Σιωπές

που εξωρα’ί’ζει ο ήλιος

αξιοθέατο

η εγκατάλειψη.

Κι εκείνος ο φιόγκος ο άσπρος

που σκάλωσε

στης ροδιάς τα κλαριά

θράκα

στη στάχτη σιγοκαίει.

Μνήμες

που στράγγιξε η νοσταλγία

δραπέτης

η σκέψη.

Κι εκείνα τα φτερά τα εύθραυστα

που έσπασαν

στα πέτρινα βράχια

κοχύλια

στο κύμα σαπίζουν.

Ρυάκια οι ώρες μουρμουρίζουν

στις αυτοσχέδιες πόλεις

και η ηχώ τους ρέει

κατά μήκος των λεπτών του φωτός

μετρώντας νέα φεγγάρια.

Κι εγώ

ακροβάτης στο νήμα της ζωής

μέχρι να βρω τον βηματισμό μου.