Όλες οι δημοσιεύσεις από: Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα

Τα Σάββατα τα καλοκαίριακουρνιάζουν  ανήξερα στα δέντρασαν με ψαλιδισμένα φτερά.Κοιτάζουν σαστισμέναπότε δεξιά, πότε ζερβά,δεν έχουν καμιά ελευθερία να χαρίσουν·μέσα σε αυτήν τη κάθετη ζέστη,μέχρι κι ο χρόνος μοιάζει ακίνητος.Καλοκαίρια το ραχάτι των στιγμών.Κι η θάλασσα,ας  κινείται πάντα…

Κι οι βαθειές ρυτίδες κλείνουν μέσα στου φεγγαριού τα  όνειρα το χρόνο διασταυρώνοντας τις επιφυλάξεις με τα νυχτοπερπατήματα των γλυκών του εναλλαγών, όπως μια θύμηση στην κορφή του, όπως μια θύμηση στο νου μας! Στις εκρήξεις των εκπλήξεων οι μεγαθυμίες ξεθωριάζουν. Στα ξεφλουδίσματα των ορέξεων οι στρώσεις των επιθυμιών ξεσκεπάζονται από τις ανελέητες φυγοκεντρίσεις. Κι όπως σε νανουρίζουν οι μαρμαρυγές μέσα στο ατελείωτο αστροφέγγισμά τους, τόσο οικειοποιείσαι το φέγγισμα… Εις

Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!Αγαπητοί φίλοι, για το μήνα Σεπτέμβριο σας παρουσιάζουμε ποιήματα από τη νέα ποιητική δουλειά του ποιητή Λεωνίδα Οικονομίδη που τιτλοφορείται «Διαδρομές». Την  ποίηση τού Λεωνίδα Οικονομίδη την χαρακτηρίζει η λυρικότητα και η ευαισθησία.

ΟΙ ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ Έμειναν, οι χαρταετοί της νιότης κρεμασμένοι στ’ άκαμπτα καλώδια της κένωσης εκεί να χάσκουν κατά τον ήλιο Κι έτσι, θρυμματισμένοι σ’

Η λογοτεχνική οικογένεια των Εκδόσεων Ελκυστής μεγαλώνει και καλωσορίζουμε με μεγάλη μας χαρά το παιδικό βιβλίο "Γήινοι και εξωγήινοι και το σβηστό φεγγάρι", της συγγραφέως μας Ευαγγελίας Τσαπατώρα!ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ: Ένας αστροναύτης, ένα ιπτάμενο αυτοκίνητο και δυο εξωγήινοι συναντιούνται τυχαία στο διάστημα. Ο καθένας τους βρίσκεται εκεί για τον δικό του λόγο. Όλοι μαζί όμως πρέπει να σώσουν το φεγγάρι. Γήινοι και εξωγήινοι πρέπει να συνεργαστούν. Άραγε θα τα καταφέρουν;Λίγα

Και οι φιλίες έγιναν σύννεφο που περπατά στον ουρανό, μικρές σταλαματιές  της βροχής και ευχές  για ένα αύριο, τίποτα δεν μένει αχρωμάτιστο- γλυπτό είναι στιβαρό, που στηρίζει το χθες



κι οι κουκουβάγιες  νουθετούν καθώς μαζί  στα μονοπάτια κι οι νυχτερίδες άλλαξαν σπίτι,  ευτυχώς, όλα στη θέση τους-



καθώς ταΐζω ένα πληγωμένο περιστέρι σκέπτομαι πως όλα είναι σωστά βαλμένα.

[Από  την συλλογή «τα πρωινά», 

Η  Χαριτώ  φεύγοντας από τη ζωή  άφησε το χαμόγελό της  και πολλές ιστορίες, ευχάριστες και δυσάρεστες,  της οικογένειάς της.  Το χαρακτηριστικό της μειδίαμα έδειχνε άνθρωπο  που αντέχει ό,τι του στέλνει ο Θεός  και δεν παραπονιέται για τα δεινά του. Ο πρώτος της άντρας πέθανε όταν ακόμα είχε στην κοιλιά  τη μοναχοκόρη της.  Ο δεύτερος γάμος ήταν επιτακτικός για να σταθεί κοινωνικά.  Έκανε τρία αγόρια με το δεύτερο μα και πάλι μείνανε ορφανά από νωρίς. Στον μεγάλο, όταν χήρεψε, του φόρεσε

IΤη μοναξιά του πλήθους να φοβάσαι,τη νύχτα να βοηθήσουν με θελήματα,έρχονται πνοούμενες οι  αντιλήψεις τους,με ίσως, πιθανόν, άντε βάλε και το μπορεί τους,έστω αμυδρά να αγγίξουν το σώμα σου,σαν στόχο και παρασύνθημα,στα αφύλαχτά τους σε λιανίζουν,επιθυμίες και αφορμές,στο ελάχιστο της στιγμής.



IIΔεν σου δώσανε συμβουλές οι μοναξιές,όταν ήρθαν με άδεια χέρια,οι οδηγίες τους πήγανε χαμένες,από αυτή την

Steine von Chios Graurollend: Salz, rundum die unlösliche Öde. – „Ich”, mein Leib fühlt es starren, das aufgerissene Auge Meer.

Und vor den Eisenrippen der Mühlen ins Schattenlose zieht der einsame Fuß die späte Schrift. Blind.

Er kennt das Irren, mein Stab, der aus dem Stein das Wort schlägt… und dann das innere Echo! Winter Sommer der Hölle!

Einmal, ausgeweidet vom Ölbaum das Schaf hängt. Lachen. Weinduft. Ein Tanz. “Welt!