Μέρος 17^ο

Η Βίρνα με την κόρη της,  το κέντρο του ενδιαφέροντος, όπως ήταν φυσικό. Δεν έμαθε παρά πολύ αργότερα την αγωνία που πέρασαν οι αγαπημένοι της και όχι  μόνον αυτοί. Και είπε: «Πολύ σωστά λένε ότι οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν μέσα σε ένα σπίτι είναι πολύ περισσότεροι απ’ ό,τι έξω στο δρόμο. Ίσως γιατί στο προστατευμένο περιβάλλον αφήνεσαι πολύ πιο χαλαρός, δεν είσαι σε διαρκή εγρήγορση και έτσι την παθαίνεις».

*

Ο καλός μας ο animateur δεν θα γιόρταζε λέτε το γεγονός το διπλό; Αυτό της γέννησης της μικρής του Λένας -όπως θα ονόμαζαν τη κορούλα τους- και τη σωτηρία του Αλέξανδρου που μόνο από ευνοϊκές γι’ αυτόν συγκυρίες βγήκε ζωντανός απ’ αυτήν την περιπέτεια. Γλύτωσε από δύο εφιαλτικά «αν».

ΑΝ ήταν η δεξαμενή γεμάτη νερό.

ΑΝ εξακολουθούσε να τη γεμίζει ο κηπουρός, μη φανταζόμενος ότι το παιδί βρισκόταν αναίσθητο εκεί μέσα.

Και στα δύο αυτά «αν», ο πνιγμός ήταν η εφιαλτική συνέπεια.

Η δεξαμενή απέκτησε ένα ωραιότερο σκέπαστρο, μηχανήματα εργαλεία εξαφανίστηκαν από τον κήπο, λακούβες εξαλείφθηκαν, σκαλιά αντικαταστάθηκαν από αναβατόρια, και ο κήπος έγινε ένα τελείως ακίνδυνος χώρος για το παιχνίδι των ζωηρών παιδιών.

Θα μου πείτε, και το σκαρφάλωμα των δέντρων; Από εκεί δεν κινδύνευαν;

Και στης μάνας τους την αγκαλιά κινδυνεύουν. Λίγο περισσότερο εφησυχασμένοι να είναι οι γονείς λέμε.

Τίποτα άλλο.

Ο κήπος στολίστηκε με το γούστο και τις γνώσεις του γελαστού παιδιού του 30άρη πλέον animateur,και περίμενε τα πιτσιρίκια συγγενικά και ξένα, γνωστά και άγνωστα γειτονόπουλα, να έρθουν να παίξουν και να χαλάσουν τον κόσμο με τις φωνές τους, από τις 11:30 το πρωί, μέχρι τις πρώτες βραδινές ώρες.

Φαγητά, γλυκά, κλόουν, τραγούδια μουσική ζωντανή από παιδικά και νεανικά συγκροτήματα και χορό, πολύ

χορό. Μα πώς είναι δυνατόν τα σπόρια να ξέρουν να χορεύουν με τέτοιο ρυθμό; Μόλις δύο και τριών ετών… βρέφη;

Μια ερώτηση που σε όλες τις εποχές παραμένει η ίδια πάντα, με μια μόνιμη κλισέ απάντηση: «Τι σου είναι η νέα γενιά βρε παιδάκι μου!»

Το τι παιχνίδι απόλαυσαν από το μάστορα του είδους το φαντάζεται κανείς…

Τα σπόρια μαγεμένα.

Η γιορτή κάποτε τελείωσε με τα μικρά πλουσιότερα σε γνώσεις παιχνιδιού και διασκέδασης να μη  θέλουν να φύγουν. Μεταξύ μας και οι γονείς και συνοδοί των παιδιών επίσης…

Το μικρό Λενάκι δεν καταλάβαινε τι γινόταν βέβαια, γρήγορα όμως θα την έβαζαν  κι αυτήν να μυηθεί στο γλέντι, ο πρωτομάστορας animateur με  τα ανιματεράκια τους γιούς του.

Μετά το παιδικό τούτο πάρτι που παρόμοιο δεν είχε κανείς ξαναζήσει, οι επαγγελματικές παραγγελίες έπεφταν βροχή. Πού να μπορέσει ο Τίτο να ανταπεξέλθει… Είχε του κόσμου τους βοηθούς, μα όλοι ήθελαν τον ίδιο. Χωρίς την παρουσία του, μία γιορτή, ήταν ομελέτα χωρίς αβγά… για να πάρετε μια ιδέα.

Και τα παιδιά του από μικρά είχαν και κάποιο ρόλο να εκτελέσουν σε μια γιορτή. Τα δίδασκε από τώρα και τα μικρά τρελαίνονταν και υπερηφανεύονταν για το ρόλο που τους εμπιστεύονταν ο αρχηγός, ο εμπνευστής, ο διασκεδαστής, ο εμψυχωτής, ο γονιός τους.

 Τα δίδασκε από τώρα.

Διάδοχοί του. Γιατί όχι; Ένα τέτοιο ταλέντο, μια τέτοια γνώση και τέτοια πείρα, θα πήγαινε χαμένη όταν έφθανε η στιγμή να πει “a farewell to the gunς”;

Μα το γέλιο του, αυτό το χειμαρρώδες, το πηγαίο, το απίστευτα ωραίο, δεν το κληρονόμησαν τα διδυμάκια, αλλά η μικρότερη αδελφή  τους, που έλεγαν θα περάσει σε φήμη τον ήδη διάσημο πατέρα της…

Τότε ήταν που καθιερώθηκε και ο θεσμός της βράβευσης του άντρα της χρονιάς, αντίστοιχος αυτού της γυναίκας της χρονιάς.

Ο πρώτος που εγκαινίασε το θεσμό ήταν ο Τίτο, ο διασκεδαστής των παιδιών και των μεγάλων. Απαίτηση και παράκληση της Πολιτείας η Ίδρυση Σχολής ANIMATΕUR για αγόρια και κορίτσια. Εκεί θα μάθαινες εκτός από τα τρικ, τα ταχυδακτυλουργικά της δουλειάς, τραγούδι, χορό, παντομίμα, μιμήσεις μουσικό όργανο οπωσδήποτε, με δασκάλους άριστους γνώστες του αντικειμένου. Από ενδυματολογικής πλευράς, σπουδαίοι στυλίστες έκαναν το γνωστό ρούχο του  κλόουν του αρλεκίνου που είναι σχεδόν ίδιο με αυτό του animateur να φαντάζει σαν κάτι ξεχωριστό ένα μοντέλο εμπνευσμένο κάθε φορά από το είδος της γιορτής. Π.χ. άλλο το ένδυμα των γενεθλίων και μιας ονομαστικής γιορτής και άλλο αυτό της επετείου, ενός αρραβώνα, ενός δεσμού, ενός βραβείου κτλ. Κτλ….

Με αυτά θέλουμε να πούμε, ότι όποιος παρακολουθούσε μια γιορτή απ’ αυτές που οργάνωνε ο Τίτο δεν έμοιαζε με άλλη για να τον κάνει να πλήξει από την επανάληψη. Ήταν απλά ένα θέατρο που είχε καινούρια παράσταση. Δώσαμε μια ιδέα του τι παιζόταν με τον ευφάνταστο πρώην Δήμαρχο, και απανωτές χρονιές ‘άντρα της χρονιάς’, τον διάσημο διασκεδαστή που τα μυαλά του δεν είχαν πάρει καθόλου αέρα από τη δημοφιλία που εισέπραττε και την τόση αγάπη.

Μα ήρθε και μια στιγμή που κουράστηκε, που δεν ήταν δυνατόν να αντέξει.

Ανθρώπινο.

Το να γελάς συνεχώς θαυμάσιο.

Το να γίνει όμως το γέλιο σου επάγγελμα  δεν το αντέχει φαίνεται ο ανθρώπινος οργανισμός για πολύ.

Έπαθε κάτι, δεν θα το λέγαμε υπερκόπωση, μια υπερδοσολογία γέλιου, και κατέρρευσε.

Είχε ανάγκη να κλάψει, το ένιωθε.

Σαν να λέμε, έφτασε στ’ άλλο άκρο.

Ίσως αν οι παραστάσεις του ήταν λιγότερο προσωπικές και περισσότερο επαγγελματικές να μην είχε κουραστεί τόσο.

Μα εκείνος, την κάθε φορά έδινε και μέρος του εαυτού του. Και έτσι ήταν επόμενο ο εαυτός του να πάθει έλλειμμα.

Ο φίλος γιατρός του συνέστησε αποχή από την ενεργό δράση επ’ αόριστον.

Τι θέλει να πει ο ποιητής με το «επ’ αόριστον»;

Θέλει να πει αυτό ακριβώς που λέει η λέξη:

ΔΕΝ  ΞΕΡΟΥΜΕ  ΠΟΣΟ.

Ίσως μέχρι ο οργανισμός του ξαναμπορέσει να μοιράσει γέλιο και κλάμα σε ίσα μερίδια.

Είπαμε: ΜΕΤΡΟ, ΜΕΤΡΟ, ΜΕΤΡΟ.

Μόνο τότε αποκτά το κάθε τι, είτε είναι ταλέντο είτε αρετή είτε καλό είτε κακό το σωστό του προορισμό.

Αλλιώς ο άνθρωπος παύει να είναι άνθρωπος και γίνεται αυτό που λέμε «ιερό τέρας».

Τέρας γνώσης.

Τέρας μουσικής.

Τέρας ευφυΐας.

Και το αποτέλεσμα είναι να λέμε ότι οι άνθρωποι ‘Ιερά Τέρατα’ είναι είτε supermen ή εξωγήινοι ή αφύσικοι.

Φυσικό π.χ. είναι ένα παιδάκι τριών χρόνων να παίζει πιάνο σαν βιρτουόζος;

Να παίζει βιολί σαν τον Καβάκο και να διευθύνει σαν μαέστρος μια Συμφωνική Ορχήστρα; Τι είδους μυαλό κουβαλάει;

Λοιπόν, αυτό το SURER ποτέ μου δεν το ζήλεψα.

Οπαδός του «ουκ εν τω πολλώ το ευ».

Γιατί το λέω; Επειδή δεν το κατέχω;

Θα το έλεγα δηλαδή αν το είχα; Το πιθανότερο είναι ΟΧΙ.

Για σκεφτείτε όμως:

Τρως πολύ φαγητό; Σε πάνε Νοσοκομείο με στομαχικά προβλήματα.

Δεν τρως καθόλου; Σε πάνε Νοσοκομείο για τον ίδιο λόγο.

Τρως κανονικά; Μένεις σπιτάκι σου σαν κύριος.

Αυτό συνέστησαν οι γιατροί σαν αποθεραπεία μόλις αρχίσει και συνέρχεται ο φίλος μας.

Αν ακολουθήσει τη συμβουλή τους, οι άνθρωποι οι δικοί του θα τον χαίρονται και θα τους χαίρεται.

Αλλιώς ας πάει να κάνει τον Άγιο Πέτρο να γελάει, που στο κάτω-κάτω και δεν ξέρουμε αν εκείνος είναι  φαν του γέλωτα. Ή και αν επιτρέπεται το πολύ γέλιο στην Επικράτειά του.

Ας το σκεφτεί, λοιπόν, ο καλός μας ο Τίτο.

[Συνεχίζεται…]