Κατηγορία: Διηγήματα

«Τα βγάζεις απ’ το μυαλό σου». Αυτή ήταν η άκρως επιστημονική εξήγηση του ψυχιάτρου. Μετά από δέκα τακτές συνεδρίες, αυτό ήταν το μόνο συμπέρασμα. Φάρμακα δεν της έγραψε. Όχι ότι είχε και κάνα σκοπό να τα πάρει αν της έγραφε. Φτάνει που την πείσανε και πήγε με το στανιό στον τρελλόγιατρο και τραβιότανε πέρα-δώθε κοντά πέντε μήνες, λες και δεν είχε άλλες δουλειές να κάνει. Τουλάχιστον του έφερε σε μια τάξη το αχούρι που είχε για ιατρείο όσο πήγαινε. Κάθε μία ώρα συνεδρίας όλο και κάτι συγύριζε.

Το πιάνο το είχε πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Ήταν καλής μάρκας, πανάκριβο και χειροποίητο. Δεν υπήρχαν πια τέτοια. Για την ακρίβεια… δεν υπήρχαν πια καθόλου. Όλο γυαλισμένο σκούρο ξύλο, με κιτρινισμένα από τον χρόνο τα άλλοτε λευκά του πλήκτρα, τα φτιαγμένα από ελαφαντόδοντο, όρθιο, χωρίς ουρά, να στέκεται μοναδικό στολίδι στον βορινό τοίχο του σαλονιού της. Όλοι οι υπόλοιποι τοίχοι, από το πάτωμα ως το ταβάνι, ακόμα και γύρω απ’ τα παράθυρα και γύρω από το κάσωμα της πόρτας που οδηγούσε στο χωλ,

Ήταν έξι. Ώρα βραδινή, αρχές Φλεβάρη. Το σπίτι κρύο, τα ξύλα είχαν σχεδόν τελειώσει απ’ τα μέσα του προηγούμενου μήνα, στη μεγάλη παγωνιά, όταν το χιόνι στοιβάχτηκε σε λευκές, αφράτες νιφάδες καλύπτοντας τα πάντα και φτάνοντας τούς ενενήντα πόντους. Τα πρώτα μέτρα έβγαιναν εύκολα. Το κομμάτι εξάλλου ήταν lento κι αυτό της έδινε το χρόνο να κυλάει από δακτυλισμό σε δακτυλισμό χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεται για να προετοιμάσει το κάθε μέτρο που έπονταν.  Το αριστερό της χέρι έπαιζε στο κλειδί

Once upon a time there was a little, tiny, teashop. Everything in the teashop was in shades of pale yellow, lilac and mint green. They only served all sorts of tea varieties, all sorts of colorful pancakes and traditional English oat porridge.  The sugar was only in cubes, the milk only lukewarm, the lemon only freshly cut. All customers seemed to forget their worries as soon as they entered the door and heard the little crystal doorbell ring. No wars, no poverty, no famine, no thirst, no

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα τόσο δα μικρούλι μαγαζάκι που σέρβιρε τσάι. Τα πάντα μέσα εκεί ήταν στις απαλές αποχρώσεις του κίτρινου, του λιλά και του πράσινου της μέντας. Σέρβιραν όλων των ειδών τις γεύσεις τσαγιού και όλων των ειδών τις πολύχρωμες τηγανίτες, καθώς επίσης και τον παραδοσιακό αγγλικό χυλό βρώμης. Η ζάχαρη ήταν μόνο σε κύβους, το γάλα μόνο χλιαρό, το λεμόνι  μόνο φρεσκοκομμένο. Όλοι οι πελάτες έμοιαζαν να ξεχνούν τις έγνοιες τους ακριβώς τη στιγμή που περνούσαν την πόρτα

Όταν χτιζόταν το σπίτι της, στο κέντρο της πόλης, όλοι είχαν απορήσει. Καθημερινά, καθ’ όλη τη διάρκεια των εργασιών, μαζεύονταν κόσμος και χάζευε από το απέναντι πεζοδρόμιο. Πολλοί παίρνανε μάλιστα μαζί και το κολατσιό τους, για να μην χάσουν τίποτα απ’ όσα γίνονταν. Μιας και το σπίτι χτιζόταν στη θέση του παλιού Δημαρχείου, όλοι υπέθεταν πως αυτό που ανοικοδομούταν τώρα ήταν το νέο Δημαρχείο της πόλης τους. Κανείς δεν μπορούσε να ξεχάσει ακόμα την μέρα που γκρεμίστηκε το παλιό ξύλινο κτίριο.

Νύχτα καλοκαιρινή. Ουρανός έναστρος. Νυχτερινοί ήχοι - γκιόνης, κουκουβάγια, νυχτερίδες, κάποιο τριζόνι αραιά και πού. Ελαφρύ αεράκι, αρκετά δροσερό για τον μήνα του. Και το θρόισμα των φύλλων. Αυτός ο μαγικός ήχος, που άλλοτε σε ηρεμεί και σε ταξιδεύει κι άλλοτε σε τρομάζει και σου φέρνει μια δυσάρεστη ανατριχίλα. Περπατούσε στα ψηλά της τακούνια αργά. Τακ - τακ, τακ - τακ, ο ρυθμικός ήχος έφτανε σχεδόν ηδονικός στα αυτιά της. Σταματούσε κι έκλεινε για λίγο τα μάτια της. Ζύγιζε το

Η κούρσα ήταν λευκή και τετράγωνη, όπως επέβαλε η μόδα εκείνα τα χρόνια. Τα καθίσματα δερμάτινα, χρώματος καφέ ανοιχτό. Καθόταν πίσω αριστερά. Όχι πίσω δεξιά, όπως οι επίσημοι. Πίσω αριστερά, για να μπορεί να βλέπει τη μάνα της διαγώνια στο κάθισμα του συνοδηγού. Τον οδηγό δεν τον θυμάται. Η μορφή εκείνης όμως χαράχτηκε βαθιά της ανεξίτηλα. Για πάντα. Ακόμα κι όταν τα κόκαλά τους θα γίνονταν σκόνη, ακόμα κι αν δεν υπήρχε ζωή μετά το θάνατο, αυτή η εικόνα θα γύρναγε στοιχειωμένη στο σύμπαν στους