Πέρασε ‘κείνος ο καιρός και φύγανε τα χρόνια,

που ζούσαμε με τη χαρά και μ’ έρωτες αγνούς.

Τη λύπη δεν γνωρίζαμε μήτε την καταφρόνια

και γράφοντας πηγαίναμε σε τόπους μακρινούς.

Μα σβήσαν όλα πια για μας μες του καιρού το διάβα

και βρήκ’ ο λίβας ο καυτός τις πόρτες ανοιχτές.

Μας πνίγει νέφους λαίλαπα και των πολέμων λάβα,

οι στίχοι μας μικρύνανε και γίνανε κραυγές.