Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

Κάποτε ήταν ένας ταξιδιώτης που κρατούσε μια κίτρινη βαλίτσα. Είχε κάστανα μαλλιά, πράσινα μεγάλα μάτια, γαμψή μύτη και μουστάκι. Τον έλεγαν Παντελή. Μία μέρα ξεκίνησε να κάνει ένα ταξίδι. Στην αρχή ήθελε να πάει μέχρι τη διπλανή πόλη. Έτσι πήρε το αυτοκίνητό του, το φούλαρε με βενζίνη και τράβηξε για την γειτονική πόλη, την γραφική Καλαμπάκα. Ανέβηκε στα Μετέωρα και του άρεσε πολύ η θέα από ψηλά. Να αιωρείσαι ανάμεσα σε ουρανό και γη και να υψώνεται η ψυχή σου κάνα δύο πόντους... Προσκύνησε

Η συνήθεια του φόβου Ρουτίνα… Κάθε μέρα μοιάζει πανομοιότυπη με την προηγούμενη, σε σημείο που μπορείς να προβλέψεις το μέλλον… Μία μικρή αλλαγή θα μπορούσε να την κάνει συναρπαστική και ξεχωριστή, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κυνηγούν το αναπάντεχο, προτιμώντας την ασφάλεια, αυτήν που φαίνεται να συνοδεύει τη στασιμότητα… Συνήθεια ή φόβος; Μάλλον συνήθεια του φόβου... Μία ζωή που κάθε επεισόδιο είναι επανάληψη του προηγούμενου, είναι ένας αργός θάνατος. Αυτός δεν είναι όμως ο προορισμός

Το προφανές Τι φυλακή η ομορφιά!Πόσο απάτη η αγάπη!

Πικρές αλήθειες   Μην κλαις. Άλλωστε, κάθε φορά που μ' αδικούσες, κέρδιζα μίαν αιωνιότητα.

Του έρωτα ή της ζωής 

Κι αντάριασεΚαι φούντωσεΚαι φλόγωσεΚι εχάθη.

Πόση στενοχώρια μέσα μου,κάθε φορά που αστοχώ να θυμηθώπως παιδί είσαι, μ’ ένα τραύμα μεγάλο.Κάθε φορά που την τάξη προσπαθώ να επιβάλω.Κάθε φορά που πρέπει να ζυγίσωαν θα σε περιορίσω ή πρέπει να σ΄ αφήσωνα κάνεις το δικό σου. Να γίνει το δικό μου ήνα είμαστε εμείς;Προσπαθώ και προσπαθείς.Δε θέλω να σε τραυματίσω, μα ούτε και να σε εγκαταλείψωσ’ ένα χάος να χαθείς.Δοκιμάζω, δοκιμάζεις, σου φωνάζω και ουρλιάζεις.Με πιέζεις να ανοίξω κι άλλο χώρο να

Η βαλίτσα, σε χρώμα λιλά, αγορασμένη από εκείνο το παλιό  κατάστημα ειδών ταξιδίου, ήταν έτοιμη από καιρό. Κομψή, μικρή, μα προπάντων όμορφη, με αισιόδοξο ανοιξιάτικο χρώμα καταμεσής του χειμώνα, περίμενε υπομονετικά σε μια άκρη του υπνοδωματίου. Περίμενε την αναχώρηση, χωρίς να ξέρει τον προορισμό. Η  ιδιοκτήτρια της ήταν χαμογελαστή  όταν την αγόρασε, ή έτσι τουλάχιστον της φάνηκε. Ο καταστηματάρχης,  περασμένης ηλικίας και ιδιαίτερα ευγενής,  της ευχήθηκε καλό ταξίδι κι εκείνη

Φέτος η άνοιξη δεν εξεγείρεται Δε φοράει τα καλά της για να μας καλοπιάσει Δε στολίζεται, δεν εντυπωσιάζει    Αντιθέτως, σέρνει τα πόδια της βαριά Αγκομαχά σε κάθε βήμα της Βροχή κι αέρας τη μαστιγώνουν αλύπητα   Κλείνει τα μάτια και παραδίνεται Στον εγκλεισμό, στην τρομολαγνεία Στα εξωδόχαρτα και στην παραβίαση της ιδιωτικότητας   Σιγομουρμουρίζει πένθιμα τραγούδια Και πνίγει τις μέλισσες με χέρια γυμνά Ποδοπατά αιμόφυρτη τα πρώτα λουλούδια της γης   Βρίζει και

Τι κι αν έφυγε ο χειμώνας ο βαρύςτι κι αν κόπασε ο ήχος της βροχήςτούτη ή άνοιξη που ήρθε σιωπηλή και κατηφήςδεν την είδε, δεν την άκουσε, δεν την ένιωσε κανείς.

Τα λουλούδια κι αν ανθίσανμοναχά την ομορφιά τους αντικρίσανποιος αγγίζει τη θωριά τουςποιος μυρίζει τ’ άρωμά τους;

Τα βελούδα πέταλά τουςμε τα χίλια χρώματά τουςποιος θα πλέξει σε μαγιάτικο στεφάνι στους αγρούς,θα πετάξει με χαρά στους ουρανούς;

Έχω μια φίλη αλλιώτικη Που 'ναι πιστή σαν σκύλος Μαζί μου είναι ολημερίς Ώσπου να δύσει ο ήλιος. Σε μιαν ακρούλα κάθεται Για να μην ενοχλήσει Στα βήματα μου μπλέκεται Μην τύχει και μ’ αφήσει. Τα λάθη μου δεν τα μετρά Ούτε τα λογαριάζει Μονάχα θα με συμπονά Όταν  με τρώει το μαράζι. Μιλιά δεν έχει ούτε μορφή Την  πλάθω όπως θέλω Γυναίκα άντρας ή παιδί Θα γίνει αν το θέλω. Ξέρει όλα μου τα μυστικά Τους φόβους, τα όνειρά μου Όσα δε λέω πουθενά Ό,τι  έχω μέσα στην καρδιά μου. Τις