Πέφτω… πέφτω… πέφτω… πέφτω.Μια πτώση κομμένη σε χρόνο ολόκληρο –Ο αγαπημένος μου…Κυλώ απαλά τυλιγμένη με ένα κομμάτιAdagio sostenutoΣε μια σελίδα άδεια.Τα δάκτυλα ρέουν προσεκτικάΣε λευκό και μαύρο.Αγγίζουν το κλαβιέ με τρυφερότητα –Τα δάκρια δεν υπάρχουν, δεν έρχονται.Νομίζω ξέρουν πως δεν επαρκούνΓι’ αυτή την περίσταση.Κάπως όμως πρέπει να εκφραστείΑυτή η πληγωμένη αγάπη.Στις διέσεις ο πόνος,Στις φυσικές το κράτημα.Δίεση σε
Όλες οι δημοσιεύσεις από: Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα
Στη λυκαυγή μόνη ξυπνάςκαι σε δικάζουν ενοχές. Έτσι γερνάς... έτσι γερνάς…
Το χθες σαρκάζει... και πονάς.Τώρα σκουριάζουν οι ψυχές.Στη λυκαυγή μόνη ξυπνάς.
Σελίδες κίτρινες γυρνάςκαι σε τρομάζουν οι φθορές.Μόνη γερνάς... μόνη γερνάς...
Αργά έμαθες ν’ αγαπάς.Τώρα σταλάζουν οι πληγές.Στη λυκαυγή μόνη ξυπνάς.Έτσι γερνάς... έτσι
«Είχε συνηθίσει να παίρνει πάντα αυτό που ήθελε, στη ζωή και στον έρωτα. Μέχρι τη στιγμή που γνώρισε την Αλεξάνδρα. Η έντονη ερωτική έλξη και οι συγκρούσεις ηλέκτριζαν κάθε μέρα όλο και περισσότερο την ατμόσφαιρα. Η Αλεξάνδρα δεν σκόπευε να παρασυρθεί από την γοητεία του εργοδότη της. Όταν όμως βρέθηκε στην Αίγυπτο μόνη με τον Κωνσταντίνο, διαπίστωσε πως ήταν πολύ δύσκολο ν’ αντισταθεί στον πειρασμό. Ο συγκλονιστικός εργοδότης της ήξερε καλύτερα απ’ τον καθένα να συνδυάζει τη δουλειά με τον
Φίλιπ Ροθ/Μικρό βιογραφικό Ο Φίλιπ Ροθ (19 Μαρτίου 1933 – 22 Μαΐου 2018) ήταν Αμερικανός συγγραφέας (εβραϊκής καταγωγής). Το πρώτο του βιβλίο «Αντίο Κολόμπους» εκδόθηκε το 1959. Είχε λάβει πολλά λογοτεχνικά βραβεία και είχε μεγάλη αναγνώριση από κοινό και κριτικούς. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Μπάκνελ και Αγγλική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Κατά την παραμονή του στο Σικάγο ο Ροθ γνώρισε την πρώτη του γυναίκα του Μάργκαρετ Μάρτινσον. Χώρισαν το 1963 και το 1968 η
Πάντα πίστευα για τους άλλους τα καλύτερα και με αυτόν τον τρόπο άρχιζα μια σχέση με τους ανθρώπους και φυσικά συχνά -αν όχι τις περισσότερες φορές- ακολουθούσε απογοήτευση. Έχω επιλέξει την προσέγγιση αυτή, να ξεκινώ με θετική αίσθηση μια νέα γνωριμία. «Ο απέναντι μου είναι ξεχωριστός» αυτό ζητούσε και ζητάει η καρδιά μου. Βέβαια πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για μια τέτοια θέση στην ζωή, για να αντέχεις μετά όλα τα στραβά που προκύπτουν. Αλλά η ζωή είναι φτιαγμένη από όλες τις διαβαθμίσεις
Της κοινωνίας τα στραβά που μας πονούντης απληστίας τα δεινά που αδικούντης πείνας των πολέμων συμφορέςανήμπορων ανθρώπων οι κραυγές
Πώς θα ‘ρθει η άνοιξη στη γηη αγάπη θα θεριέψειαυτούς τους άγριους καιρούςποιος θα τους ημερέψει
Της ζωής οι αγωνίες που ριζώνουντης αδιάκοπης ευθύνης η θηλιάτου συστήματος τα πρέπει πoυ θυμώνουνεγκλωβίζουν της ψυχής τη λευτεριά
Πώς φεύγει η γκρίζα συννεφιάαπ’ του
Είναι φορέςπου ο νους πηγαίνει παραπέραπου είσαι ξύπνιοςμα ονειρεύεσαιόλη σου η ζωήσαν ατέλειωτο βιού - μάστερπερνάει μπρος στα μάτια σουβλέπεις τον παράδεισοβλέπεις την κόλασηόλο το σύμπαν βλέπειςτο παρελθόν προσπαθείνα φρενάρει το σήμεραμα είναι εν τέλει αδύνατονη σημερινή μας ύπαρξηδεν είναι όμοια με τη χθεσινήκι ας έχει βαρίδια απ’ το χθεςσήμερα βάζουμε τα θεμέλιαγια να χτίσουμε το μέλλονκαι είμαστε σε θέσηνα το
Η Πέρσα, σπανίως έβγαινε από το σπίτι της και δικαίως την χαρακτήριζαν ‘’σπιτόγατο’’. Και να πεις ότι ήταν και κανένα σπίτι ελκυστικό, με τον κήπο του, ή τις γιομάτες λουλούδια βεράντες του, με θέα τη θάλασσα, να πούμε έστω. Μα ένα συνηθισμένο τριαράκι ήταν όλο κι όλο, σε μια πολυκατοικία 27 διαμερισμάτων, που ήλιο άκουγε και ήλιο δεν έβλεπε, με τις συνεχώς κατεβασμένες τέντες, γιατί, αν ΔΕΝ τις κατέβαζε (τις τέντες ντε) ο γείτονας ή η γειτόνισσα τού μπαλκονιού απέναντι θα ήξερε, ή μάλλον θα
Πρόσφατα σχόλια