Όλες οι δημοσιεύσεις από: Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα

Καλωσορίζουμε απόψε στη Λόγω Γραφής μία νέα συνεργάτιδα, την Γεωργία Κοκκινάκη. Είναι ιδιαίτερη η χαρά μου που θα φιλοξενήσουμε σε πρώτη δημοσίευση τη νουβέλα «Έχει χρώμα ο… έρωτας;», αφενός γιατί δίνουμε για ακόμα μία φορά «στέγη» σε μία νέα λογοτέχνιδα και αφετέρου γιατί με τη Γεωργία μας συνδέουν κοινοί τόποι και άνθρωποι, μνήμες αγαπημένες ανεξίτηλες, μιας και υπήρξαμε συμμαθήτριες μα και γειτονόπουλα στα παιδικά μας χρόνια. Της εύχομαι μέσα από την καρδιά μου καλοτάξιδο αυτό της το έργο

Αλμπέρ Καμύ/Μικρό βιογραφικό Γεννήθηκε το 1913 στην Αλγερία. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Αλγερίου και είχε αναπτύξει ενεργό δράση στα πολιτικά πράγματα της χώρας του. Το πρώτο του βιβλίο «Απ’ την καλή και την ανάποδη» δημοσιεύτηκε το 1937. Ένα χρόνο αργότερα αποφάσισε να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και το 1942 πήγε στη Γαλλία και έγινε διευθυντής της εφημερίδας Μάχη. «Ο ξένος» και «Ο μύθος του Σίσυφου» ήταν τα δύο μυθιστορήματα που τον έκαναν ευρύτερα γνωστό. Πέντε χρόνια αργότερα

...σαν βογγητό, σαν μοιρολόι …σκούζει και στηθοδέρνεται γιατί σε στρώμα ερωτικό τραχειά τη σέρνει ο Πάνας (από την πάροδο της Ελένης του Ευριπίδου)Ήταν ορφανή από μάνα η Ασπασία και δεν αξιώθηκε για αδερφή. Στο νοικοκυριό και τη δουλειά απ’ τα εφτά της αφού η μάνα τούς άφησε νωρίς: δυο αδέρφια κι ο  πατέρας της η φαμίλια. Σαν έκλεισε τα δεκάξι λογοδόθηκε με το Θοδωρή. Τις τάξεις όλες του δημοτικού δεν τις φοίτησε. Έπλεκε  όμως απ΄ τα  δέκα της αριστουργήματα. Γραφή κι ανάγνωση μόνο

Εν αρχή ην το μυστικό.

Ξεριζωμός Της Γλώσσας Μέχρι να ειπωθεί η αλήθεια Ποια Αλήθεια; Κανείς δεν την ξέρει. Καμώνεστε πως  την ξέρετε. Κοιτάξτε  τα πουλιά Πως Πεθαίνουν… Με Χωρίς Απορία.

Ψάχνω  τις ρίζες μου από ονόματα αναφορές συνδυασμούς

ποια είμαι, τι τρέχει στις φλέβες μου αίμα ή νερό άσπρο, κόκκινο, μπλε

καθώς κοιτάζω τα  χέρια μου το υγρό μοιάζει με μπλε

το δέρμα μου διάφανο μ’ αφήνει να δω την

Ήτανε καλοκαίρι, κοντά στης Παναγίας, που την προξένεψαν δεκαεπτά χρονώ λουλούδι για νύφη του Σήφη του Λεβεντογιωργάκη, από τα Σίσαρχα Ρεθύμνου, κοντά στ’ Ανώγεια. Μικρός ο τόπος, σαράντα νοματαίοι όλοι κι όλοι όσοι ψήφιζαν εκεί στο χωριό. Αν πρόσθετες μαζί τα κοπέλια τους και τα κοράσια τους, κι αν έβαζες και τις κυράδες και τους γερόντους, ίσα που γέμιζαν την εκκλησιά σαν μαζεύονταν όλοι μαζί τη Λαμπρή. Κι όλοι ανεξαιρέτως το ‘χαν για μεγάλη τύχη να μπεις στην οικογένεια του Σήφη. Κι έτσι

Σταθερές  απουσίες

Γεμίζω τις σταθερές σου απουσίες πια,πότε ασπρίζοντας μ’ ασβέστη την αυλή,πότε παίζοντας με τις λέξειςσε άδεια ανυπόμονα χαρτιά,πότε παλεύοντας με τη σκόνη-χαμένος αγώνας πριν και μετά,πάντα το ίδιο αποτέλεσμα: βραχύ, στιγμιαίο, σχεδόν ανύπαρκτο-.Από μακριά η βουή ενός καλοκαιρινού αέρα,σίγουρου, βραχέως, ξαφνικού.Εκεί στέκουν όλα,μέσα στην απουσία τους,μες την πολύβουη ασημαντότητά τους.Μικρές ασήμαντες

Και πάλι, αποκοιμήθηκα μ' ένα κοχύλι σφραγισμένο στο αυτί μου - Και πάλι, προσδοκούσα το νανούρισμα από χάδι της φωνής σου.

Γνωρίζω ότι δεν εγκιβωτίζεται η φωνή σου, ούτε ο φλοίσβος του κύματος - Γνωρίζω ότι η καρδιά αντλεί το αίμα και βουίζει σαν πέλαγος.

Μα κυκλοφορείς μέσα μου και αντηχείς - πλάσμα της ελπίδας και της προσμονής.

Επαναπατρισμός σε χωρικά ύδατα αγάπης.

Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!   Ακολούθως θα διαβάσετε μία κριτική της Ζωής Δικταίου για το έργο της Βούλας Αντωνίου, καθώς και τέσσερα ανέκδοτα ποιήματα της ποιήτριας, σε πρώτη δημοσίευση. Επίσης, παρουσιάζονται σε πρώτη δημοσίευση τα ποιήματά της «Μοναξιά» και «Έλα», από την υπό έκδοση ποιητική της συλλογή «Παυσίλυπον το νηπενθές». Μία κριτική της Ζωής Δικταίου για το έργο της Βούλας ΑντωνίουΗ Βούλα Αντωνίου είναι μια