Μέρος 18^ο

Και φαίνεται  ότι το σκέφτηκε -όχι γιατί του το είπαμε εμείς βέβαια- και  έκανε το εξής απλό και υγειές:

Κάθε γιορτή γινόταν υπό την καθοδήγηση, τον σχεδιασμό και εποπτεία του μεν, τα δε υπόλοιπα τα ανελάμβαναν οι βοηθοί του των οποίων ο ρόλος έγινε ουσιαστικότερος και αναπτερώθηκε τόσο το κέφι τους για δουλειά όσο και για δημιουργία.

Και πλέον διασκέδαση χωρίς την υπογραφή του Τίτο δεν νοείτο.

Ήταν αυτοδίκαια το σήμα κατατεθέν της επιτυχίας.

Ο άνθρωπος ήταν γεννημένος για τη δουλειά αυτή.

Ελπίδα, αισιοδοξία, γέλιο, τα όπλα του και η μόνη επαγγελματική του έγνοια.

*

Animateur όμως, σημαίνει κυρίως και κυριολεκτικώς «εμψυχωτής».

Για όποια αναποδιά κοινωνική, για όποιο σεισμό λιμό και καταποντισμό, ο Τίτο ήταν παρών για να εμψυχώσει τους ανθρώπους να τους παρηγορήσει, να τους πει ότι το μόνο σοβαρό είναι η απώλεια και ότι όλα τα άλλα είναι προβλήματα που αντιμετωπίζονται.

Ακόμη και η άσχημη υγεία και αυτή καταπολεμάται με αισιοδοξία, ελπίδα και όχι με άγχος και κλάμα.

Επισκεπτόταν Νοσοκομεία, κυρίως για παιδιά, κουβαλώντας τους παιχνίδια και βιβλία.

Τα πιτσιρίκια και μόνο που τον έβλεπαν με εκείνη τη παρδαλή στολή του με τα ζωηρά χρώματα, και τα ακόμη πιο παράξενα σχέδια, ένιωθαν χαρούμενα, ήθελαν να παίξουν μαζί του να γελάσουν. Ήταν φίλος τους, ήταν ένας απ’ αυτά χωρίς ηλικία.

Πώς το κατάφερνε αυτό; Επειδή  απλά, έτσι ήταν φτιαγμένος.

Την ίδια απήχηση είχε και ας μη φανεί παράξενο και στην τέταρτη ηλικία τότε που ο άνθρωπος ξαναγίνεται παιδί, ευαίσθητο και ευάλωτο. Ήθελαν να γελάσουν μαζί του (γιατί για να παίξουν, κομματάκι δύσκολο!)

Γυρνούσε στα γηροκομεία, τα Κ.Α.Π.Η. όπου σύχναζαν τα πιο τζόβενα, αυτά της τρίτης ηλικίας, μοίραζε δώρα, γλυκά και αναψυκτικά. Ήταν φίλος τους, εξομολογητής τους και ο φύλακας άγγελός τους. Τον ένιωθαν σαν το γιο που δεν είχαν ή το γιο που είχαν μα που τους είχε ξεχάσει. Και οι απόκληροι της ζωής, αυτοί που δεν είχαν κανέναν στο κόσμο είχαν τον Τίτο κι’ ένιωθαν τυχεροί.

Κρατούσε πάντα μαζί του ένα χοντρό πράσινο τετράδιο με τα ονόματα αυτών των ανθρώπων και κάτω από το κάθε όνομα το βιογραφικό του με μία σελίδα κενή όπου σημείωνε με σύμβολα, που αποκρυπτογραφούσε μόνο αυτός τις ανάγκες του καθ’ ενός εξ αυτών. Τις οποίες ανάγκες και επιθυμίες ικανοποιούσε  χωρίς να προηγούνται υποσχέσεις, από το φόβο μήπως και δεν φανεί συνεπής.

Πέραν της δεκάδας των βοηθών του στον επαγγελματικό τομέα, είχε και μία ομάδα τεσσάρων φίλων που αναλάμβαναν το έργο της διακίνησης των δώρων, ίσως βέβαια οι υπερήλικες και να μην είχαν ανάγκη από τα δώρα του αυτά, αλλά και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος τους νοιάζεται όχι από επαγγελματικό καθήκον και ιδιοτέλεια, ήταν ένα χάδι ψυχής, μια παρηγοριά και ανακούφιση στα ύστατα χρόνια της ζωής τους. Η «τροφή» της καρδιάς και της ψυχής ήταν πιο απαραίτητη απ΄ αυτήν του κορμιού τους.

Και η γεροντική τους ευχή, το χάδι τους στο μπράτσο του, το κελάιδισμα του ονόματός του από τα μαραμένα τους χείλη, ήταν η ανταμοιβή του που δεν θα την άλλαζε με όλα τα χρήματα του κόσμου.

Οργάνωσε, ναι, ναι, μία θεατρική ομάδα που έδινε εβδομαδιαίες παραστάσεις. Ηθοποιοί όλοι οι ηλικιωμένοι φίλοι του. Κρατούσε το μυαλό τους σε εγρήγορση, τους έκανε δημιουργικούς και όχι παρατημένους, αφημένους, παροπλισμένους, να κάθονται στην πολυθρόνα τους και να περιμένουν το θάνατο βλέποντας τηλεόραση.

Οι θεατρικές του ομάδες υπό την καθοδήγηση γνωστών σκηνοθετών ανέβαζε έργα Ελλήνων συνήθως συγγραφέων και έκανε εντύπωση τόσο η θεατρικότητα όσο και η σχεδόν επαγγελματική τους απόδοση.

Η δε χορωδία καλλίφωνων αντρών και γυναικών έγινε γνωστή στο Πανελλήνιο για την άρτια απόδοση και τη φρεσκάδα του μοντέρνου ρεπερτορίου της! Έτσι ο animateur πέραν της πλούσιας επαγγελματικής ομάδας είχε και την καλλιτεχνική για την οποία ήταν ιδιαίτερα υπερήφανος και εξ’ αιτίας της οποίας απέσπασε και ένα βραβείο αυτό των ερασιτεχνών Θεάτρου Κ.Α.Π.Η. της χώρας.

Μέχρι που σκέφτηκε να ιδρύσει και… αθλητικό τμήμα. Μπάστα παλικάρι μου πια. Μπάστα…

ΜΑ όχι, δε σταμάτησε εδώ. Είχε πάρει που λένε αμπάριζα και κατέβαζε δημιουργικές ιδέες για τους γέρους φίλους του συνεχώς. Και γι’ αυτές του τις δραστηριότητες ήταν πολύ υπερήφανος.

Οι ηλικιωμένοι και οι υπερήλικες, που δεν είχαν οικογενειακές υποχρεώσεις βέβαια πια, βρήκαν δημιουργική διέξοδο στην άδεια ζωή τους που σε συνδυασμό με τις εκδρομές έκανε τη ζωή αυτή ξανά ενδιαφέρουσα.

Ήταν η εποχή να απολαμβάνουν. Δεν ήταν  της προσφοράς.

Απίστευτο, μα υπήρχαν και οι ερωτευμένοι!!!

Ο Τίτο γνώριζε ένα ζευγάρι  που είχε πρωτογνωριστεί σε ένα τέτοιο Κ.Α.Π.Η. και ναι μεν υπήρξαν ερωτικά σκιρτήματα του ενός για τον άλλο, λόγω όμως του ότι και οι δύο ευρίσκονταν μετά των επίσης ηλικιωμένων συντρόφων τους τα σκιρτήματα καταπνίγονταν. Δεν άνοιγαν τα φτερά τους να πετάξουν μέχρι τα κατώτερα έστω ροζ συννεφάκια!  «Ένα φλερτ ήταν λοιπόν και τίποτα άλλο» όπως λέει και το άσμα της Νινής Ζαχά, που όμως κράτησε δώδεκα χρόνια, αν είναι δυνατόν. Για να φθάσει να γίνει δεσμός ουσιαστικός και ενεργά ερωτικός Και  σεξουαλικός, μετά τα δώδεκα αυτά έτη του φλερτ τους.

Και αν κάποιος νομίσει ότι ο γράφων λέει υπερβολές δεν έχει παρά να τον ρωτήσει  κατ’ ιδίαν για λεπτομέρειες καυτές, χωρίς όμως να αναφερθεί σε ονόματα. Αυτό εξυπακούεται.

Για να επαληθευτεί το μυθιστόρημα του Μαρκές

«Έρωτας στα χρόνια της χολέρας», που αναφέρεται σε έναν τέτοιο έρωτα, που δεν έχει τίποτα το φθηνό τίποτα το αηδιαστικό, το χυδαίο. Αντίθετα είναι τόσο συγκινητικά τρυφερός και δείχνει ότι ο άνθρωπος ΜΠΟΡΕΙ όταν το θέλει, γιατί η καρδιά έχει ανάγκη συντροφικότητας. Και πιστέψτε με είναι θαυμάσιο το συναίσθημα…

Κακά τα ψέματα. Ζωή χωρίς έρωτα είναι μια ζωή ΑΔΕΙΑ, όπως λέει και ο Ουράνης. Αν κάπου διαφωνούμε με τον Ουράνη είναι πως τον ηλικιωμένο ο ποιητής  τον θεωρεί παροπλισμένο, που ενώ έχει της καρδιάς σκιρτήματα το σώμα δεν ανταποκρίνεται. Φαίνεται ότι έτσι πίστευαν κάποιες δεκαετίες πριν… Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν, αλλάξαν οι καιροί…

Και βέβαια είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. ΑΝ μεν παραιτηθείς ναι, δεν σαγηνεύεσαι από τις σειρήνες που σε καλούν. Αν όμως δεν κλείσεις με κερί τ’ αφτιά σου και «ακούσεις» το τραγούδι τους, ΑΠΟΚΡΙΣΟΥ, και τράβα να τις συναντήσεις αυτές τις σειρήνες του έρωτα. Δε σημαίνει ότι σώνει και καλά θα σε καταστρέψουν. Αλλά ακόμη και αν το κάνουν η τελευταία μάχη που θα δώσεις πριν το μεγάλο «ταξίδι» θα είναι η μάχη η πιο ωραία σου. Αυτή της ΑΓΑΠΗΣ.

[Συνεχίζεται…]