Κυλά η ζωήΗ μεγαλύτερη αδικία που πράξαμε,το ότι αφήσαμε να μας πείσουν πωςοι μικρές ζωές μας, ήταν απλά ασήμαντες,με έναν τρόπο, μέσα στο κύλισμα του χρόνου…Μέσα στο γράψιμο της ιστορίας όμως;Τι κι αν δεν βρέθηκαν στόματα να μιλήσουν;Αλλιώς, ποια η διαφορά στη στάση της ζωής;Ήταν κι εκείνη η σκέψη, πωςο καθένας στη ζωή,παίρνει ό,τι του αξίζει.Πώς να βρει κανείς την άκρη,τώρα που χάθηκαν οι Αριάδνεςκαι οι μίτοι τους…Κυλάει η ζωή,κι οι
Βότσαλο λεπτό στην τεράστια παραλία, που γεμίζει το καλοκαίρι και ησυχάζει το χειμώνα από τον κόσμο. Φωνές ανακατεμένες, άσκοπες, χαρούμενες οι περισσότερες, κατέκλυζαν την ακροθαλασσιά τότε που ακόμα δεν είχε στηθεί το μπιτς βόλεϊ, το κιόσκι με τα θαλάσσια σπορ και οι πολύχρωμες ομπρέλες. Προπαντός έλειπαν οι ξαπλώστρες. Έπρεπε, λοιπόν, μόνη της να βολευτεί με την μεγάλων διαστάσεων πετσέτα, το σάλι, το προστατευτικό «σομπρέρο», λίγο πριν το κύμα, για ν΄
Έλλειψη Έτσι που μου λείπεις σήμερα κι οι ώρες ασάλευτες μένουν, στερώντας μου την παρουσία σου, αμέριμνη τις στιγμές κοιτώ, κοντά μου να σε φέρω. Κι είναι το βλέμμα σου που άφθονη νιότη μου στέλνει κι είναι τα λόγια σου που υπόσχονται φως και ουρανό. Καθώς διαπερνάς τα μέσα μου, παρθένα μού δίνεις την αγάπη, και γίνομαι ζωή, τέκνο της γης και της σελήνης. Ας μη στερηθώ κι άλλο τη μορφή σου, θρέψε με μ’ αλήθεια και στοργή, με επιμονή ακάματη ξεφάντωσε τους ίσκιους, να γιορτάσουν
Στον Pierre de Ronsard Πάλι Γαλλικός ο τίτλος; Γιατί — μήπως όταν γράφουν τα σύννεφα εύθραυστη ποίηση στον ουρανό του Αιγαίου, έχουμε ανάγκη τη μετάφραση;
Όταν, λοιπόν, ακόμα και η Πεντάμορφη γερνά, τότε θυμάται, νοσταλγεί την έκπαγλή της νιότη, που τη δόξασαν οι ποιητές με ολόχρυση γραφίδα.
Όμως, εσύ στα γηρατειά σου τι θα κάνεις δε θα το μάθω. Περιβόλι απόκρυφο από νωρίς διάλεξαν τ’ άνθη της μορφής σου.
Κι από τη λάμψη της φωνής σου,
Οι σκέψεις αρνούνται να μπούνε στον χορό,οι λογισμοί απομακρύνουν με δόλο τον εξορθολογισμόκαι εγώ προσδοκώ τι;Την νεράιδα μου να με τυλίξειμε εκείνο το ονειρικό πέπλο των αστεριώνγια να αντιστέκομαι στην ασχήμια των λόγωνπου είναι μεταμφιεσμένοι σε Μέδουσες καλλονές.Το ύφανε με τόση αγάπη για τη μικρή της...σαν να ήξερε τις αδυναμίες της ,σαν να ήξερε πως τα λαμπερά της μάτιαθα τα αποπλανούσαν τα άγρια ομορφιάς θηρία.Και όταν ένιωσα το πέπλο μου να
Προέκταση του χεριούτου η πέννα…Μαξιλάρι των ονείρωντου ο ήλιος…Μια γραία θλίψη κυρτωμένηζωγραφίζει με μπογιέςαπό το αίμα των συννεφιώντο παράπονό της!...
Μέσα στο πάρκοκάθομαι μόνοςανασαίνω τον καθαρό αέραβλέπω τα λουλούδιατα δέντραακούω τα πουλιάνα κελαηδούναγαπημένη μουμήπως έγινες πουλίκαι μου τραγουδάςχάθηκες τόσα χρόνιααπό προσώπου γηςκανείς δεν σε είδεάραγε ζειςή έγινες άγγελοςτου Παραδείσουπροσεύχομαινα σε δω μια μέραξαφνικά μπροστά μου.
Περίπου άνθρωποι
Κοίταξε…Βούλιαξα για χρόνια σε μερική ανυπαρξία,περιμένοντας να βάλουν οι άνθρωποι σε λόγιαόσα νόμιζαν δεδομένα.Κουράστηκα να περιμένω.Κι όταν θυμόμουν πώς είναι να σε αγαπούν,με μια ανεπαίσθητη κίνηση του χεριού, σαν να καθαρίζω το βλέμμααπό τα μαλλιά που τα σκόρπισε ένα ξαφνικό ανέμισμα,έλεγα στον εαυτό μου:«Μην καλομάθεις,όλοι,περίπου άνθρωποι».
Περί αξιοσύνης
<br
Πρόσφατα σχόλια