Μέσα από τη νύχταάρχισε αργά να φυτρώνειμια ελαφριά σιωπή.Είναι αυτή η ώρα, η μαγικά λυπημένη,η ώρα που επεκτείνεταιαπό την εξωτερική καρδιάμέχρι τα αστέρια,που κρέμονται από ψηλά.Λοιπόν, να τους πεις να παςκάπου αλλού,που θα μπορείς να ονειρεύεσαιχωρίς να έχεις χάρτη.Θα κάθεσαι ήρεμα και θα διαβάζεις,ένα ποίημα που κοιμάται,ένα ποίημα που επεκτείνεταικαι μπαίνει από παντού, σαν αέρας,ένα ποίημα που κλονίζει τα όνειρα.Ένα
[Ένα μικρό παραμύθι για την αξία της αληθινής φιλίας]Μία φορά και έναν καιρό ήταν ένα ιδιαίτερο και καλοκάγαθο πουλί που ζούσε σε μια μακρινή χώρα και το λέγανε Βίλνιους. Ο Βίλνιους δεν πετούσε όπως τα άλλα πουλιά. Ήταν κλεισμένο στον εαυτό του και μελαγχολικό, μα ήταν τόσο αξιαγάπητο. Αγαπούσε αληθινά τους φίλους του και βοηθούσε όλα τα πλασματάκια γύρω του που χρειάζονταν βοήθεια. Ο Βίλνιους, επειδή ήταν πτηνό, νόμιζε πως μπορούσε να πετάξει και όταν δοκίμαζε και αποτύχαινε λυπόταν
Το να βρει η Πέρσα τον δολοφόνο ενός εγκλήματος, ή κάποιον κρυφοβιαιοπραγούντα σε ενδοοικογενειακό bullying, είχε γίνει γι’ αυτήν, μία θα λέγαμε, συνήθεια. Τίποτα δεν την εντυπωσίαζε και ισχυριζόταν ότι ο καθένας μας είναι δυνάμει φονιάς, αν οι συγκυρίες το επιτρέψουν ή το επιβάλλουν. Χώριζε τους δολοφόνους σε κατηγορίες, οι βασικότερες των οποίων ήταν οι εξής δύο: Στους γεννημένους να κάνουν το κακό, αυτούς τους σκληρούς και αδίστακτους που η ανθρώπινη ζωή είναι πολύ φθηνή, και που δεν
Τις Κυριακές τη μάνα σου να αγαπάςΠου μες στη σχόλη μόνη της μένει, πολύ μόνη.Φωνάζουν στην αλάνα τα παιδιάΚαι κείνη πίσω από ένα τζάμιΕσένα περιμένει να γυρίσεις.Τις Κυριακές τη μάνα σου να αγαπάςΓια το φαϊ που δεν είναι δεδομένο,Για το πλυντήριο και την κατάφορτη απλώστρα.Για τα δυο ρούχα που σιδέρωσε, δικά σου,Μη μείνουν και τα θες, και Κυριακή ας είναι.Τις Κυριακές τη μάνα σου να αγαπάςΓια το αχάραγο πρωιό στην εκκλησιάΤη χάρη να λάβεις του
Κάποτε στις ψηλές κορυφές του όρους Ήλχιμο ζούσε ένας λύκος. Ήταν το πιο όμορφο και πιο έξυπνο ζώο που είχε δει ποτέ κανείς! Περπατούσε περήφανος στις χιονισμένες πλαγιές κι όλα τα ζώα τον σέβονταν και τον συμπαθούσαν πολύ. Πάνω στη στενή λευκή μουσούδα του είχε δύο πανέμορφα καταγάλανα μάτια, μαύρη μυτούλα, κάτασπρα και κοφτερά δόντια, πεταχτά και κωνικά αυτάκια. Μια γούνα πολύχρωμη με γκρι, μαύρο και κρεμ χρώμα και τα μπροστινά του πόδια ήταν μπεζ με ένα μαύρο σημάδι κάπου στη μέση, ενώ τα
Ψήγματα Ελευθερίας Καθόταν σε αυτό το παγκάκι για ώρες απορροφημένος από τις σκέψεις του. Δεν είχε προσέξει την παρουσία του μικρού παιδιού δίπλα του. Ήταν το παιδί τού γείτονα, που πάντα έβλεπε να παίζει ανέμελα στο πάρκο. Με την άκρη του ματιού του είδε τα χείλη του παιδιού να ανοιγοκλείνουν, αλλά δεν είχε ακούσει τίποτα. -Συγγνώμη μικρέ μου φίλε, είπες κάτι; -Ναι, σας ρωτάω εδώ και πολλή ώρα, τι είναι ελευθερία; Η ερώτηση αυτή σίγουρα τον εξέπληξε, αναλογίστηκε για λίγο και στη συνέχεια
Κρύψε με τρυφερά, κρύψε με απ’ όλους.Κρυφά κι ας με ποθείς, δεν με πειράζει.Κορμός εσύ, κορμί εγώΧέρια και πόδια πάνω σου θα σκαρφαλώσω.Κλαδιά τα μπράτσα σου απλωμέναΒουβά εμένα περιμένουν να τα κάμψω-Κορμί εγώ, κορμός εσύ-Γύρω από μένα.Και τα μαλλιά σου πυκνά φύλλα να γραπώσωΚαι μες στο θρόισμα σου να ουρλιάξω τις ανάσες μουΌπως ο άνεμος.Κι εσύ κρύψε με, κρύψε μας,Προφύλαξέ μας…Κι άσε ρετσίνι και χυμούς να μας ενώσουν.
Η Πέρσα η γνωστή και μη εξαιρετέα, καθόταν στη βεράντα του σπιτιού της και απολάμβανε ένα δροσερό αεράκι Σεπτεμβριάτικο, που έκανε τις φυλλωσιές των πεύκων να χορεύουν έναν φθινοπωριάτικο χορό σαν για να αποβάλλουν θαρρείς τα ξεραμένα από την κάψα του Καλοκαιριού φύλλα τους. Τα κρεμασμένα cd στα μπαλκόνια των σπιτιών άλλο χορό και τούτα και πλήρης επιτυχία στο να απωθούνται από την λάμψη και την κίνησή τους τα περιστέρια, με τον χορό του εκκρεμούς! Ήχοι μυστηριακοί Φθινοπωριάτικοι δονούσαν
Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη μου για μια καλαίσθητη παρουσίαση και μια ευγενική διαχείριση και επικοινωνία και προς αυτή την ίδια τη λογοτεχνία αλλά και προς τους δημιουργούς της. Σε μία πορεία παγκοσμιοποίησης που όλα φαντάζουν να φτωχαίνουν, η πνευματική ένδεια είναι χειρότερη κατ’ εμέ. Η συναισθηματική στειρότητα. Η αναλγησία. Και έναντι αυτών μάχομαι. Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Περισσότερα...
Πρόσφατα σχόλια