Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!Για τον μήνα Δεκέμβριο, η στήλη «Λόγω Γραφής… ες γην εναλίαν Κύπρον» παρουσιάζει τον συγγραφέα Ανδρέα Καπανδρέου, ο οποίος διακρίνεται για την πρωτοτυπία και την ευρηματικότητα στη γραφή του. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το τελευταίο του βιβλίο «Αρουραίοι: αλληγορική ιστορία πολιτικού προβληματισμού».Ένα μικρό απόσπασμα από το κεφάλαιο «Προπαγάνδα των αρουραίων»: Οι αρουραίοι, πάντως, που είχαν
Πριν ξημερώσει περπατάω τη ζωή,πίσω από τα φύλλα των δέντρων.Μια τεράστια πικρή έκταση που έγινε σκόνη,μια δροσερή παρένθεση στο ταξίδι μας.Οι ακτίνες του φεγγαριού θυσιάζουνένα για λίγο μέσα στο πάντα.Βλέπω μόνο ό,τι μπορώ να θυμηθώ,χέρια στην αγάπη του πήγαινε και έλα,μαλλιά χορεύουν πήγαινε και έλα,ένα μικρό χρονικό σε ολόκληρο τον κόσμο,που γεμίζει με ησυχία τα άνθη που έρχονται.Ένα μεγάλο μελλοντικό λάθος…Βούλιαξε μέσα στη μοναξιά.Άραγε
Έτρεχε με λαχτάρα στην πλαγιά του λόφου. Ήθελε, οπωσδήποτε, να προλάβει την ανατολή του ήλιου. Μια ίβιδα πέταξε από μία δαμασκηνιά του λόφου, σχίζοντας με τις φτερούγες της τον αιθέρα. Το θεώρησε καλό οιωνό το πέταγμα του πουλιού. Εκείνη ήθελε μόνο να προλάβει, προτού ο ήλιος στείλει το χρυσάφι του στη γη. Τα κατάφερε. Έφτασε λαχανιασμένη στη χιονισμένη την κορφή. Χιόνι λευκό και καθάριο, σαν τις αξίες των προγόνων της, που εδώ και χρόνια κοιμούνται λησμονημένες στα έγκατα της γης. Εκείνη
Τυλιχτήκαμε σε ένα όνειρο και δεν ρωτήσαμε ποτέ εάν οι συντελεστές του το επιθυμούσαν. Συντηρώντάς το, σπαταλήσαμε πολλές πεταλουδένιες ζωές - πόση πολύχρωμη σπατάλη χωρίς να τη δικαιούμαστε… Σταθήκαμε ψεύτες απέναντι στη ζωή, διώκτες της μοίρας και της τύχης, ζητώντας τους να είναι σχεδόν βελουδένιες, χωρίς φόβους, μοναξιά, αποχωρισμούς και θλίψεις, αψηφώντας τον χρόνο -πάντοτε πιο λίγος για τα σχέδια και τις προσμονές μας-. Σε ένα μόνο δεν λαθέψαμε: στον ψόγο των συναινετών και των
Η πρώτη φορά Πού είμαι εγώ και πού είναι οι άλλοι όλα μπερδεύονται, σμίγουν και απομακρύνονται χάνονται και ξαναβρίσκονται σε λέξεις, χρώματα, σχήματα, σιωπές οσμές και πάλι από την αρχή, λέω αρχή και εννοώ την πρώτη μέρα στο σχολείο την πρώτη σάκα, το πρώτο βιβλίο, αυτό μου έρχεται στο μυαλό, σαν κάτι πρώτο σαν κάτι τελείως πρώτο, αν σταθώ δυο βήματα παραπέρα, όλα γίνονται πολύπλοκα, πολυσύνθετα, πολύπλευρα. ο Θεός να με λυπηθεί Μ. Π. Παρελθόντων των γενεθλίων μου, 16
«Όμως δεν υπάρχουν ούτε και δύο φθινοπωρινά φύλλα ίδια και απαράλλαχτα. Αν κοιτάξεις προσεχτικά την βάση, τις νευρώσεις, το περίγραμμα, το έλασμα και τον μίσχο τους, θα συνειδητοποιήσεις ότι οι διαφορές από ένα φύλλο στο άλλο είναι τεράστιες.» [Απόσπασμα από το βιβλίο «Το φθινόπωρο» Luca Ricci (εκδ. Μεταίχμιο, 2019)] Κριτικά σημειώματα ανάγνωσης και ταξιδιού επιγεύσεις. Κατά παραλληλισμό γραφές, Κυριακή που τελείωνε ο Αύγουστος του εδώ χειμώνα, μπήκα σε σκέψεις από τις σελίδες ενός βιβλίου,
Χάνια Γιαναγκιχάρα / Μικρό βιογραφικό Η Hanya Yanagihara γεννήθηκε στο Λος Άντζελες το 1974 και μεγάλωσε στη Χαβάη. Eργάστηκε ως ταξιδιωτική δημοσιογράφος και συντάκτρια περιοδικών. Το πρώτο της μυθιστόρημα "The People in the Trees" (2013, ελλ. έκδ. «Οι άνθρωποι στα δέντρα», Μεταίχμιο 2018), ήταν υποψήφιο για βραβείο Dylan Thomas και διακρίθηκε ως βιβλίο της χρονιάς. Το δεύτερο μυθιστόρημα "A Little Life" (2015, ελλ. έκδ. «Λίγη ζωή», Μεταίχμιο 2016), περιλήφθηκε στις τελικές υποψηφιότητες
Αναζητώντας το χαμένο φωςσε σκοτεινούς λαβύρινθους,χαμένοι σε αδιέξοδα συλλογισμών,ετούτο τυραννεί τη σκέψη μας κυρίως:αν θα ανταμώσουμε ποτέ την Αριάδνη,στα χνάρια της μισοπατώντας,μήπως και βρούμε τη δική μας ατραπό.Ίσως και λυτρωθούμε τότεαπ’ τον ακούσιο εγκλωβισμό μαςκαι πιθανόν να εννοήσουμε τα ανερμήνευτα,που κατατρέχουνε τον βίο μας…
Πρόσφατα σχόλια