Όλες οι δημοσιεύσεις από: Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα

Εσύ ήσουνα χρονιάρικο τότε, όταν αρρώστησε αυτό το άμοιρο. Σε παράταγα πίσω στη γιαγιά σου και στη θειά σου τη Μαργιώ. Ήμασταν μια πόρτα, θυμάσαι; Σου δίνανε το γάλα σ’ ένα μπουκάλι λεμονάδας και βάζανε ένα ραγοβύζι μπροστά. Όπως τάϊζαν τα πρόβατα τα μικρά έτσι κάνανε και με σένα. Ήσουνα η πιο μικρούλα απ’ όλες τις ξαδέρφες και σου είχανε αδυναμία όλοι. Είχες πάρει και το όνομα αυτουνού του άμοιρου μετά, γι’ αυτό σε αγαπάγανε πολύ. Αν του είχε δώσει ο Θεός ζωή, εσένα θα σε λέγαμε Ξανθή σήμερα,

 Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη το νέο παιδικό βιβλίο του Μάκη Τσίτα με τίτλο «Ο δικός μου ο παππούς», σε εικονογράφηση της Λίλας Καλογερή.«Ο δικός μου ο παππούς είναι ξεχωριστός. Και είναι βέβαια ο καλύτερος! Το ξέρω κι εγώ, αλλά το ξέρουν και όλοι οι άλλοι. Μαζί του όλα είναι ωραία και συναρπαστικά! Αν διαβάσετε αυτό το βιβλίο, θα καταλάβετε γιατί».Πρόκειται για μια εξαιρετική ιστορία γεμάτη τρυφερότητα και χιούμορ για τη σχέση εγγονού και παππού. Η όμορφη πολύχρωμη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή νεράιδα, που τη λέγανε Ίρις και ήταν μοναχοκόρη του βασιλιά Κυρίλλου του 3ου νεράιδου, της Μεγάλης Χρυσοχώρας, με τα χρυσά κυκνάκια. Η μαμά της, η αρχοντονεραϊδοπούλα Εβίτα, κρατούσε από μεγάλο τζάκι. Η οικογένειά της κατάγονταν από την ξακουστή πέρα πέρα Ραβδόπολη με τις διάσημες διαμαντένιες τιάρες και τα χρυσά στέμματα! Με τον βασιλιά, η μητέρα της, ήταν κοντοχωριανοί. Γνωρίστηκαν στα μαγικά ρυάκια του νεραϊδοδάσους που ήταν παράλληλο με το ανθρώπινο

Ονειρευόμουνα  πως  πέταγαανάμεσα  στα  σύννεφα,φτερουγίζοντας διέγραφααιθέριες  διαδρομές.Ξάφνου κάποιος  με  ξύπνησεκι  έπεσα  και  σκοτώθηκακαι  έγινε  το  όνειροσυντρίμμια απόεμμονές.

-*-Καμιά φορά, ονειρεύομαιπαρόντος του Σατανά!Άλλοτε πάλι, συλλογιέμαιμε την καρδιά μου!Έρχεται στιγμή που αποφασίζω,ερήμην της σκέψης μου…Κάποτε κάποτε γράφω,κρυφά από τον εαυτό μου.

-*-Ήθελα  ν’ αγγίξω

Ορμητικότητα του ποταμιούείναι η ορμητικότητατων ονείρωνένα φωτεινό όνειροοδηγεί τη σκοτεινή νύχτατη νύχτα που καλύπτει τη μοναξιάκάτω από λευκοσέντονοελπίδαςτης θερμής ελπίδας που στοιχειώνει το βλέμματο ανυπόμονο βλέμμαχαϊδεύει τη μορφήτη θολή μορφή που ζωγραφίζεταιστην κίνησητη φυλακισμένη κίνηση του στόματοςκαθώςαπεγνωσμένα συγκρατείτην ορμητικότητα του ποταμιούτου ποταμιού και του έρωταπουαγκυροβολεί στα αιωρούμενα

Εγώ θα ζήσω, όχι εσύ. Εγώ θα ζήσω, όχι εσύ. Εγώ θα ζήσω, όχι εσύ. Μικρά ματάκια φωτός, το κομοδίνο, οι κουβέρτες που με πνίγουν. Τις πετάω. Σηκώνομαι και κάθομαι στο κρεβάτι. Τι σημαίνει αυτό; «Εγώ θα ζήσω, όχι εσύ». Κάτι είδα στον ύπνο μου. Εφιάλτης. Δεν θυμάμαι τι γινόταν, αλλά ακουγόταν μια βραχνή μπάσα φωνή να λέει συνέχεια: «Εγώ θα ζήσω, όχι εσύ». Δεν ήταν δικιά μου φωνή, αλλά εγώ μιλούσα, με αυτήν την παράλογη λογική των ονείρων. Έχουν ξυπνήσει. Είμαι μόνος στο δωμάτιο. Ώρα 9:20. Πάω στο

Έχουμε την πολυτέλεια και ζούμε μια ζωή και αγαπάμε, ερωτευόμαστε, μας απορρίπτουν και πονάμε και το κάνουμε θέμα μεγάλο! Κι όλα αυτά τα απλά και ταπεινά σ’ έναν πλανήτη που τα παιδιά πεθαίνουν από πείνα στην Υεμένη, τις γυναίκες τις πουλάνε βιασμένες στα σκλαβοπάζαρα στο Σουδάν, τους άντρες τους στοιβάζουν σε κέντρα προσωρινής κράτησης στη Λιβύη.Έχουμε την πολυτέλεια και ζούμε, πίνοντας τον καφέ μας εισαγωγής και καπνίζοντας αρειμανίως ξενόφερτα τσιγάρα. Και αναλύουμε, καταναλώνοντας