Όλες οι δημοσιεύσεις από: Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα

Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν ξεκίνησε η νέα μας συνεργασία με τον Δρα Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδη, συγγραφέα, κριτικό λογοτεχνίας, ερευνητή και Ακαδημαϊκό, ο οποίος επιμελείται έκτοτε τη Στήλη «Λόγω Γραφής… ἐς γῆν ἐναλίαν Κύπρον», στην οποία γράφει φυσικά και ο ίδιος. Η 1η Οκτωβρίου επιλέχθηκε επί τούτου ως ημέρα έναρξης της συνεργασίας μας, μιας και σαν σήμερα γιορτάζεται η Ημέρα της Ανεξαρτησίας της Κύπρου κι απέκτησε

στιγμές  του 2011 και του 2014  μπερδεύονται  τα πρόσωπα που αποχαιρετώ μπερδεύονται τα ονόματα  φτιάχνουν καινούργια ονόματα  Επανέρχομαι σε κάποιες στιγμές της ζωής μου. Υπάρχει λόγος. Δεν  τον ξέρω. Τον τιμώ  χωρίς να τον ξέρω.  Θέλω να γράψω  και να ξαναγράψω  για κάποιους  ανθρώπους. Περπατώ, γύρω και όχι μακριά πολύ από το  σπίτι μου. Τα αυτοκίνητα με προσπερνούν καθώς και κάποιοι περαστικοί  και χάνονται σε διάφορες κατευθύνσεις. Αισθάνομαι την υγρασία της Νύχτας.

 Για την επιστροφή των Γλυπτών και Μαρμάρων του ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ.     «Επιστροφή των γλυπτών» ήρθε η ώρα ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΩ. Η Ιστορία αιμορραγεί… Θέλει τα κομμάτια πίσω! ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η βίαιη αποκοπή και μετά η συγκόλληση των Μνημείων, ούτε η κακόπιστη κατοχή κι ο σφετερισμός της αίγλης απ’ το Βρετανικό Μουσείο. Σημαίνει αποδοχή του Βανδαλισμού του Elgin. Του Τυμβωρύχου της Ιστορίας και Βιαστή της Βούλησης του Ικτίνου και του Καλλικράτη! Σα να απέκοψε τα χέρια του ίδιου του

Για  σένα  που  δεν έκανες ταξίδια μακρινά.Σένα που  τύχη σ’ έταξε ρίμες να εξισώσειςκαι  έμεινε  η  σκέψη  σου ν’ αγγίζει  ξωτικάτο  κάθε  μέρα  άρρωστο πως ίσως  το  προδώσεις!

Εσένα που  η μάνα  σου σ’ έκρυβε στην ποδιά τηςκαι  στο  σχολειό  σε  βάζανε να  κάνεις  προσευχήκατάφερες  τυχάρπαστε να  μπεις  στα  σωθικά  τηςγραφής  που  ίσως  κέρδισε μια πρώτη  αποδοχή…

Τάλαντο  σου  στερήσανε εσένανε οι  μούσεςμοίρες  σε

Ήταν στης νιότης την αυγήέρωτα πρώτου η σπίθαμιας άνοιξης η ανατολήλάγνου φιλιού σου η γλύκα.

Μιας Αφροδίτης ξέσπασμαομόρφαινε την πλάσημε των ανθών το άρωμαμύρο καρδιάς να στάξει.

Της θύμησης τ’ απαύγασμαστου δειλινού τη ράχηβυθίζεται στα πέλαγαστης λησμονιάς τα βάθη.

Η μουσική να σφυρίζει,μέσα στα μαλλιά του.Τα φώτα μικρά σαν άνθη,που κοιτάζουν προς το φως.Κάθε φορά που τελειώνει μία μέρα,καθαρίζει τα γυαλιά του με αργές κινήσεις.Σκύβει λίγο το κεφάλι και σκέφτεται,για λίγα λεπτά.Σαν να προσεύχεται στον θεό της σιωπής,για την επόμενη μέρα,για τη νύχτα που έφτασε,για ό,τι δεν έκανε σωστά,για ό,τι πρόκειται να γίνει.Απόψε είπαν πως θα είναι όλα διαφορετικά,θα τα σκεπάσει μια γιορτή,οι άνθρωποι δεν θα

Άκου Είναι εκείνες οι στιγμές της ανάγκης που οι λέξεις δε φτάνουν τα νοήματα κι έρμαια αφήνονται στο σκοτάδι αδιαφορώντας αν η αυτοσυγκέντρωση περιορίζεται στην ανάκληση λίγης χαράς από εικόνες που γράφτηκαν στο παρελθόν. Άκου Είναι εκείνες οι στιγμές που τα κύτταρα προσπαθούν ν’ αχρηστεύσουν το χρόνο και να μαζέψουν στο αδιάφορο παρόν κομμάτια σώματα, ανέμελα μέλη, όπως οι μνήμες που φθίνουν υπερβαίνοντας τα σκοτεινά περάσματα του εαυτού τους και τις απόκρυφες πτυχές της ύπαρξής

Μέσα στο στράτευμα κυκλοφορεί πολύ φάρμακο. Δεν είναι για όλους. Εμείς οι μικροί τη βγάζουμε με κρασί. Οι «θεοί» είναι για τους μεγάλους. Πριν λίγες μέρες μου έτυχε λίγος Άδης. Είχα υπηρεσία στη σκηνή του Νέστορα. Αυτός ο κωλόγερος όλο με Άδη φτιάχνεται. Τον άκουσα να κλαίει, να γελάει, να μιλάει, να ψιθυρίζει. Μίλαγε με τον «θεό» του. Τα μάτια του βλέπανε σε άλλους κόσμους. Μπήκα μέσα και μάζεψα λίγο Άδη που του είχε πέσει δίπλα στην εστία. Το έκρυψα στο κράνος μου και περίμενα να τελειώσει η