Όλες οι δημοσιεύσεις από: Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα

Εγώ είμαι το όπλο.Όχι.Το θυμάσαι; Είσαι κύριος.Με σφαίρες. Χωρίς.Πλαστικό, από αυτά που σκοτώνουν.Σκάσε.Εγώ είμαι το όπλο είπα!Δεν ήθελα να ενοχλήσω,και άρπαξα την σακούλα.Ήταν ένα μικρό παιδί.(δεν μου αρέσει)Σε ένα υπόγειο. Όχι.Σε ένα διαμέρισμα.Στον πρώτο όροφο.Καμία σημασία.Κάπου, αυτός, ανάμεσα στα δύο κάτω ντουλάπια έχει συρτάρια.Εκεί είχε το όπλο.Αυτός ήταν το όπλο.Είχε μια δουλειά από αυτές τις απαίσιες με τα λίγα

Ήμουν από εκείνα τα παιδιά που, μέσα στις δυσκολίες των παιδικών τους χρόνων, είχαν την ευτυχία και την τεράστια τύχη να βρίσκονται στο διάβα τους εξαιρετικοί δάσκαλοι. Ο πρώτος δάσκαλος που έρχεται στο μυαλό μου όταν ανακαλώ τα πρώτα μου, τα πολύ τρυφερά χρόνια στα θρανία, ήταν ο κύριος Δημήτρης Κακκάβας. Ή πιο σωστά από τούδε και στο εξής ο μακαρίτης ο Δημήτρης ο Κακκάβας. Ο συγχωρεμένος. Αν και πολύ δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι για το οποίο θα πρέπει να τον συγχωρέσουμε – τέτοια ήταν η

Απόψε το δάσος καίγεται... Απόψε κάποιος έλουσε τα δέντρα με βενζίνη, πέταξε πάνω τους ένα αναμμένο τσιγάρο και έφυγε βιαστικά, για να μη γίνει παρανάλωμα, χωρίς να τον δει κανείς. Έτσι οι φλόγες γίναν ηλιαχτίδες, που φωτίζουν και ταυτόχρονα τυφλώνουνε τη νύχτα. Δεν νύχτωσε απόψε.Κι αφού δεν νύχτωσε, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Το ίδιο και πολλοί άλλοι. Γείτονες, γείτονες των γειτόνων και ούτω καθεξής, έμειναν ξύπνιοι και αυτοί, καθισμένοι σε αναμμένα κάρβουνα, περιμένοντας για τυχόν

Πάλι με τα ζιζάνια τα έβαλα. Άλλη λέξη πρέπει να βρω, έτσι  για μια μικρή αλλαγή. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τελευταία όλα μου φταίνε. Η αλήθεια είναι πως εδώ και  δυο χρόνια άρχισα να ασχολούμαι  πιο πολύ με την  απτή  πραγματικότητα. Βλέπω  τηλεόραση. Μιλάω για την καθημερινότητα. Παρατηρώ και σκέπτομαι την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών μου για πρακτικά  θέματα της ζωής και απογοητεύομαι. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα  παρά μόνο με ό,τι έχει σχέση αποκλειστικά  με μας

Δεν θέλω να σβήσουν του δέντρου τα φώτακαι να ‘ρθει ξανά σκοτεινιά στη θέση του δέντρου πιο μόνη η καρέκλα που όποιος θα έρθει της ρίχνει παλτά.

Δεν θέλω να  σβήσουν του δέντρου τα φώτα κοιτώντας τα η σκέψη γυρνά σε ένα μικράκι που πίστευε πάντα που πρόσμενε με μιαν ανοιχτή αγκαλιά.

Δεν ήταν τα δώρα, μα αυτή η αγκάλη που ήταν στ' αλήθεια μεγάλη σα χώρα και ήξερε πώς να προσμένει χαρά.

Δεν θέλω να σβήσουν του δέντρου τα

Καλό μήνα, καλή χρονιά 2020 και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!     [Ακολουθεί το Σκεπτικό Βράβευσης από τον Σύνδεσμο Πολιτισμού Ελλάδας - Κύπρου για το Βραβείο 2019, στον ''Λογοτέχνη για το Σύνολο του Έργου του'', Κυριάκου Χαραλαμπίδη. Και βεβαίως το Σκεπτικό συνέταξε η ταπεινότητά μου, ως Πρόεδρος της επταμελούς Επιτροπής. Ακολουθούν επίσης τέσσερα ποιήματα του μεγαλύτερου εν ζωή Κύπριου αυτού ποιητή.]Με Απόφαση της Επιτροπής Βράβευσης του

Πορεύομαι δίπλα σουσκιά σου γίνομαιστα χνάρια τής πατημασιάς σουακουμπάω τις σκέψεις μουΆτλας στο όρος της Αφρικήςεξερευνώ τις αβύσσους του Ωκεανού.

Το μόνο αληθινόη συμπόρευση.

Μένοντας στην ίδια κοίτηκαταλαβαίνεις την ομορφιά τού''είμαι εδώ''.