Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

«Χαμηλό βαρομετρικό» εξαγγέλλουν οι μετεωρολόγοι, ο ουρανός ταβάνι και η Κυριακή πιο συννεφιασμένη και από εκείνην του ΤΣΙΤΣΑΝΗ. Καπάκι, η Συμφωνία της μουρμούρας σου a capella, να κάνει έναρξη της συναυλίας παρέα με τη θεία Λένα «καλημέρα σας παιδιά», πολύ πριν την άλλοτε κανονική ώρα της εκπομπής. Χιλιοστή επανάληψη. Κυριακή Αργία. Μάλιστα. Για λέγε μας λοιπόν Κατίνα μας τι έχεις και μουρμουράς σε la minore; «Πώς να αντέξω ο χορευτής σ’ αυτήν την εξωγήινη κατάσταση; Να το ξέρεις Κατίνα, θα

Αλλά τι σημασία έχει η μοναξιά του κόσμου, σου λέω... Είμαστε εμείς. Χειμώνες αλησμόνητους στα δύο μας χέρια. Θυμάσαι;

Κι ύστερα της φαντασίας μας στολίδια γέμιζαν τις λέξεις, λόγια κουρασμένα, λόγια ανθισμένα υπό σκιά. Θυμάσαι;

Μου έκλεινες τα μάτια και παίζαμε κρυφτό. Πίσω από μια πόρτα κρυβόμουν και δε μ' έβλεπες. Πόνεσες; Πόνεσα.

Στα δυο σου χέρια σαν μαργαρίτα ηλιοστόλουστη  έπεφτα. Πόνεσα, έλεγα, πόνεσα.

Χέρια μεγαλώσαμε μαζί,

Βραδιάζει πιο γρήγορα ο κόσμος τους χειμώνες. Πέφτει η κουρτίνα σαν σε λήξη παράστασης. Με τους ηθοποιούς πίσω από την κουρτίνα, αραδιασμένους στη σειρά σε απόσταση δύο μέτρων. Στάδιο είναι ετούτη η σκηνή! Κι η ελπίδα για χειροκρότημα σβησμένη. Οι κόκκινες βελούδινες πολυθρόνες, μετά την πρόσφατη ανακαίνιση, κενές. Ένα φουλάρι μόνο σφηνωμένο στο κλείσιμο της πολυθρόνας. Περπατώ με τη συμπληρωμένη φόρμα στην τσάντα. Δικαιολογία μετακίνησης 2. Μετάβαση σε εν λειτουργία κατάστημα προμηθειών,

Η θάλασσα και ο ήλιος ζευγάρι ερωτευμένο...

Η θάλασσα...Ο ήλιος...Δύο βάρκες στην ακτή...Δύο ψάθινα καπέλα...Δύο γλάροι που πετούν...Ρομαντικές εικόνες από το καλοκαίρι

Μα έπαψαν τα τζιτζίκια το κελάηδημά τουςΚαι ακούω τον αέρα να δυναμώνειΈνα ελαφρώς ψυχρό αεράκι φυσάειΗ θάλασσα μακριά...Και το καλοκαίρι έφυγε...Το ηλιοβασίλεμα έρχεται πιο νωρίςΚαι η νύχτα μεγαλώνει

Μα εσύ σαν ήλιος στη θάλασσα

ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΔΑΜ ΠΡΩΙ ΠΡΩΙΣαν τον Αδάμ πρωί πρωί, Καθώς απομακρύνομαι απ’ τη σκιά των δέντρων φρέσκος απ’ τον ύπνο, Κοίταξέ με που περνώ, άκουσε τη φωνή μου, πλησίασε, Άγγιξέ με, ακούμπησε την παλάμη σου στο κορμί μου καθώς περνώ ─ Μη φοβάσαι το κορμί μου.AS ADAM EARLY IN THE MORNINGAs Adam early in the morning, Walking forth from the bower refresh'd with sleep, Behold me where I pass, hear my voice, approach, Touch me, touch the palm of your hand to my body as I pass, Be not

«Ή ταν ή επί τας" είπε η μάνα του  Λεωνίδα στις Θερμοπύλες και ο Ξέρξης λύγισε... Εκεί που η μάχη σταμάτησε και νικήθηκε η Ελλάς μέσω της Σπάρτης, για μια ακόμη φορά... πέθαναν όλοι τους. Και οι 300 γενναίοι. Ένδοξα! Αργότερα όμως «νενικήκαμεν», εναντιωμένοι σε αιμοβόρους λαούς και βαρβάρους γείτονες! Έτσι και τότε, την 28η Οκτωβρίου 1940. "ΟΧΙ" είπε ο Μεταξάς και λίγο μετά έκλεισε το τηλέφωνο στον Ιταλό ομόλογό του... Ήρωες για μια ακόμη φορά θα ανακηρυχθούν οι Έλληνες! Η ιστορία θα γραφτεί

Εκείνο το δωμάτιο, το αγαπώ -βαμμένο ώχρααπέριττο με ελάχιστα έπιπλατόσο λιτόόσο και τα λόγια μας.Τα παράθυρα έβλεπαν τον κήπομα οι κουρτίνες έμεναν κλειστέςόπως τα στόματά μας -δεν αφήναμε τους ήχουςνα ταξιδέψουν.

Το δωμάτιο εκείνο, το αγαπώ -έγινε ο κόσμος όλοςη ζωή μου και η ζωή σουοι πρόγονοι και οι απόγονοιόσα είχαμε, όσα δημιουργήσαμεχόρευαν στο μυαλόπλημμύριζαν το χώρομας όριζαν.

Το

Η μακρινή πορεία των αγαλμάτωνΠότιζα αλμύρα κι έννοια τις στιγμέςκι εκείνες δυνάμωναν τα φτερά τους.Μικρές χαρές -φορές ψευδαίσθησης-για να ησυχάζει ο νους.Όπως στο φως.Να ορίζει τις σκιές και τις ζωές μας. Όσο και να πεις Όσο και να πεις, δεν υπήρξαμε, τελικά, ολότελα σφετεριστές. Μια στάλα ουρανό τον ονειρευτήκαμε.