Όλες οι δημοσιεύσεις από: Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα

Άδραξέ με! Ελευθερώσου! Άδραξέ με… Άπλωσ’ τα χέρια σου και πάρε με. Στο επιτρέπω. Και μη σκεφτείς ούτε στιγμή ότι με πόνεσες. Και μη σκεφτείς ούτε στιγμή ότι φοβάσαι. Μονάχα ο φόβος του θανάτου μας ταπείνωνε, κι αυτός νικήθηκε. Άδραξέ με. Πόσες στερνές ανάσες πια; Πόσες ελπίδες; Πόσα του λόγου τα κρυφά, τ’ ανείπωτα; Δε βλέπω φως και τα σκοτάδια σου πονούν τα μάτια μου. Δε βλέπω τίποτα. Μονάχα εσένα. Άδραξέ με! Ξεβολέψου, εμπρός, ξεκούναγε! Πόσες φορές νομίζεις θα ‘ρθει να το ζήσεις; Πόσες

Αγαπώ τα σημειώματα. Εκείνα τα τόσο δα μικρά γράμματα, που δεν έχουν ανάγκη γραμματόσημου για να βρουν τον παραλήπτη. Τα βρίσκει αυτός κάπου στο δρόμο του. Όχι σε κάποιον απ’ τους μεγάλους δρόμους με όνομα ασήμαντο ή σπουδαίο και προθέσεις και φιλοδοξίες ακόμα μεγαλύτερες. Ούτε σε κάποιον απ’ τους μικρούς, εκείνους τους χωματένιους με τις λούμπες.  Ούτε σε τίποτα σοκκάκια ξεχασμένα από καιρούς πειρατικούς. Τα βρίσκει ανάμεσα στα κουρασμένα του παπούτσια και τα μπερδεμένα δάχτυλά του. Λέω για

Δεν έχω τι να κάνω αυτές τις ημέρες. Μόνο σε σκέφτομαι, μόνο αυτό μου έχει μείνει από εσένα. Σου γράφω γράμματα τα οποία δεν πρόκειται να σου ταχυδρομήσω ποτέ, γράμματα που δε σκέφτηκα να σου δώσω ποτέ.  Γράμματα στα οποία ξεγυμνώνω την ψυχή μου, γραμμές τετραδίων οι οποίες γίνονται μάρτυρες των συναισθημάτων μου. Γράμματα στα οποία σου γράφω το πόσο πολύ σε αγάπησα, το πόσο σε αγαπούσα ακόμα και πριν έρθεις στη ζωή μου και σε γνωρίσω. Γράμματα στα οποία ξεδιπλώνω την ψυχή μου, όλα αυτά που

Μια ψυχή ανυπότακτη ξεκινάει να ζήσειμια ζωή που δεν έζησε, που δεν είδε ακόμαμια ευχή στο ταξίδι της  μια ανάσα στο σώμαένα ρόδο στην κόλαση που δεν έχει ανθίσει.

Σαν την Άνοιξη που ‘τυχε στην ορμή του Χειμώνασαν τον ήλιο που γέλασε μια μικρή ανεμώνασαν το γράμμα που έγραψε και δεν θέλει να σβήσεισαν  αυγή που λαχτάρησε να ανατείλει την δύση.

Ένα γράμμα που κράταγε στον Θεό της να δώσειδυο γραμμές από δάκρυα και χαμόγελα

Λουί Φερντινάτ Σελίν / Μικρό βιογραφικό Ο Λουί Φερντινάτ Σελίν (κατά κόσμον, Λουί-Φερντινάν-Ωγκύστ Ντετούς) γεννήθηκε το 1894 στο Παρίσι. Το 1912 κατατάσσεται εθελοντικά στο στρατό και το Σεπτέμβριο του 1914 κατά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο τραυματίζεται, παρασημοφορείται και αποστρατεύεται. Σπούδασε ιατρική στη Ρεν και εξάσκησε το επάγγελμα στο Παρίσι ενώ  συμμετείχε  μέσω της Κοινωνίας των Εθνών σε υγιεινολογικές αποστολές κυρίως στην Αμερική και  την Αφρική. Το 1932 εκδίδεται το μνημειώδες

Αυτά τα μάτια του! Έχουν γράψει τόμους στα σωθικά της. Αυτά τα μάτια, όχι! Μην πάθουν κακό αυτά τα μάτια. Μόνο λιγάκι να δακρύσουν∙ λίγες σταγόνες κι απ’ αυτόν στο ποτάμι των δικών της δακρύων. Αυτό  τ’ αγγελικό του  πρόσωπο, το στεφανωμένο με τα χρυσά του τα μαλλιά, που ‘χει κατασκηνώσει στα όνειρά της! Κακό να μην του τύχει∙ μια μόνο σύσπασή του να συντροφέψει τη σκοτεινιά στα μάγουλά της. Αυτό το πλατύ χαμόγελο που την παραλύει! Μην, προς Θεού, χαθεί∙ για λίγες μόνο στιγμές να σβήσει

Παλιά επιστολήενός έρωτα κρυφού,αναπόληση.

*

Κόκκινο ρόδοσε γράμμα ξεχασμένο,αργοπεθαίνει.

*

Βοούν στη Σιωπήεπιστολές αγάπης,ανεπίδοτες.

*

Μου 'παν πως δεν ζειςμα νιώθω την πνοή σουσε κάθε λέξη.