Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΤώρα τα όνειρα Δε διατίθενται Στους ονειροπόλους Ούτε τα τραγούδια Στους τραγουδιστές.

Σε μερικές χώρες Η σκοτεινή νύχτα Και το κρύο ατσάλι Επικρατούν  ─ Μα τ’ όνειρο Θα επιστρέψει, Και το τραγούδι Θα σπάσει Τη φυλακή του.



OPPRESSIONNow dreams Are not available To the dreamers Nor songs To the singers.In some lands Dark night And cold steel Prevail, But the dream Will come back, And the song Break Its

Εδώ και αρκετές μέρες περπατώ νωχελικά στο δρόμο. Εγώ και ο εαυτός μου, μόνος, χωρίς άλλη παρέα. Μου αρέσει άλλωστε η συνήθεια αυτή, που έχω από μικρός, να τρέχω αμέριμνος, ανάμεσα στα πολυπληθή αυτοκίνητα, να ανεβαίνω και να κατεβαίνω τα πεζοδρόμια, να μπερδεύομαι ανάμεσα στους βιαστικούς περαστικούς, που τις περισσότερες φορές με προσπερνούν, αδιαφορώντας για την παρουσία μου. Εγώ όμως επιθυμώ να συγχρωτίζομαι μαζί τους, να τους ακολουθώ, προσέχοντας βέβαια να μην τους φοβίσω, να είμαι η σκιά

ΜΟΙΡΑ

(Ο κήπος με τα ροδοπέταλα)

Τον κήπο με τα ροδοπέταλαεσκέπασε μια νύχτα το πυκνό χαλάζι σουΚι έπεσα πάνω τους να διώξω το κακόΚι ο κήπος από τότε άνθισε μέσα μουΚαι το πυκνό χαλάζι σ’ αγκάλιασε σφιχτάΚι έγινε μοίρα





ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ

(Μάταια ενίοτε...)

Ώρες ώρες Αισθανόταν σαν ένα σακί Παραγεμισμένο... Σαν εκείνο… Που το ‘χουνε για στόχο Για να γίνουνε κάποιοι

ΧΩΡΙΣ ΣΦΥΓΜΟ Αρνούμαι την απουσία σου,δεν ενδέχεται, δεν τη δέχομαι.Νιώθω να με βάλει.Κρυώνω, μόνος.Μου ‘λεγες ψέματαγια πύρινες ασπίδες και Αχιλλείς.Χωρίς σφυγμόκρύα πέτρα είμαιπου μάστευσε πόνο.



ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝΟΥΝ ΤΑ ΚΕΡΑΣΙΑ

Σε είδα χθες με χείλη άσπρα. Είν’ ο καιρός που οι κερασιές σου κλέβουν το αίμα.

ΠΑΙΧΝΙΔΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Περίεργο παιχνίδι ο

«Αν υπάρχει αυτό που λένε παράδεισος, το χωριό μας, ο Κιρκιντζές, ήταν ένα δείγμα του. Κοντά στο Θεό ζούσαμε, ψηλά, ανάμεσα σε κατάφυτα βουνά, και ξαγναντεύαμε ολόκληρο τον καρπερό κάμπο... Ο κάθε χωριανός ήτανε νοικοκύρης στη γη του. Είχε το δίπατο σπίτι του, είχε και τον εξοχικό κούλα του, με μποστάνια, καρυδιές, μυγδαλιές, μηλιές, αχλαδιές και κερασιές. Και δεν ξεχνούσε να φυτεύει κι ανθόκηπους για το κέφι του».Απ΄ τα «Ματωμένα χώματα», της Διδώς Σωτηρίου.   Εκεί   πάνω   στο  λόφο 

Μια άνοιξη σε φέρνει, σε καλείστης φύσης το πολύχρωμο χαλίνα ‘ρθεις ζεστό σ’ έναν γαλάζιο ουρανόόπου ο ήλιος διαφεντεύει το γιαλό

Την κάψα του μεσημεριού τζιτζίκια συνοδεύουνκάτω απ’ τον ίσκιο μιας ελιάς λίγη δροσιά γυρεύουντην αύρα της η θάλασσα στην αμμουδιά σκορπίζειεκεί που ο έρωτας ανθεί, καρδιές καλωσορίζει

Το καλοκαίρι της χαράς-και στου κεφιού τη ζάλη-μια αγκαλιά αναζητάςνα ξανανιώσεις πάλι

ΣΕ ΒΛΕΠΩ

Βλέπεις τα παιχνίδια των γλάρωνόρθια μπροστά στην προκυμαία.Ο αέρας από το πέλαγοςσυνομιλεί με το λευκό φουστάνικαι τα μαλλιά σου,αλλάζοντας συνεχώς τη σιλουέτα σου.Δεν ξεχωρίζεις από τα αφρισμένα κύματακαι μένω στην εικόνα σου.Στέκω κόντρα στον αέρακαι αρκετά μακρυά σου.Έξαφνα γυρνάς,διαβάζω τα χείλη σου,λένε σ’ αγαπώ.

ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ

Από τους λόφους του ήλιου, μέχρι τις μαύρες λαγκαδιές του

Πάντοτε πίστευα πως ήμουν όμορφη. Όχι, δεν πιστεύω πως η ομορφιά είναι το μοναδικό χάρισμα που πρέπει να έχει μία γυναίκα, αλλά προσπαθώ να περιποιούμαι. Με φροντίζω όσο μπορώ, με αγαπώ. Σπούδασα Νομική, με αυτή ασχολήθηκα ως επάγγελμα για λόγους χαράς και επιβίωσης. Κάθε Σάββατο συνήθιζα να βγαίνω έξω, να ντύνομαι όμορφα και να αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο από τη ρουτίνα της δουλειάς και των νομικών υποθέσεων. Σε ένα πάρτι του δικηγορικού συλλόγου, γνωρίστηκα με τον σύντροφο της ζωής μου, το