[AC (σύντμηση των λέξεων alternative current -εναλλασσόμενο ρεύμα): ηλεκτρικό ρεύμα του οποίου η ένταση και η κατεύθυνση μεταβάλλονται περιοδικά. -πηγή: Wikipedia- ]

-Τράβα τα χέρια σου από πάνω μου βρωμιάρη! ούρλιαξε. Ποιος στο διάολο νομίζεις ότι είσαι κάθαρμα; συνέχισε και μπορούσες να δεις καθαρά τη φλέβα στο λαιμό της να χτυπάει στο ρυθμό της οργής που την έπνιγε.

Είχε συμφωνήσει να πάει να τον βρει, να γνωριστούνε και δια ζώσης μετά από τόσο καιρό που επικοινωνούσαν μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και τηλεδιασκέψεων. Κυνήγαγε καιρό να εκδώσει το βιβλίο της με τίτλο «Συνεχές και εναλλασσόμενο – θεωρία και πρακτικές εφαρμογές». Κυνήγαγε καιρό την αποδοχή της από το «κύκλωμα».

-Από νέους επιστήμονες βρωμάει ο τόπος, μην κολλάς με αυτές τις δημοσιεύσεις, της είχε πει ωμά τη γνώμη του για το θέμα της εργασίας της ο «κύριος» Σταθάκης, ο επιφανής επιστήμονας και εκδότης γνωστού επιστημονικού περιοδικού του χώρου τους, το «εισιτήριό» της κατά κάποιους για να μπορέσει να εδραιωθεί στην κοινότητα των ηλεκτρολόγων μηχανικών.

Κοντά στα τριάντα αυτή, νόστιμη και δραστήρια, είχε τελειώσει με έπαινο το Πολυτεχνείο. Η μεγάλη της αγάπη όμως, ο έρωτας της ζωής της, ήταν το ρεύμα. Το πάθος της, η έρευνα. Αν την έχωνες σε ένα εργαστήριο και την ξέχναγες ατάιστη κι απότιστη για καμιά βδομάδα, δεν θα το έπαιρνε καν χαμπάρι. Το πολύ – πολύ να την έβρισκες να κοιμάται αγκαλιά με κάνα τριφασικό καλώδιο χάμω στο πάτωμα δίπλα στην παροχή του ρεύματος.

Εκείνος μεταξύ εβδομήντα και τάφου. Συμπαθής φυσιογνωμικά, πατρική φιγούρα θα έλεγε κανείς… Ψευδής αίσθηση, μιας και δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένας γερο – σάτυρος που καταχρόταν τη θέση του για να κουτουπώνει φιλόδοξες κορασίδες πασών των ηλικιών! Αρκεί να είχαν την κατάλληλη δόση ανασφάλειας και ηλιθιότητας ώστε να νομίζουν πως τα σαλιαρίσματα με τον Σταθάκη κάπου θα τις έβγαζε.

Μα εκείνη δεν ήταν ούτε φιλόδοξη, ούτε ηλίθια. Και σε καμία περίπτωση δεν ήταν ανασφαλής. Είχε μια ιδιαίτερη σχέση με το ηλεκτρικό ρεύμα, είχε ένα κρυφό χάρισμα: δεν τη χτύπαγε. Τόσο απλά. Και με τα δυο της χέρια να έπιανε γυμνό καλώδιο υψηλής τάσης… δεν θα πάθαινε τίποτα! Καπρίτσιο της φύσης; Γενετική εξέλιξη; Μετάλλαξη; Αυτό έψαχνε να βρει, γι’ αυτό και το πάθος της με την έρευνα. Όμως τα περιθώρια που της έδινε η επιστημονική ατζέντα, τα περιθώρια που της έδινε ακόμα κι αυτός ο ίδιος ο πλανήτης που ζούσε, τη στενεύανε πολύ. Εκείνη προσπαθούσε να αποδείξει ότι υπάρχει κάτι πέρα από όσα ξέρουμε και οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να την πείσουν ότι τέτοιες παράτολμες υποθέσεις ανήκουν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Αν τολμούσε να τους δώσει τη ζωντανή απόδειξη, δηλαδή τον ίδιο της τον εαυτό, θα κατέληγε σίγουρα πειραματόζωο σε κάποιο ανήλιαγο κρυφό εργαστήριο, στερημένη από κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και αξιοπρέπεια.

-Απαιτώ τη συγνώμη σου τώρα αμέσως απολίτιστο γουρούνι! συνέχισε στον ίδιο τόνο με όλο το εστιατόριο γυρισμένο πλέον προς το μέρος της και τον πιανίστα να κάνει φιλότιμες προσπάθειες να καλύψει το ρεζιλίκι.

Εκείνος την κοίταξε ατάραχος. Μάζεψε τη λινή πετσέτα του φαγητού από το γόνατό του και με αργές κινήσεις τη δίπλωσε και την ακούμπησε στο τραπέζι, δίπλα στο κρυστάλλινο κολονάτο ποτήρι του.

-Χωρίς εμένα, της απάντησε ήρεμα, είσαι καμένο χαρτί.

Έπειτα σηκώθηκε και, καθώς ίσιωνε με δήθεν θιγμένη αξιοπρέπεια τη γραβάτα του, έσκυψε ανεπαίσθητα προς το μέρος της και της ψιθύρισε ανέκφραστα:

-Σε φιλώ παντού… μωρό μου.

Κόντεψε να μείνει από κολπική μαρμαρυγή! «Μωρό μου»! Την είχε αποκαλέσει «μωρό μου»! Για την ακρίβεια «σε – φιλώ – παντού – μωρό – μου»! Μα αυτό ήταν ανήκουστο, ήταν χυδαίο, ήταν… ήταν… Ήταν πλέον αργά. Εκείνος είχε ήδη περάσει στο φουαγιέ και ζητούσε το παλτό του και εκείνη είχε μείνει στήλη άλατος χωρίς να μπορεί να αντιδράσει.

Ήπιε μονορούφι το υπόλοιπο κρασί της στη προσπάθειά της να ξεπεράσει το σοκ που είχε υποστεί. Μα πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να είχε τόσο πολύ παρεξηγήσει τη συμπεριφορά της, τα λόγια της; Πάντα ήταν προσεκτική, φιλική μεν αλλά μέσα στο πλαίσιο της επαγγελματικής συναναστροφής τους.

Ε, λοιπόν, όχι. Δεν πήγαινε άλλο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν αντιμέτωπη με τέτοια συμπεριφορά. Αλλά σίγουρα ήταν η τελευταία. Έφυγε χωρίς να δώσει καμία σημασία στους επικριτικούς ψίθυρους. Ήταν πολύ βιαστική για να τους προσέξει. Είχε ένα σχέδιο που δεν μπορούσε να περιμένει. Σχεδόν έτρεξε στο αμάξι της, μπήκε μέσα βρόντηξε την πόρτα κι έβαλε μπροστά τη μηχανή. Από το ραδιόφωνο ξεχύθηκε η φωνή του James Brown για να της υπενθυμίσει ότι “this is a man’s world”… Την έπιασαν τα γέλια. Γέλασε με την ψυχή της. Όταν σταμάτησε στα μάτια της λαμπύρισε μια υποψία τρέλας…

[DC (σύντμηση των λέξεων direct current -συνεχές ρεύμα): ως συνεχές ρεύμα θεωρείται η σταθερή ροή των ηλεκτρονίων σε μία ενιαία κατεύθυνση, π.χ. σε ένα καλώδιο, αλλά μπορεί επίσης να είναι μέσω ημιαγωγών και μέσω κενού, όπως το ηλεκτρόνιο ή οι ιονικές ακτίνες.-πηγή: Wikipedia- ]

Πέρασαν έξι χρόνια από εκείνο το περιστατικό. Διάστημα ικανό για να την εδραιώσει στην επιστημονική κοινότητα χάρη στις μεθοδευμένες κινήσεις της και στις εξαιρετικές δημόσιες σχέσεις που είχε αναπτύξει. Είχε καταφέρει να σπείρει ψίχουλα των ευρημάτων της στο πέρασμά της και τώρα την ακολουθούσαν κατά πόδας όλοι οι φτασμένοι του κλάδου τους, περιμένοντας τη μεγάλη αποκάλυψη που τους είχε τάξει.

Είχε επιτέλους στη διάθεσή της το δικό της υπερσύγχρονο εργαστήριο, καθώς επίσης κι εξαιρετικά πλούσιους χορηγούς, που περίμεναν να βγάλουν άλλον έναν σκασμό λεφτά χάρη στην ανακάλυψή της. Ανακάλυψη που ξεπέρναγε κάθε φαντασία, που έβαζε νέα θεμέλια στη ροή της πραγματικότητας όπως την ήξεραν μέχρι τότε…

Η παρουσίαση είχε κανονιστεί να γίνει στο δικό της χώρο, παρουσία λίγων εκλεκτών επιστημόνων, δημοσιογράφων και, φυσικά, χορηγών. Φρόντισε μάλιστα να καλέσει η ίδια τον Σταθάκη, ζητώντας του ταπεινά συγνώμη για την παρεξήγηση εκείνη τότε μεταξύ τους… Περασμένα – ξεχασμένα, θα την τιμούσε ιδιαίτερα η παρουσία του, του είπε, και φρόντισε να πετάξει δυο – τρία ονόματα κάποιων που θα παρευρίσκοντο, θέλοντας να σιγουρέψει τη συμμετοχή του.

Όταν έφτασε η μεγάλη μέρα, οι καλεσμένοι βρέθηκαν προ εκπλήξεως. Η συνάντηση θα λάμβανε μέρος σε μια ευρύχωρη αίθουσα διακοσίων δέκα τετραγωνικών, στο υπόγειο της ιδιόκτητης εγκατάστασης της οικοδέσποινάς τους. Μέχρι εδώ καλά. Η έκπληξη αφορούσε τη διακόσμηση του χώρου, η οποία θύμιζε μπουάτ την εποχή της ποτοαπαγόρευσης: μικρά ξύλινα στρογγυλά τραπέζια πλαισιωμένα από δερμάτινες πολυθρόνες Chesterfield, παχιά χαλιά στο πάτωμα, χαμηλός φωτισμός, βαριές βελούδινες κουρτίνες στο χρώμα του μπρούσκου, κι ένας ολόκληρος τοίχος στην πλάτη τους ειδικά διαμορφωμένος για χρήση μπαρ, φτιαγμένος από δρυ και καθρέπτες, που φιλοξενούσε στις ειδικά διαμορφωμένες θήκες του πάνω από χίλιες διακόσιες ετικέτες εξαιρετικών αλκοολούχων…

Σαν να μην έφταναν αυτά, τα τελευταία είκοσι τετραγωνικά της αίθουσας χωρίζονταν από τον υπόλοιπο χώρο απ’ άκρη σ’ άκρη με έναν χοντρό, διαφανή αλεξίσφαιρο τοίχο. Οι δύο χώροι συγκοινωνούσαν με μια σχετικά στενή πόρτα στα δεξιά, που δίπλα της είχε πληκτρολόγιο για την εισαγωγή του κωδικού ασφαλείας, χωρίς τον οποίο η πόρτα δεν απασφάλιζε.

Η άλλη πλευρά του αλεξίσφαιρου τοίχου φιλοξενούσε το απόλυτο κενό, στηριζόμενο σε ένα γυμνό πάτωμα από κονιορτοποιημένο ατσάλι, και φωτιζόμενο από σκληρό λευκό φως νέον.

 Όταν πλέον είχαν βολευτεί όλοι σε μικρά κουτσομπολίστικα πηγαδάκια και απολάμβαναν τα ποτά και τα πούρα τους υπό τους ήχους εκλεκτής τζαζ μουσικής, εκείνη έκανε την εμφάνισή της. Προχώρησε μοιράζοντας χαμόγελα στους παρευρισκομένους και στάθηκε στη μέση της αίθουσας, στο ύψος που ξεκίναγε ο διαχωριστικός τοίχος.

-Κύριοι, καλώς ήρθατε. Απόψε θα γίνετε κοινωνοί μιας αποκάλυψης που θα αλλάξει τα δεδομένα της πραγματικότητας όπως τα ξέρουμε, μπήκε κατευθείαν στο θέμα. Όλοι ξέρετε τις μελέτες μου για τις εφαρμογές και τις δράσεις του ηλεκτρικού ρεύματος σε σχέση με την ανθρώπινη φυσιολογία. Απόψε σας παραδίδω το κλειδί της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Εμένα!

Σούσουρο επικράτησε στην αίθουσα, μερικά φλας άστραψαν. Εκείνη τους παρακολούθησε για μερικά δευτερόλεπτα χαμογελώντας αινιγματικά. Ύστερα τους επανέφερε στην τάξη, υψώνοντας ελάχιστα τη φωνή της:

-Κύριοι, παρακαλώ!… Προς ενημέρωσή σας, μετά την σύντομη επίδειξη που θα ακολουθήσει, οι γνώσεις μου και το DNA μου θα είναι στη διάθεση του πλειοδότη. Ο σύντομος πλειστηριασμός θα έπεται της επίδειξης. Η τιμή εκκίνησης αναγράφεται στην πρώτη σελίδα του ντοσιέ που μοιράζεται αυτή τη στιγμή σε όλους σας από το βοηθό μου. Εκεί επίσης θα βρείτε τους «Όρους & Προϋποθέσεις» της απόκτησής μου, οι οποίοι είναι αδιαπραγμάτευτοι. Η «Συμφωνία Εμπιστευτικότητας», που επισυνάπτεται, αφορά στο τι μπορεί να δημοσιοποιηθεί και τι όχι.

Έκανε μια παύση, αφήνοντάς τους να χωνέψουν το νούμερο που βλέπανε. Έπειτα, πάντα χαμογελώντας, συνέχισε:

-Τη συμφωνία εμπιστευτικότητας θα την αφήσετε υπογεγραμμένη όλοι σας στο βοηθό μου, κατά την έξοδό σας.

Ένας δημοσιογράφος σήκωσε το χέρι του με πρόθεση να ανακατώσει λίγο την κατάσταση, αλλά εκείνη ήταν προετοιμασμένη και δεν θα άφηνε τίποτα και κανέναν να της χαλάσει τα σχέδια.

-Υπομονή φίλτατε, του απηύθυνε το λόγο με μια αδιόρατη χροιά υπεροψίας στη φωνή της. Μετά την επίδειξη θα απαντηθούν τα ερωτήματα όλων σας. Ελπίζω ο αγαπητός μου κύριος Σταθάκης να μου κάνει την τιμή, ως ο πλέον ειδήμων, να με βοηθήσει με το πείραμα, είπε εκείνη καθώς γύρισε να κοιτάξει τον κύριο Σταθάκη, που είχε γουρλώσει τα μάτια από τα όσα είχε δει μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Κανένας δεν κατάλαβε την ειρωνεία στα λόγια της, ούτε καν ο Σταθάκης, ο οποίος έσπευσε να σηκωθεί και να σταθεί πλάι της φουσκώνοντας σαν παγώνι από καμάρι που διάλεξε εκείνον!

-Η αίθουσα πίσω από το τζάμι είναι απολύτως μονωμένη. Ο κωδικός ασφαλείας κατά την είσοδο στην αίθουσα διασφαλίζει την απενεργοποίηση ενός πολύ μεγάλου ηλεκτρικού φορτίου 3.000 volt που διαπερνά το πάτωμά της…

Στο άκουσμα αυτής της πληροφορίας όλοι οι παρευρισκόμενοι εστίασαν σε κείνη κρατώντας και την αναπνοή τους ακόμα.

-Μα αυτό σημαίνει πως όποιος μπει εκεί μέσα και κλείσει η πόρτα θα γίνει στάχτη! αναφώνησε κάποιος.

-Χμ… όχι ακριβώς, αποκρίθηκε εκείνη με ένα μειλίχιο χαμόγελο, που δεν έφτασε όμως στα μάτια της…

-Κύριε Σταθάκη, πάμε; τον ρώτησε δείχνοντας του το δρόμο προς την πόρτα, την οποία κράταγε ανοικτή ο βοηθός της.

Εκείνος για μια στιγμή δείλιασε, αλλά δεν τον έπαιρνε υπό το βλέμμα τόσο επιφανών αντρών να κάνει πίσω… Οπότε, της χαμογέλασε δήθεν διασκεδάζοντας την κατάσταση και προχώρησε αργά αλλά σταθερά προς την αίθουσα. Ακριβώς πίσω του ακολουθούσε εκείνη.

Όταν μπήκαν στην αίθουσα τον οδήγησε να σταθεί στην αριστερή της άκρη, και εκείνη στάθηκε δεξιά, σχετικά κοντά στην πόρτα. Κοίταξε τους καλεσμένους της μέσα από το τζάμι και κάνοντας μια θεατρική κίνηση τους «παρουσίασε» τον Σταθάκη, όπως κάνουν στα κανάλια τηλεπώλησης όταν δειγματίζουν καμιά ηλεκτρική συσκευή.

Έπειτα μισογύρισε προς τον Σταθάκη έτσι ώστε να μην καλοφαίνεται απ’ έξω και του ψιθύρισε ανέκφραστα:

-Σε φιλώ παντού… μωρό μου!

-Θα μου το πληρώσεις αυτό… ηλίθια! ούρλιαξε με απόγνωση εκείνος όταν σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου συνειδητοποίησε ότι κινδύνευε εκεί μέσα! Κινδύνευε θανάσιμα! Ήθελε να τρέξει προς την πόρτα αλλά ήταν τέτοια η τρομάρα που είχε πάρει, που είχαν λυθεί τα γόνατά του.

Την ίδια στιγμή η πόρτα έκλεισε αθόρυβα. Ταυτόχρονα ενεργοποιήθηκε το ηλεκτρικό πεδίο κάτω από τα πόδια τους. Το ρεύμα που τον διαπέρασε τον γείωσε στο πάτωμα χωρίς ελπίδα διαφυγής. Σε δευτερόλεπτα είχε μείνει στο σημείο μόνο η στάχτη του σε έναν μικρό σωρό. Στη διάρκεια του πειράματος εκείνη περπατούσε γύρω από τον Σταθάκη και τώρα ότι είχε απομείνει από αυτόν.

Τέλος γύρισε προς την πλευρά των καλεσμένων της, απόλυτα ήρεμη. Άνοιξε τα χέρια της σε όλη τους την έκταση και έμεινε να τους κοιτά με υψωμένο υπεροπτικά το πηγούνι, σε μια ένδειξη δύναμης. Απ’ έξω δεν κουνήθηκε κανείς. Ο βοηθός της άνοιξε την πόρτα και εκείνη βγήκε με αργά βήματα και γύρισε στο κέντρο της αίθουσας, στην αρχική της θέση.

Όλοι την κοίταγαν. Όλοι είχαν το ίδιο βλέμμα. Το βλέμμα της αναγνώρισης της υπεροχής. Το τρελό βλέμμα που έχει κάποιος στη θέα του χρήματος που ρέει.

Ολόκληρη η αίθουσα σείστηκε από το χειροκρότημα.