Όλες οι δημοσιεύσεις από: Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα

Γλυκές οι σκέψεις μου για σένα, παρηγορητικές. Να σου πάρω ένα μπουκέτο λουλούδια, λέει, να στο φέρω άξαφνα, να χαρείς που σπάνια σου φέρνουν. Κι έπειτα τ’ ακυρώνω, δεν είμαι βλέπεις πρίγκιπας, τι να τα κάνεις από μένα τα λουλούδια… Και σκέφτομαι την πάστα. Μια λαχταριστή σοκολατίνα, ολόφρεσκη, μόνο για σένα, να την απολαύσεις επί τόπου με κουταλάκι πλαστικό του ζαχαροπλαστείου. Κι έπειτα είπα όχι και σ’ αυτό, θυμήθηκα πως τα αλμυρά είναι που λαχταράς εσύ, γλυκά δεν τρως ούτε μετά από

Ένα φεγγάριγαλακτώδης λεπτή πληγήκι ένα όνειροανάσα στο πρόσωπό μουγεμίζουν τα κενά της απουσίας σου.

Χαράζει πέρα η σιωπήανάμεσα σε λευκές σελίδεςαγκαλιάζονταςλόγια που δεν ακούγονταικι όμως αγγίζονταιστάχτες λέξεων που έσβησαν τα φωνήεντά τουςσε παρελθούσες μέρεςσκέψεις άφτερεςσ’ ένα κουβάρι πλέξεις.

Περπατήσαμεσεβόμενοι ο ένας την επικράτεια των ονείρων του άλλουΣταθήκαμεακριβώς στις κόκκινες

Στο πλάι άνοιξε την κουρτίνα του παράθυρου  και κοίταξε κάτω στο δρόμο. Τον έβλεπε, ψηλόλιγνη φιγούρα με μαλλιά, που άρχισαν ήδη να γκριζάρουν, να περπατάει αργά, αφηρημένα, να απομακρύνεται συλλογισμένα,  έτσι της φάνηκε. Πριν λίγο μιλούσαν, ή προσπαθούσαν να μιλήσουν. Εκείνος δηλαδή. Ακριβώς δεν μιλούσε σαν να μονολογούσε. Εκείνη απλά κοίταζε, μια εκείνον  και μια τα χέρια της. Πολλές φορές τα χέρια της,  συνέχεια. Μετά τα βιβλία στο απέναντι ράφι τού δωματίου. Προσπαθούσε να καταλάβει τι της

Βλέπω απ’ το παράθυρό μου έναν ήλιο, σίγουρα δεν είναι αυτός που περιμένω, μα έστω, είναι ήλιος. Δεν τον θέλω, μα τον ανέχομαι γιατί ξέρω πως εσένα σ’ αρέσει, τον ανέχομαι και δεν τον σβήνω πίσω απ’ τις βαριές κουρτίνες. Βλέπω τις σκιές των φύλλων που τρεμοπαίζουν στο παράθυρο κι έτσι καταλαβαίνω πως φυσάει λυσσασμένα, μα και πάλι ακούω τις σκέψεις μου, ο ήχος του αέρα μόνο στις σκιές. Εσύ στις σκέψεις μου. Εσύ, εσύ, εσύ, εσύ! Στο διάολο, για δε μ’ αφήνεις πια να μερέψω; Στρίβω μες στα

Αγαπητοί συμμετέχοντες, Ομολογούμε πως η διαδικασία της αξιολόγησης των ιστοριών σας αποτέλεσαν πραγματικά μια απολαυστική και δύσκολη συγχρόνως διαδικασία σχετικά με την ανάδειξη των νικητών. Στα γραπτά που αναλάβαμε να βαθμολογήσουμε συμπεριλαμβανόταν πρωτότυπες, απρόβλεπτες, ευφάνταστες και αληθοφανείς ιστορίες που μας εξέπληξαν ευχάριστα. Σας ευχόμαστε να συνεχίσετε να αφιερώνεστε με την ίδια δύναμη στις λογοτεχνικές εξομολογήσεις σας, χαρίζοντας πάντοτε στο αναγνωστικό κοινό το ομορφότερο

Δεν ξεχνώ  ότι έχει μυρωδιά και χρώμα, ό,τι έχει  ήχους και όποιον με τράβηξε από το μανίκι. Περπατώ, γύρω και όχι μακριά πολύ από το  σπίτι μου. Τα αυτοκίνητα με προσπερνούν καθώς και κάποιοι περαστικοί  και χάνονται σε διάφορες κατευθύνσεις. Αισθάνομαι την υγρασία της Νύχτας.

Είναι φθινόπωρο, έτος 2011 κάτι  τελειώνει - ευτυχώς και πολύ άργησε. Ψιλοβρέχει. Ανηφορίζω προς το βουναλάκι. Κάποιος περνάει δίπλα μου, ξαφνιάζομαι,  χάνω την ισορροπία μου και πέφτω επάνω του. Καθώς

Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!

«…Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει. Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι πολίτης εις των ιδεών την πόλι. Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν. Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης. Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι· τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».Το πρώτο σκαλί, Κ.Π.