαστάσεις,καθώς τα όρια και τα όνειρα-πάντα-οι αλυσίδες των

Ας ήτανε νερό οι κακές στιγμέςκι ως έτρεχαν να παίρναντα βάρη όλα απ' τις ψυχέςστη θάλασσα να ‘σέρναν.

Ας ήτανε δροσοσταλιάη αγάπη στις καρδιές μαςθα ποτιζόταν απαλάτο δάσος από μυρωδικάβαθιά μεσ’ τις ψυχές μας.

Ας ήτανε ένα ψίχουλοη πίστη στη ζωή μας!Θα ’τρωγαν όλα τα πουλιάφαγάκι απ’  το φαΐ μας.

Κι αν ήταν, λέει, οι ευχέςνα γίνονταν αλήθεια,δεν θα’ χε άλλους στεναγμούςνα φώλιαζαν στα

Σ’ αναζητώ στη μοναξιάτα βράδια στο σεργιάνιποτέ δεν έσβησε η καρδιάτης μνήμης το μελάνι

Σ’ αναζητώ σ’ ακρογιαλιάστο δειλινό μιας μέραςστην ανθισμένη αμυγδαλιάπου την φυσάει ο αέρας

Στου φθινοπώρου τη σιγήστου κάμπου την ομίχληκαι στου τζακιού την θαλπωρήστ’ ονείρου μου την κρύπτη

Σε νοσταλγώ την άνοιξηπου η πλάση αναγεννιέταιστων λουλουδιών την άφιξηπου ο έρωτας πλανιέται