Μέρος 7^ο

Ο Παύλος, ο έτερος των ντεντέκτιβς, λυπόταν πολύ το παλικάρι. Θυμήθηκε ότι πριν δύο περίπου χρόνια βρέθηκε και αυτός στην ίδια θέση. Αντιμετώπισε και αυτός το ίδιο μίσος, την οικονομική του καταστροφή λόγω της απόλυσής του από τη δουλειά. Και κυρίως ήρθε αντιμέτωπος με την πιθανότητα να χάσει και το κορίτσι που αγαπούσε αφού όλοι πίστευαν -και γιατί όχι κι αυτή;- ότι ήταν ο δολοφόνος του πατέρα της.

Ορκίστηκε στον Τίτο ότι θα εύρισκαν ποιος έκανε την  βρωμιά την εγκληματική  που ναι μεν ήταν αναίμακτη,

δεν ήταν δολοφονία, αλλά δεν έπαυε να είναι ένα κακούργημα.

Και η έρευνα άρχισε με το Στέφανο Μακρή να δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές της. Δεν του ξέφυγε ποτέ κανένας ένοχος. Θα του ξέφευγε τούτη δω η ιστορία;

[Σημείωση: Στην περίπτωση που ο αναγνώστης -είναι πολύ πιθανό- να μην ξέρει ποιος είναι ο Στέφανος Μακρής, να πούμε μόνο δυο λόγια γι’ αυτόν. Είναι, λοιπόν, ο πιο διάσημος πάμπλουτος ιδιωτικός ντετέκτιβ, που τον σέβονταν ακόμη και οι κακοποιοί, των οποίων είναι  απηνής διώκτης γιατί είχε και  η δίωξή του ένα, ας το πούμε, fair play. To ‘παιχνίδι’ μαζί τους και η τελική του έκβαση ήταν αποτέλεσμα υψηλού επιπέδου και βαθμού I.Q. και τα μέσα που μετήρχετο εναντίον τους, έντιμα, άσχετα αν αυτοί δεν είχαν πάνω τους ίχνος εντιμότητας.

Μα τελικά αν το καλοσκεφτούμε, ίσως γι’ αυτό να σέβονταν την εντιμότητα τού ονομαζόμενου Πουαρώ της Ελλάδας, όπως και ήταν πιο γνωστός.

Το παιχνίδι μεταξύ τους ήταν ‘ανοιχτό’, σαν μια καθαρή παρτίδα σκάκι ή τάβλι επί το ελαφρότερο. Για δε τις υποθέσεις που αναλάμβανε, η αμοιβή του ήταν μεγάλη για τα ελληνικά δεδομένα. Που σημαίνει ότι για να ζητήσει κάποιος τη βοήθειά του είχε αφ’ ενός οικονομική άνεση αλλά και η υπόθεσή του ήταν αρκούντως σοβαρή. Ο δε εντολέας ήταν περισσότερο από βέβαιος ότι η όποια ανάθεση θα εύρισκε τη λύση της.

Αυτά τα ολίγα για τον Έλληνα Πουαρώ.]

*

Μία από τις συνήθειες, τις ρουτίνες, τις τακτικές τέλος πάντων, που ακολουθούσε ο Στέφανος στη δουλειά του, ήταν να συγκεντρώνει την ερευνητική ομάδα και τους εντολείς του τα απογεύματα, 2-3 φορές  την εβδομάδα και να ανταλλάσσουν απόψεις για την πορεία των ερευνών.

Γινόταν φίλος με τους πελάτες και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι δεύτεροι να αισθάνονται ότι ψάχνουν όλοι μαζί για τη λύση του προβλήματος, Λειτουργούσε θετικά η τακτική αυτή, έδιωχνε τις φοβίες και τις υστερίες των ανθρώπων και ο Στέφανος άκουγε, κουνούσε το κεφάλι του  επιδοκιμαστικά, σημείωνε τις παρατηρήσεις του σε ένα μπλοκ και έκανε τη δουλειά του χωρίς εντάσεις και πιέσεις. Και ίσως αυτός να ήταν και ένας από τους λόγους που ήταν τόσο αποτελεσματικός.  Στο τέλος του κάθε meeting οριοθετούσε είτε την πρόοδο είτε τη στασιμότητα των ερευνών και έδινε τις καινούριες κατευθύνσεις.

Μετά από ένα τέτοιο meeting, η Βίρνα βρήκε την ευκαιρία και ξεμονάχιασε το Στέφανο για να του πει την ιστορία με τον πρώην της αλλά και για την απόπειρα βιασμού της και τις επιπτώσεις στην υγεία της. Της έκανε τρομερή εντύπωση η ευκολία με την οποία του ξανοίχτηκε σε τέτοιες προσωπικές της στιγμές. Τον ένιωθε δικό της άνθρωπο και δεν ήταν η μόνη. Το ίδιο αισθάνονταν όλοι οι εντολείς αυτού του χαρισματικού ανθρώπου.

Ο Μακρής την άκουσε κατάπληκτος.

«Κορίτσι μου, τα όσα μου λες είναι όχι απλώς  σοβαρά αλλά φωτογραφίζουν με εκπληκτική ευκρίνεια τον ένοχο. Μεγάλη σου παράλειψη που δεν μου είπες τίποτα μέχρι τώρα.»

Και οι σκέψεις του ντεντέκτιβ άλλαξαν πάλι ρότα. Στράφηκαν προς νέους δρόμους. Η αφήγηση της Βίρνας το έκανε αυτό.

Ασχολήθηκε με τον έχοντα φάει πόρτα από το κορίτσι του, που όταν το έχασε οριστικά κατάλαβε πόσο πολύτιμο του ήταν. Η γνωστή ιστορία. Για τη συμπεριφορά του απέναντι της και την έλλειψη συμπαράστασής του στην αρρώστια της δεν έκανε τον κόπο να πει λέξη, να μεμφθεί τον εαυτούλη του. Χαράς το πράγμα, βρε. Αρρώστια είναι που έπαψε αυτή  να γελάει; Που είχε πάψει να θυμάται τι είναι χαμόγελο έστω; Είναι σπουδαίο που μια κοπελίτσα δεν θύμιζε ολόδροση άνοιξη αλλά μαραμένο φθινόπωρο;

Σιγά το πράγμα με  τις υπερβολικές και ποιητικές  του εξάρσεις. Θα περνούσε απλά με τον καιρό…

Αυτή ήταν θέση του αξιότιμου Αλκίνοου.

Και αυτόν ζήτησε να γνωρίσει ο Μακρής. Με τις μεθόδους που χρησιμοποιούσε, τον πλησίασε χωρίς να δείξει ότι τον υποπτευόταν για κάτι το συγκεκριμένο. Αν ήταν αυτός ο ένοχος θα είχε φροντίσει εντωμεταξύ να εξαλείψει τις ενδείξεις που θα οδηγούσαν πιθανόν στα ίχνη του.

Μα ο Μακρής, με το που τον άκουσε, κατάλαβε από την αρχή ότι ο νεαρός δεν μπορεί να ήταν ο ένοχος. Όχι. Δεν ήταν αυτός. Δεν ήταν.

Το μένος του ήταν τόσο φανερό κατά της Βίρνας και του καλού της, που αν ήταν ο ένοχος θα έπρεπε τουλάχιστον να είχε φροντίσει να καλύψει τα ύποπτα συναισθήματά του.

Αυτός όμως όχι μόνον δεν τα έκρυβε αλλά η επωδός του, κάθε τόσο και λιγάκι ήταν: ‘Καλά να πάθει ο τσόγλανος’…

«Αν θέλεις να τα βάλεις με κάποιον, Αυτός είναι ο ίδιος που έφτιαξε και σένα, και όλους μας. Βάλε τα μαζί Του λοιπόν.

Γιατί λοιπόν τα βάζεις με τον Τίτο και χαιρέκακα λες ‘καλά να πάθει’; Περιμένω να μου πεις. Πάρε το χρόνο σου. Εγώ δε βιάζομαι. Περιμένω, σου είπα…»

Και ο ‘ύποπτος’ νεαρός άρχισε να αραδιάζει παιδαριώδεις δικαιολογίες για να καταλήξει να πει στον Μακρή ότι ο Τίτο, του πήρε το κορίτσι του.

«Είσαι σίγουρος φίλε ότι ο Τίτο πήρε το κορίτσι σου ή το οδήγησες εσύ κατ’ ευθείαν στην αγκαλιά του με την δική σου συμπεριφορά;

Το κορίτσι, αν ήταν να διαλέξει μεταξύ νέων το αγόρι της, ο τελευταίος για τον οποίο θα ενδιαφερόταν θα ήσουν εσύ, για ετούτον, για εκείνον και τον παρακείνο  λόγο.

Κακώς έπεισες και τον ίδιο τον εαυτό σου ότι σου έφταιξαν οι άλλοι, όταν εσύ ήσουν ο μόνος υπεύθυνος μετά βέβαια από τον άνανδρο επίδοξο παρ’ ολίγον βιαστή της για τον οποίο κουβέντα μίσους ή κακίας δεν άκουσα να λένε τα χειλάκια σου. Σου φταίει λοιπόν ο Τίτο; Για πες μας λοιπόν.

Εσύ δεν είσαι που έριξες τη διεγερτική σκονίτσα στα ποτά του πάρτι για να καταστρέψεις τον αρραβωνιαστικό της και σε προέκταση την ίδια την χαμένη σου αγάπη, τη Βίρνα; Πες μου ότι δεν κάνω λάθος.»

Ο νεαρός είχε μείνει να τον κοιτάζει με ανοικτό το στόμα.

«Δεν το πιστεύω ότι με κατηγορείτε για κάτι το τόσο βλακώδες. Έχετε αποδείξεις της υποτιθέμενης ενοχής μου; Γιατί αν δεν έχετε και ψαρεύετε σε θολά νερά, θα σας κάνω μια τέτοια μήνυση που θα την θυμάστε. Στα όσα εκπληκτικά είπατε, πολλά έχουν μια κάποια δόση αλήθειας, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, μα για να φτάσω να κάνω κάτι το τόσο άτιμο και διαβολικό δεν είμαι ικανός και λυπάμαι γι’ αυτό».

«Ποιο ακριβώς είναι αυτό για το οποίο λυπάστε νεαρέ μου; Το ότι δεν είστε ικανός για μια τέτοια ατιμία ή ότι λυπάστε που δεν είστε ΕΣΕΙΣ εκείνος που την έκανε την ατιμία;»

«Αν με κατηγορούσατε για φόνο, ίσως θα κάνατε  καλά να ψάχνατε για τυχόν δική μου ενοχή. Πολλές φορές ευχήθηκα να πέθαινε και μάλιστα από το χέρι το δικό μου. Τον μισούσα και δεν το κρύβω. Μα για να κάνω τέτοια ανανδρία εις βάρος αθώων ανθρώπων, πολλούς εκ των οποίων γνωρίζω προσωπικά, μόνο και μόνο για να βλάψω δια του πλάγιου  αυτού τρόπου τον άνθρωπο που  αποστρέφομαι, δεν θα το έκανα για όλες τις Βίρνες του κόσμου. Και τώρα με συγχωρείτε… Αν δεν θέλετε να μου πείτε τίποτα άλλο, επιτρέψτε μου, έχω ένα ραντεβού και έχω ήδη αργήσει. Για ό, τι με θελήσετε, στη διάθεσή σας.

Και ακούστε τη συμβουλή ενός ταπεινού νεαρού: Αν είχατε στρέψει όλες σας τις ελπίδες σας για τη διαλεύκανση της υπόθεσης στην ταπεινότητά μου, λυπάμαι που σας απογοητεύω, μα να πάτε να ψάξετε για κοχύλια σε άλλη παραλία. Δεν είμαι εγώ, κύριε, αυτός που ψάχνετε.

Φοβάμαι θα δυσκολευτείτε να βρείτε τον ένοχο. Δεν είμαι ο μόνος που ήθελε το κακό του, και υποπτεύομαι αυτοί που το θέλουν θα είναι περισσότεροι από έναν… Χαίρετε. Και δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα ιδιαίτερα για τη γνωριμία…» είπε ο Αλκίνοος και έφυγε βιαστικά αφήνοντας τον Στέφανο προβληματισμένο.

Ο οποίος Στέφανος παραδέχτηκε ότι ο νεαρός είχε τσαγανό, έντονη προσωπικότητα, και μεγάλη δόση παλικαριάς. Όφειλε να το παραδεχτεί.

Τα είπε της Βίρνας κι εκείνη για ένα μόνο χάρηκε. Για το ότι δεν είχε άδικα συμπαθήσει εκείνο το αγόρι. Δεν είχε πέσει έξω. Τώρα, αν μετά, με τη συμπεριφορά του τα χάλασε όλα, τι να πει; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Πόσο καλά έκανε που δεν είχε τίποτα ομολογήσει στους φίλους για τις υποψίες της για τον Αλκίνοο.

Και τώρα Βίρνα, ποιος; Ποιος άλλος μισεί το αγόρι σου σε τέτοιο βαθμό που να θέλει, εκτός από το να τον καταστρέψει, να τον γελοιοποιήσει με τέτοιον τρόπο; Ε, δεν είναι και λίγο να είσαι υπεύθυνος για το… χεζοβολιό τόσων ανθρώπων μικρών τε και μεγάλων!

Λάθος κάνουμε;

Στύψε λοιπόν κι εσύ το μυαλουδάκι σου μαζί με την τετράδα των ειδικών δυνάμεων. Όλο και κάτι θα σκεφτείς που δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουν εκείνοι. Και η παραμικρή λεπτομέρεια, υπόνοια, υποψία, που θα περάσει από τη σκέψη σου να την πεις στον ‘Πουαρώ’, αυτός και από τη μύγα βγάζει ξύγκι, που λένε.

Όχι πως κάνει την τρίχα τριχιά. Προς Θεού. Δεν λέμε αυτό. Εκείνο που λέμε είναι ότι τα ψήγματα της υποψίας και της όποιας υπόνοιας, μπορούν μεγεθυνόμενα να δώσουν τελικά τη λύση.

[Συνεχίζεται…]