Όλες οι δημοσιεύσεις από: Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα

Δευτέρα 10  Απριλίου 2000 Χθες το βράδυ μ' άφησες μόνη στα σκαλιά της εκκλησίας, μια παγωμένη πριγκίπισσα, μια μοναχική βασίλισσα, ντυμένη με το νυφικό των ονείρων μου, περιτριγυρισμένη από τα λουλούδια των ονείρων μου, τις άσπρες τουλίπες, μαγεμένη από το σκηνικό των κεριών που απαλά κι αμέριμνα, έριχναν φως στο μέλλον μας. Μ' άφησες μόνη, μέσα σε άλλα διακόσια άτομα, μόνη μέσα στο πέλαγος τόσων ψυχών, που δεν κατανοούσαν το γιατί. Γιατί με ταπείνωσες έτσι, τόσο άκαρδα, γιατί στάθηκες τόσο, μα

Tu règnes sur ta classe, Avec douceur et grâce Ta patience est sans fin (Poesie d’ un enfant)Α’  ΜέροςSœur Élisabeth,   Avec tellement des nostalgies pour la jeunesse et pour le commencement de l'éducation, αvant le temps de mémoires, je vous écris avec tant de respect en vous expresse le cause de ne pas répondit an vos dernières lettres. Cette année j'ai appris beaucoup mais ce que j'ai préféré c'est votre sourire et votre  gentillesse…   Ήμουν αρκετά  κοινωνική  και

Ανάμεσα σε φειδωλά μονοπάτια περπατάς, πλάι σε όχθη ποταμού, κλείνοντας τ’ αυτιά στην άγρια βοή του. Λύτρωση πηγαία ενός μικρού χαμού αναζητάς, συναισθήματα αστραφτερά σκορπάς μέσα στα αφρισμένα τα νερά. Χάρτινες μικρές χαρές, καράβια τσακισμένα  μέσα σε όνειρα υδάτινα φθηνά κάτω από αστέρια αλυσοδεμένα και μισοφέγγαρα σβηστά. Πέτρα που χτυπά μέσα σε ξένο σώμα. Αγριοτριαντάφυλλα την εκυκλώσανε, αιματωμένα και σκληρά κρατώντας την αμπαρωμένη μέσα κουβούκλιο στεγανό. Μόνο ένα άρωμα αψύ, πικρό

Μπροστά σ’ εκείνον τον καθρέφτη του χρόνου, στης νύχτας τις κρυφές γωνιές, εκεί που ο φόβος ξεδιπλώνεται και θεριεύει ανάμεσα στις σκιές, εκεί που τα προσωπεία χάνονται στις χαραμάδες της σιωπής, βλέπεις τον εαυτό σου σε μια εκδοχή του, που δε φανταζόσουν ποτέ ότι υπήρχε. Απογυμνωμένος από κάθε συναίσθημα και δισταγμό δίχως κρυφές  σκέψεις και παρωπίδες. Τι μένει λοιπόν; Μόνο ψευδαισθήσεις ζωντανές να πέφτουν εκεί μπροστά στα πόδια μου, λάθη που υποφέρουν, λέξεις ανεπίδοτες. Θυσιαζόμενος στο

Δεν μας πήγαινε η Ελευθερία Αλέξη ήταν πάντα ματωμένη με λάσπη σαν σφίγγαμε των προξένων τα βέβηλα χέρια Πάντα εν δυνάμει η Ελευθερία μας Ενδεχομένη Κολοβή έτσι μας ήρθε Έτσι μας την έφεραν Αλέξη ντυμένοι με κολλαριστούς γιακάδες οι της Αυτού Μεγαλειότητος

Κι εγώ Αλέξη χρόνια σου έστελλα ποιήματα σε ωραία εικονογραφημένα βιβλία που τόσο θα ήθελα να μην τα πάρει ο άνεμος να μην τα σχίσουν οι σοφοί να μην τα βεβηλώσουν οι

Χαρτοκάραβα…Οχήματα εμπαθούς οδύνης… ή ηδονής;Φορτωμένα ανείπωτα.Σκέψεις σ’ επάλληλα στρώματα συναισθηματικής συγκάλυψης,δυσανάγνωστης γραφής… ή δυσερμήνευτα ευανάγνωστης.- Βαρύ φορτίο!

Πήγαινε – έλα…Τσαλακωμένα «εγώ»,αταξίδευτοι πόθοι,μυστικά, που δεν άντεξαν την αποκάλυψηκι αναζητούν νέους βυθούς,«μουντζουρωμένα» με όσα ποτέ δεν θα φτάσουν.

Πήγαινε – έλα…Μες στη σιωπή και του μυαλού τους ψίθυρους.Κάτι

Πέρασε καιρός έληξε ο χρόνος μου πίσω στο μηδέν

υπολογισμοί λάθος λάθος στη διεύθυνση...

* Ο έρωτάς σου σε μια κρεμάστρα τώρα μες την πιο σιωπή

τα γράμματά μου λευκά κενές σελίδες όλα...

* Φοράω αίμα έραψα το ρούχο μου πάνω στην καρδιά

αδιάβαστα γράμματα λησμονημένα φιλιά...

Πάλι. Πέρασα πάλι από μέσα μου και έγινα σκιά.Τη νύχτα. Τον τοίχο μου αγγίζω. Με τα δάχτυλα σκαλίζω γράμματα. Όλη την αλφάβητο, μην την ξεχάσω.  Πλάθω συλλαβές. Κεντάω λέξεις. Πλέκω μια κουβέρτα παραμύθια. Να κοιμάμαι μες στο κρύο. Τραγουδάω στο σκοτάδι. Να μ' ακούει ψηλά το φεγγάρι. Μέχρι να μου κρυφτεί πίσω από τον τοίχο. Λέω δυνατά καληνύχτα, καληνύχτα!...Τα λόγια μου γυρίζουν πίσω.Το πρωί. Ζωγραφίζω μια πόρτα εδώ, ένα παράθυρο εκεί. Μια τόση δα τρύπα ανοίγω. Τον ήλιο να δω.