Κατηγορία: Λόγοι των Φίλων: Κείμενα

Ένα φεγγάριγαλακτώδης λεπτή πληγήκι ένα όνειροανάσα στο πρόσωπό μουγεμίζουν τα κενά της απουσίας σου.

Χαράζει πέρα η σιωπήανάμεσα σε λευκές σελίδεςαγκαλιάζονταςλόγια που δεν ακούγονταικι όμως αγγίζονταιστάχτες λέξεων που έσβησαν τα φωνήεντά τουςσε παρελθούσες μέρεςσκέψεις άφτερεςσ’ ένα κουβάρι πλέξεις.

Περπατήσαμεσεβόμενοι ο ένας την επικράτεια των ονείρων του άλλουΣταθήκαμεακριβώς στις κόκκινες

Στο πλάι άνοιξε την κουρτίνα του παράθυρου  και κοίταξε κάτω στο δρόμο. Τον έβλεπε, ψηλόλιγνη φιγούρα με μαλλιά, που άρχισαν ήδη να γκριζάρουν, να περπατάει αργά, αφηρημένα, να απομακρύνεται συλλογισμένα,  έτσι της φάνηκε. Πριν λίγο μιλούσαν, ή προσπαθούσαν να μιλήσουν. Εκείνος δηλαδή. Ακριβώς δεν μιλούσε σαν να μονολογούσε. Εκείνη απλά κοίταζε, μια εκείνον  και μια τα χέρια της. Πολλές φορές τα χέρια της,  συνέχεια. Μετά τα βιβλία στο απέναντι ράφι τού δωματίου. Προσπαθούσε να καταλάβει τι της

Αγαπητοί συμμετέχοντες, Ομολογούμε πως η διαδικασία της αξιολόγησης των ιστοριών σας αποτέλεσαν πραγματικά μια απολαυστική και δύσκολη συγχρόνως διαδικασία σχετικά με την ανάδειξη των νικητών. Στα γραπτά που αναλάβαμε να βαθμολογήσουμε συμπεριλαμβανόταν πρωτότυπες, απρόβλεπτες, ευφάνταστες και αληθοφανείς ιστορίες που μας εξέπληξαν ευχάριστα. Σας ευχόμαστε να συνεχίσετε να αφιερώνεστε με την ίδια δύναμη στις λογοτεχνικές εξομολογήσεις σας, χαρίζοντας πάντοτε στο αναγνωστικό κοινό το ομορφότερο

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή νεράιδα, που τη λέγανε Ίρις και ήταν μοναχοκόρη του βασιλιά Κυρίλλου του 3ου νεράιδου, της Μεγάλης Χρυσοχώρας, με τα χρυσά κυκνάκια. Η μαμά της, η αρχοντονεραϊδοπούλα Εβίτα, κρατούσε από μεγάλο τζάκι. Η οικογένειά της κατάγονταν από την ξακουστή πέρα πέρα Ραβδόπολη με τις διάσημες διαμαντένιες τιάρες και τα χρυσά στέμματα! Με τον βασιλιά, η μητέρα της, ήταν κοντοχωριανοί. Γνωρίστηκαν στα μαγικά ρυάκια του νεραϊδοδάσους που ήταν παράλληλο με το ανθρώπινο

Ονειρευόμουνα  πως  πέταγαανάμεσα  στα  σύννεφα,φτερουγίζοντας διέγραφααιθέριες  διαδρομές.Ξάφνου κάποιος  με  ξύπνησεκι  έπεσα  και  σκοτώθηκακαι  έγινε  το  όνειροσυντρίμμια απόεμμονές.

-*-Καμιά φορά, ονειρεύομαιπαρόντος του Σατανά!Άλλοτε πάλι, συλλογιέμαιμε την καρδιά μου!Έρχεται στιγμή που αποφασίζω,ερήμην της σκέψης μου…Κάποτε κάποτε γράφω,κρυφά από τον εαυτό μου.

-*-Ήθελα  ν’ αγγίξω

Ορμητικότητα του ποταμιούείναι η ορμητικότητατων ονείρωνένα φωτεινό όνειροοδηγεί τη σκοτεινή νύχτατη νύχτα που καλύπτει τη μοναξιάκάτω από λευκοσέντονοελπίδαςτης θερμής ελπίδας που στοιχειώνει το βλέμματο ανυπόμονο βλέμμαχαϊδεύει τη μορφήτη θολή μορφή που ζωγραφίζεταιστην κίνησητη φυλακισμένη κίνηση του στόματοςκαθώςαπεγνωσμένα συγκρατείτην ορμητικότητα του ποταμιούτου ποταμιού και του έρωταπουαγκυροβολεί στα αιωρούμενα

Εγώ θα ζήσω, όχι εσύ. Εγώ θα ζήσω, όχι εσύ. Εγώ θα ζήσω, όχι εσύ. Μικρά ματάκια φωτός, το κομοδίνο, οι κουβέρτες που με πνίγουν. Τις πετάω. Σηκώνομαι και κάθομαι στο κρεβάτι. Τι σημαίνει αυτό; «Εγώ θα ζήσω, όχι εσύ». Κάτι είδα στον ύπνο μου. Εφιάλτης. Δεν θυμάμαι τι γινόταν, αλλά ακουγόταν μια βραχνή μπάσα φωνή να λέει συνέχεια: «Εγώ θα ζήσω, όχι εσύ». Δεν ήταν δικιά μου φωνή, αλλά εγώ μιλούσα, με αυτήν την παράλογη λογική των ονείρων. Έχουν ξυπνήσει. Είμαι μόνος στο δωμάτιο. Ώρα 9:20. Πάω στο

Ο τρελός, ξάπλωσε επάνω στην άμμο, ένιωθε χαρούμενος γιατί κανείς δεν ήταν εκεί να τον περιγελάει. Μετρούσε το θρόισμα των κυμάτων και κοίταζε τον γαλάζιο ουρανό. Θυμήθηκε εκείνη, τη νέα κοπέλα, όταν κι εκείνος ήταν νέος, περνούσε έξω από το παραθύρι της κι άκουγε το θρόισμα του φορέματός της, την άκουγε να τραγουδάει. Κρυφά σήκωνε τα μάτια του κι έβλεπε την όμορφη καμπύλη του στήθους της. Τα μάτια της που λάμπανε όπως τ’ αστέρια. Το χαμόγελό της που έμοιαζε με φλόγα. Τα κόκκινα μαλλιά της που