Όλες οι δημοσιεύσεις από: Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα

Βουβός σαν άγαλμα, σε παρατηρώ να στέκεις. Κάθεσαι στον πάγκο της κουζίνας, στο χέρι σου ένα τσιγάρο καίει αργά, τα μάτια σου που κάποτε θύμιζαν ήλιο, τώρα έχουν αφεθεί στη σκοτεινιά που έχει κατακλύσει το μυαλό σου. Σε παρατηρώ. Το πρόσωπό σου έχει μια θλίψη ακατανόητη σε μένα, το χαμόγελό σου έχει χαθεί, ο άλλοτε ασφαλής τόπος που με ταξίδευε η φωνή σου έχει σβηστεί από το χάρτη μου. Μόνο η ατέρμονη σιωπή στοιχειώνει τώρα το δωμάτιο και το χάσμα ανάμεσά μας μεγαλώνει. Θυμίζεις έναν άγγελο με

Στον ψυχρό αέραοσφραίνομαιχειμώνα.

Ολόκληρος κόσμοςζει -φοβάται, αλλάαισιοδοξεί,ίσως προλάβει,στις πρώτες δροσιές της άνοιξηςνα παρατηρήσει αλλαγές -μια φορά ακόμη.

Το σύντομο παγωμένο φωςγλυκαίνειαπό άνθη της υγρής γηςαυξάνεταιθερμαίνει.

Δεν περίμενα να θυμάμαιτις ακτίνεςπου ονομάζονται ελπίδα.Τις λάμες της απελπισίαςαποκρούωμε πρωτόγνωρη ορμή.Δεν περίμενα να

Πέρασαν κι οι γιορτές κι εμείς ακόμα μέσα. Δεν έχουμε και τίποτα να περιμένουμε, να φτιάξει το κέφι μας. Και τα γκομενικά; Ακόμα πιο μαντάρα! Ο ένας  χειρότερος απ' τον άλλον. Καλά που έχω και τις φιλενάδες μου γιατί θα τρελαινόμουν μέσα στο σπίτι.Τελειώνω γρήγορα τον καφέ και το τσιγάρο μου και ρίχνω μια ματιά στο κινητό μου, για τυχόν μηνύματα. Έτσι, μήπως τυχόν κι έχουμε καμία έκπληξη. Ακριβώς. Καμία. Ούτε παλιά αγάπη, ούτε καινούρια. Μόνο ένα μήνυμα έχω κι είναι από το Μαράκι. Πάλι για

Amor Towles/Μικρό βιογραφικό Ο Amor Towles γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βοστόνη. Είναι απόφοιτος του Γέιλ και έχει μάστερ λογοτεχνίας από το πανεπιστήμιο Στάνφορντ. Αφού εργάστηκε ως ειδικός επενδύ­σεων στο Μανχάταν επί είκοσι χρόνια, έχει αφοσιωθεί πλέον αποκλειστικά στο γράψιμο. Το πρώτο του μυθιστόρημα κυκλοφόρησε το 2011 με τίτλο Rules of Civility (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα με τον τίτλο Καλή Κοινωνία), και βρέθηκε στη λίστα των best sellers των New York Times, τόσο στη χαρτόδετη όσο

γνωρίζω  άραγε την πόλη αυτή;τη γνώριζα κάποτε;τη γνώρισα ποτέ;



[caption id="attachment_8813" align="alignright" width="325"] [Φωτο.: Νικήτας Καραγιάννης][/caption]τώρα  μια άγνωστημια  απρόσωπη πόληγέννημα των νέων ανθρώπων



κάποιες φωτογραφίεςμένουν ακόμη(μαρτυρίες  πιότερο)



όμως  γνωρίζωκάποιες κρυφές  γωνιέςτης πόλης αυτής


<br

Ζεστές αχτίδες ενός χρυσαφένιου ήλιου με καλοδέχονται  σήμερα το πρωί από το ανοιχτό παράθυρο μου κι εγώ  τις καλημερίζω με μάτια θαμπωμένα από το φως της Άνοιξης. Μια νέα ακόμη  μέρα σκέπτομαι, καταμεσής της πιο γλυκιάς εποχής του χρόνου με μικρά τουλουπένια συννεφάκια να  μου κλείνουν πονηρά το μάτι και να με προκαλούν να δραπετεύσω από της καθημερινότητας την επανάληψη. Φαίνεται όμορφη η σημερινή ημέρα  και η  πρόκληση για απόδραση είναι δελεαστική, με πλάνα αμέτρητα  στοιβαγμένα  στο νου

Είχαν δώσει ραντεβού στο καφέ Παπαγάλος. Εκείνη είχε φτάσει πρώτη, απέφυγε να τους δεχτεί στο σπίτι της. Τόσα γίνονται... Καλύτερα σε ουδέτερο χώρο. Κάθισε σε ένα γωνιακό τραπέζι με θέα το δρόμο και παρήγγειλε το καφέ της. Το πακέτο της, τυλιγμένο καλά, το ακούμπησε όρθιο στον τοίχο πίσω της. Έφυγε νωρίς από το σπίτι, ίσως γιατί φοβόταν μήπως το μετανιώσει. Τα τελευταία χρόνια έμενε μόνη της. Ήταν ελεύθερος άνθρωπος και την απολάμβανε την μοναχικότητά της. Παρ’ όλα αυτά κάτι την