Όλες οι δημοσιεύσεις από: Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα

Η λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής – Δημιουργώ / Επικοινωνώ / Μεταδίδω» αισίως κλείνει τα τέσσερα χρόνια λειτουργίας της. Η δύσκολη περίοδος που διανύει η χώρα μας αλλά και ολόκληρος σχεδόν ο πλανήτης, λόγω της πανδημίας, δεν μας επιτρέπει το αίσθημα του εορτασμού. Παρόλα αυτά αισθανόμαστε την ανάγκη να δώσουμε βήμα έκφρασης σε όσους φίλους λογοτέχνες επιθυμούν να μοιραστούν τις λέξεις τους, τις σκέψεις τους, τα συναισθήματά τους με το αναγνωστικό μας κοινό. Ως εκ τούτου απευθύνουμε ανοιχτή

Αόρατος εχθρός ο εξ ανατολώντρυπώθηκε παντού στα σπλάχνα των χωρώνένας ιός πανούργος π’ απλώθηκε αδιόραταεισχώρησε στα σώματα, που λείπουν τα αντισώματα

Αγώνας σθεναρός στου κόσμου τ’ εργαστήριαμε στόχο το εμβόλιο, τη λύση στα μαρτύριαπόλεις σε καραντίνα, σε πλήρη αποκλεισμόποιος το ’μελε να ζήσει της γης το σπαραγμό

Τα κρούσματα πληθύνονταιπολλά λυγούν, τσακίζονταιμιας πανδημίας βλήματακρύου πολέμου θύματα
<br

[Η εισήγηση της  Δρος Μπαλαμώτη είναι από την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου «Απλοϊκές ιστορίες φτωχών ανθρώπων & άλλα διηγήματα» στα Τρίκαλα, τον Δεκέμβριο του 2018.]     Αγαπημένοι φίλοι, Χαίρομαι που βρίσκομαι σ’ αυτό το ζεστό και εγκάρδιο καλωσόρισμα της πρώτης έντυπης συλλογής διηγημάτων της Κατερίνας, και την ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και τα καλά της λόγια. Την Κατερίνα τη «γνώρισα» αρχικά με τον κοινό τρόπο της εποχής μας, μέσω FB δηλαδή, ως φίλη φίλων. Μου άρεσαν τα σχόλιά της,

Ξέχασα να αγαπήσω γιατί είχα να... ζωγραφήσω!Ξέχασα να αγαπήσω γιατί είχα όρεξη να ξενυχτήσω, είχα όρεξη μουσική να ακούσω!Δεν ήθελα ποτέ να παντρευτώ, παιδιά δεν ήθελα να έχω...Ξέχασα γυναίκα να γνωρίσω, έγραφα κασέτες με τραγούδια ξενυχτώντας τα βράδια.Δεν είδα τον χρόνο να φεύγει, δεν είδα τον χρόνο να με προσπερνάει κι από τα χέρια μου να γλιστράει!Έτσι πέρασαν οι μέρες, πέρασαν όλες οι μέρες οι παλιές.Έπαψα να είμαι παιδί, έπαψα να είμαι έφηβος.Τα λευκά φτερά

Να αγαπάς τον άνθρωπο! Όχι την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος αυτός. Όχι την δουλειά του, την τσέπη του, τον τόπο του, την οικογένειά του, τα χόμπι του. Τείνουμε να ψάχνουμε ανθρώπους με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Όταν ρωτάω τους φίλους μου πώς φαντάζονται έναν ιδανικό σύντροφο, παρατηρώ πως  αναζητούν χαρακτηριστικά που αποδίδονται στον άνθρωπο από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Απορρίπτουμε έναν άνθρωπο για μια κατάσταση στην οποία πολύ πιθανόν έτυχε να βρίσκεται τη

Σε ένα παραθαλάσσιο κτήμα ενός νησιού ζούσε κάποτε ένα πόνυ πολύ χαριτωμένο που το λέγανε Αγλαΐα. Εκεί λίγο πιο κάτω παραθέριζε με την οικογένειά του και ένα κοριτσάκι, η  Συμέλα, που είχε φιλικές σχέσεις με το ζωάκι και κάθε μέρα περνούσε από εκεί και το χαιρετούσε. Κάποιες φορές του έφερνε ψωμάκι σε φέτες και του το έδινε να το φάει. Αχ πόσο το αγαπούσε αυτό το πόνυ και τι χαρά που έκανε κάθε φορά που το έβλεπε! Αν μια μέρα δεν το έβλεπε γιατί το έπαιρνε ο ιδιοκτήτης του βόλτα,

Η ζωή σε αλτ!Σε στάση στρατιώτησε προσταγή "Παρουσιάστε".Κι εκεί, στο σιγανό λύγισματου δεξιού ποδιού,Πριν μ' όλη του τη δύναμηνα χτυπήσει το χώμα,να χωρούν όλα: Πίστη, Πατρίδα,Θυσία, Οικογένεια, Αγάπη.Στις ανεπαίσθητες  κινήσεις, χίλιες λέξεις.Στις σίγουρες άνοιξες, όλη η ζωή!Μα ποιος να νοιαστεί;