Όλες οι δημοσιεύσεις από: Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα

«Προσπαθούμε να γυμναστούμε πάνω στο σχοινί που ξεκινάει απ' τα εντόσθιά μας και καταλήγει στους αστροναύτες». Μ’ αυτή την αράδα ελκύει στο βιβλίο του ο Πάνος Καπώνης τον αναγνώστη (από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου). «Πυρήνες υετού», η νέα του ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Γκοβόστη (2021). Ως υετό νοούμε συνήθως τη ραγδαία βροχή. Όμως, ανάλογα πού θα ψάξεις για τη λέξη, ως υετός επίσης ορίζεται κάθε σχηματισμός σωματιδίων, υγρών ή στερεών, που πέφτουν από την ατμόσφαιρα και

Ήταν εκεί, στα Γιάννενα, τη δεκαετία του ’90, το διαμέρισμα της Σμαρώς  που μπήκε προς ενοικίαση για φοιτητές.  Όχι ακριβώς το διαμέρισμα αλλά ένα δωμάτιό του, αυτό, το μικρότερο υπνοδωμάτιο που έβλεπε στην πάροδο της οδού Λύγκου. Κοινόχρηστη τουαλέτα και κουζίνα, σάλα  πολλών τετραγωνικών.  Χωρίς δυνατότητα τηλεφώνου.  Μεγάλη  τηλεόραση  και καλοριφέρ που δεν άναβαν. Η  ιδιοκτήτρια λεχώνα, που την παράτησε ο άντρας της, με τα δύο της παιδιά  είχε μαζευτεί στο πατρικό της, με το βρέφος και το

Της είπα: Προσδοκώ και εκείνη είπε: ΕλπίζωΠώς να γιορτάσεις 5 χρόνια, συνεχόμενα χρόνια, επικοινωνίας με τις "Εξομολογήσεις ενός ημερολογίου" παρά με μια ακόμη εξομολόγηση;Είναι πολλά τα χρόνια της ζωής, αρκετά για να ζήσεις ένα θαύμα. Αλίμονο σε όσους φεύγουν νωρίς, από την ζωή, χωρίς να σημαίνει, ότι αυτό που μαρτυρώ, αυτήν την στιγμή, το πιστεύω απόλυτα.Θα ήθελα να πω ότι η ειλικρίνεια δεν σημαίνει το ίδιο για όλους τους ανθρώπους, ούτε  έχουν την ίδια αίσθηση για

Όταν τελειώνει η γιορτή,σαν η χαρά καθίσει,μένει μια θλίψη μοναχήνα τριγυρίζει στη σιωπή,να κρύβει, να νυχοπατεί,να γέρνει, να μισομιλεί,να φέγγει, να δακρύζει.Και καθώς έρχεται η αυγήπώς σέρνει ν' αποκοιμηθείτ' ακούραστα φτερά της,σα μια σκελίδα μοναξιάςτης μοίρας και της λησμονιάςτ' ασπρουδερά όνειρά της.

«Να πιστεύεις στα σημάδια, να μην τα προσπερνάς. Τα σημάδια προηγούνται όλων μας. Είναι εκείνα, που έρχονται και μας προειδοποιούν. Προσπαθούν δηλαδή, αλλά εμείς τις περισσότερες φορές τα αγνοούμε ή απλά αδιαφορούμε για την ύπαρξη τους… Εσύ ποτέ να μην αδιαφορήσεις, γιατί αλλιώς αλίμονο…» Με αυτές τις συμβουλές μεγάλωσε, δίνοντας κάθε φορά υπόσχεση πως θα πορευόταν στα σμιλευμένα από χρόνια μονοπάτια του γένους της, θα μελετούσε τα σημάδια, θα τα ερμήνευε με μάτι διορατικό, θα ήταν προσεκτική

Καλό μήνα και καλή χρονιά από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!Για την πρώτη μέρα του χρόνου (Ιανουάριος 2022) η στήλη παρουσιάζει τον ποιητή Γιώργο Μαυρομάτη, ο οποίος διακρίνεται για τη στοχαστική και λυρική γραφή του.Ο ουρανός της αυγήςΟυρανέ, φανέρωσέ μου τι κρύβεις πίσω από το γαλάζιο σου. Άφησέ με να μάθω το αλφαβητάριό σου τη μουσική, τους φθόγγους σου. Άφησέ με να μάθω την αριθμητική σου ώστε να υπολογίσω σε ώρα ανάγκης το δυσανάβατο

«Πολεμάτε! Θα μας πάρουν φαλάγγι! Τάο! Τάο! Τάο!» έκανε τον ήχο του πιστολιού, ταμπουρωμένος πίσω απ’ το μπαούλο που φύλαγε η μάνα του τα καλά τα στρωσίδια. Αυτός ήταν ο μικρός. Στο σύνολο ήταν οκτώ. Όλα μέσα στο σπίτι, στ’ αλήθεια ταμπουρωμένα, φυλάγονταν απ’ τον βαρύ χιονιά, μήνα Δεκέμβρη, απ’ τον φόβο που είχε αφήσει ο πόλεμος πίσω του, απ’ την πείνα… «Τι θα φάγουμε μάνα σήμερα;» τη ρώτησε μια απ’ τις κόρες της δειλά, μιας κι ήξερε, λιγοστό ήταν το φαϊ τους, πώς να τα θρέψει τόσα στόματα ο

Ακόμη μια μέρα αδιάφορα πέρασεαισθήματα χίλια μια Μήδεια τα ζήλεψεστοιβαγμένα στη γωνιάστης ψυχής την παγωνιάάργησε η ανατολήστέγνωσε και το φιλί.

Ορφάνεψε η αγάπηη νύχτα την τύλιξετου πόθου το δάκρυμια  θάλασσα γήτεψε.

Πώς να αντέξει μια καρδιάστου κενού τη σιγαλιάπώς θα βγει ξανά στο φωςτης χαράς ο ουρανός…