Όλες οι δημοσιεύσεις από: Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα

('Eνα σημαδάκι μέσα στο χρόνο...)



Έλα...Να φτιάξουμε ένα ποίημα...

Για να γκρεμίσουμε έναν τοίχοΝα χτίσουμε μια γέφυρα

Για να στολίσουμε το τίποτα

Να ξεγελάσουμε την έλλειψηνα ξεσκεπάσουμε τον φόβο

Έλα...Να κάνει κόντρες η χαρά, η λύπη κι η ελπίδα μας

Ν' ανοίξει ένα παράθυρο στο φωςνα κλείσει η πόρτα στην ανία

Έλα, να φτιάξουμε ένα

Σαραντατέσσερα σκαλοπάτιαΤόσο απείχε η ευτυχίαΑπ' τη δυστυχία μαςΤα μέτρησα καλάΈνα προς έναΚαθώς ανεβοκατέβαινα τη σκάλαΓια να 'ρθω να σ' ανταμώσω.

Με πέλματα βαριά κι ασήκωταΠρησμένα απ' τους κραδασμούς της φοβέραςΚαι μια ψυχή αδειανήΞεχασμένη στο πιο απομακρυσμένο παγκάκι.Σ' εκείνο που η πίστη μου ξεχαρμάνιαζεΚαι η οργή μου ντουμάνιαζε τον τόπο.

Σε περίμεναΜε τα δάκτυλα καρφωμένα στο μέτωποΓια να κρατούν

Το πιο σπουδαίο ποίημα /φαντάζομαι /θα γραφόταν /Σε ακαταλαβίστικη γλώσσα /της ανθρωπιάς /Για να μη το αναγιγνώσκει κανείς αβασάνιστος /(διανοούμενος και μη) /Σε γλώσσα ανεπιτήδευτη / αυτή της ακατέργαστης αλήθειας /Με σύμβολα δυσνόητα /βαριά κι ασήκωτα /Της τσάπας /του σαρώθρου /και του μυστριού /Χωρίς πολυσύλλαβες υποσχέσεις / επεξηγήσεις και μεταφράσεις /Με λέξεις απλές / ξεκάθαρες / της ανάγκης / του τώρα /Και μπόλικα αποσιωπητικά/ της καθημερινότητας

Σήμερα πεντηκοστή δεύτερη μέρα εγκλεισμού. Δεν τα πήγαινε κι άσχημα ως τώρα. Βασικά δεν είχε αλλάξει και δραματικά η καθημερινότητά της. Πρωινό ξύπνημα, γυμναστική, μαγείρεμα, ανάγνωση ειδήσεων στο ίντερνετ (σιχαινόταν την τηλεόραση), οικιακές δουλειές (κοινώς αγγαρείες), κάνα βιβλίο αν είχε όρεξη, μουσική σίγουρα, τάισμα το γατί και το σκύλο (η βόλτα όλων των «ζωντανών» είχε απαγορευτεί δια νόμου), μπάνιο, γράψιμο (πάλευε να ολοκληρώσει μια νουβέλα), διάβασμα, ύπνος. Ρουτίνα. Και τα χάπια της

Χρήστος Χωμενίδης/Μικρό βιογραφικό  Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 3 Αυγούστου του 1966 και είναι εγγονός του συνιδρυτή του ΕΑΜ Χρήστου Χωμενίδη και του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ προπολεμικά Βασίλη Νεφελούδη. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1990 και συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική στη Ρωσία και στην επικοινωνιολογία στην Αγγλία. Το πρώτο του διήγημα δημοσιεύθηκε το 1988 στην ελληνική έκδοση του περιοδικού Playboy. Το 1993 εξέδωσε το πρώτο του

Σε αλάνα με χαλασμένη περίφραξη  κλωτσούσαμε μια ξεφούσκωτη μπάλα. Πιότερο να μπλέκεται στα πόδια μας παρά να ξεμακραίνει. Και πάλι αστοχούσαμε! Αντί για το αυτοσχέδιο τέρμα, "βρίσκαμε" εκείνη την τρύπα στο πλέγμα, που έβγαζε στο διπλανό σπίτι, μ' εκείνη τη γυναίκα, την σαν πάντα ξεχασμένη στο παράθυρο. Πότε ζωγράφιζε ήλιους κι αστέρια στο χνωτισμένο τζάμι και πότε τάιζε αγριοπερίστερα στη χούφτα της, κρεμασμένη στο περβάζι του. Πάντα κοιτούσε, χωρίς να βλέπει. Δεν την ένοιαξαν ποτέ οι φωνές

«Ένα παλιό ζεστό καλοκαίρι του ογδόντα, σ’ ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι σε μια γωνιά της Ελλάδας, οι ζωές των χωρικών και των παραθεριστών μπλέκονται σε κουβάρι από ένα απρόσμενο γεγονός, που φέρνει στο φως αρχαίους μύθους και στο προσκήνιο νέους τσαρλατάνους. Μας οδηγούν σε μυρωμένα, νοσταλγικά μονοπάτια, όπου ο έρωτας, η φιλία και οι δεσμοί αίματος δοκιμάζονται στο γαϊτανάκι που υφαίνει το καλοκαιρινό φως. Το καλοκαίρι αυτό είναι πολυπρόσωπο όπως το καρναβάλι. Μελωδικό σαν το τραγούδι που

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ  Περπατήσαμε  προς το ποτάμι Άπειρες πεταλούδες στολισμένες με πανέμορφα χρώματα στα φτερά τους οργάνωναν την γιορτή τους «Απαγορεύεται η είσοδος σ' αυτούς που δεν έχουν πρόσκληση» μας είπαν. Φύγαμε χωρίς δεύτερη κουβέντα και μαζί κρατήσαμε την ανάσα μας για να μην ακούγεται ο παραμικρός ήχος και ταράξει τη σιωπή. Η  ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ Νοιώθω το κρύο να με διαπερνά ο αέρας άλλαξε κατεύθυνση κι άρχισε να παγώνει. Μαύρισαν τα σύννεφα. «Κρυώνω» σου είπα. Και