Αθόρυβος πόλεμος.Σαν τα διάκενα και τις στοιχίσεις,σαν τα διαστήματα, ανάμεσα στις παράλληλες γραμμές στο πεντάγραμμο,στον ζωντανό διασκελισμό των σκαλοπατιώντο στιγμιαίο αντάμωμα των ματιώνστον αλύπητο ήλιο, στην έρημο και στο χιόνι,στις παγερές και μουχλιασμένες γωνιές των ψηλοτάβανων σπιτιών,στα άδεια κι αδούλευτα χέρια των ανθρώπων,στις ρητορείες και τους κενούς λόγουςτα μικρά ανεπαίσθητα κενά στο συλλαβισμό της λέξης ει-ρή-νη.Μα ο πιο κρυφός και
Παλινδρομήσεις των μέσων μεταφοράς
Οι μέρες συρρικνωμένα βαγόνια τρένων,διαδρομές υπέρ ηχητικών αεροπλάνων οι νύχτες της λήθηςκαι το φεγγάρι ο τελικός προορισμός των βηματισμών μας.
Έτσι γνωρίζουμε και την πόλη καλύτερακαι οι αλήθειες της στιγμής που κάνουν παλινδρομήσεις από δωμάτιο σε δωμάτιο,στους καθρεφτισμούς του ιδρώτα μας τα αφηρημένα λόγια των ονείρων τους,δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στα εύθραυστα του χρόνου σημεία.
<br
Τον περίμενε, αποφασισμένη και έτοιμη να του βγάλει την ψυχή της μπροστά του και να αφήσει το στόμα της να του μιλήσει ευθέως και αληθινά. Ένα παράνομο πάθος τούς έκανε και τους δύο να υπερβούν τα όριά τους, να ξεχάσουν την καθωσπρέπει ζωή τους, να κυλιστούν σε κρεβάτια που τους χάρισαν αίσθηση απελευθέρωσης. Αλλά προσωρινής. Γιατί η καθημερινή ζωή σε καλεί να επιστρέψεις στη ρουτίνα σου. Ξεκλέβεις ώρες ευτυχίας, μετράς λεπτά ανάσας, αλλά επιστρέφεις ξανά εκεί που στέριωσες. Δε θα ήταν
Κάποιοι ψάχνουν μια πατρίδα μες την ξενιτιάκάποιοι ψάχνουν λίγο ήλιο μες τη συννεφιάεγώ ψάχνω μια πυξίδα που θα με οδηγείτη δική μου ηλιαχτίδα μέσα στη ζωή
Κάποιοι έχουν μια πατρίδα μα εγώ έχω δυοκι είμαι πάντα μοιρασμένη μέσα στο γιαλόμια φουρτούνα, μια γαλήνη μες στη θάλασσαμα το ωραίο μου νησάκι δε θα το άλλαζα
Θέλω να βρεθώ στον τόπο που αγάπησαστα δικά μου μονοπάτια που περπάτησαστη μικρούλα μου την Πάφο που μου
Ήταν κάποτε μία οικογένεια, ο μπαμπάς Βακτήριος, η μαμά Βακτηρία και τα παιδιά Βακτηρίδια, που κατοικούσαν όλοι μαζί μέσα σε ένα πελώριο γυάλινο μπουκάλι. Το μπουκάλι αυτό ήταν χρόνια ξεχασμένο, μέσα στον κήπο ενός σπιτιού και κανείς από τους ανθρώπους δεν είχε δείξει ενδιαφέρον να ασχοληθεί μαζί του. Το γυάλινο αυτό σπιτάκι ήταν αρκετά φιλόξενο για την οικογένεια των βακτηρίων, καθώς μπορούσαν όλα τα μέλη της μέσα από αυτό, να βλέπουν τους ανθρώπους να τρέχουν στις δουλειές τους, τα παιδιά να
Η ποιητική συλλογή «Μάνα, κι αν έρθουν οι φίλοι μου» αποτελεί την πρώτη αναπαραστατική συλλογή δομημένου ρεαλισμού τού Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδας, με στόχο να προσαρμόσει τα ριζίτικα τραγούδια τής Κρήτης στην τεχνοτροπία β΄ επιπέδου ανάλυσης των δεδομένων τής παράδοσης και των εικόνων που αυτή φέρει στους στίχους της. Στους στίχους τού δομημένου ρεαλισμού κατασκευάζονται σχέσεις μεταξύ προσώπων με επίκεντρο τη μορφοποίηση των γεγονότων που ορίζουν και οριοθετούν την κοινωνική πραγματικότητα,
Στο καθιστικό με τα βαριά έπιπλα εποχής, τέσσερις αμίλητες και σκυθρωπές φιγούρες, θαμπές από το χαμηλό φως του σούρουπου, που μπαίνει από το ψηλό παράθυρο, δείχνουν να περιμένουν κάτι ή κάποιον, που θα αιφνιδιάσει την αλλόκοτη στασιμότητα τους. Μία γυναίκα και τρεις άνδρες σκεπτικοί, χωρίς να κοιτάζει ο ένας τον άλλο, μέσα σε μια σιωπή, βασανιστική σιωπή, φαντάζουν σαν θολές σκιές στο γέρμα του απογεύματος. Ακούγεται μόνο ο ρυθμικός ήχος του εκκρεμούς στον τοίχο, σε συνδυασμό με το συνεχόμενο
Στο δρόμο σου άνθρωπε νομίζειςπως ροδοπέταλα στρωμένος πρέπει να είναι ο δρόμος που βαδίζεις.Ότι τα πέλαγα θα ατενίζεις και θα αγαπάς και θα ελπίζεις της χαράς το μερτικό.Μα μία σφαίρα μία μέρα, μία αστραπή μες τον αέρα, το ξαφνικό.Ένα χέρι με νύχια γαμψά τα σωθικά σου να ξεσκίζει, το τραγικό.Ένα ανεξέλεγκτο αμάξι στη γέφυρα που ντεραπάρει, κλέβει το γέλιο, φέρνει τον πόνο τον σκοτεινό.Μία μπουκάλα χημεία στάζει, τούφες που μένουν στο μαξιλάρι. Πόσο φρικτό.Άνθρωποι
Πρόσφατα σχόλια