Η Τελεία

Όχι ωραίοι στίχοι

Και λιβάδια πράσινα.

Όχι βροχή

Και στάλες  που λαμπυρίζουν.

Όχι φλογέρες, λαγούτα

Κι όμποε.

Όχι σκιές,

Αρχές και τέλη.

Μόνο δρόμοι

Στρογγυλοί – στρογγυλοί

Και μία τελεία.

Μία κουκίδα

Η γη, το σύμπαν.

Μια τελεία – τα μάτια μου.

Μια τελεία μικρή,

Μεγάλη, απέραντη.

Και ‘γω μέσα,

Έξω,

Η τελεία η ίδια.

Το δάκρυ, το φυλαχτό, το φιλί,

Το χώμα.

Μια τελεία ήλιος.

Μια τελεία φως.

Η ψυχή μου.

Τελεία.

Το φυλαχτό

Με μια γραμμή μπλε

Γύρω – γύρω θα κλείσω την

Αγάπη μου

Από πουθενά μη φύγει

Ούτε μια λέξη.

Γράμματα ανάκατα  -πάνω – κάτω-

Χωρίς σχήμα, χωρίς συνοχή, χωρίς όρια,

Απ’ ένα μπλε τραγούδι παρμένα.

Άσπρη, φωτεινή

Σαν τα σπιτάκια του Αιγαίου

Η αγάπη μου,

Και γύρω – γύρω μπλε

Θάλασσα, θάλασσα

Σα χάντρα για το μάτιασμα ανάποδη.

Η Ελλάδα είναι το φυλαχτό μου,

Παντού μπλε και άσπρο.

Κι έτσι κανείς δεν μπορεί να μας λερώσει’

Η θάλασσα τις πλένει

Κι ο ήλιος τις στεγνώνει

Τις κακίες μας.

Τα άδεια μου χέρια

Τα φύλλα στο μπλοκ μου τελειώσανε

Και δεν έχω με τι να ντύσω

Τα γυμνά μου χρώματα

Και τις μονάχες σκιές μου.

Σαν μετανάστες χωρίς πάσο

Γυρνάνε μέσα στο βαρύ μου κεφάλι

 Και ζητάνε μια γωνιά

 Για λίγο ψωμί και γάλα.

Ευτυχώς το μελάνι τρέχει ακόμα

Κι έτσι το φόρεσα σα γάντια μάλλινα

Και ζέστανα τα άδεια μου χέρια…

Για Σένα

Που δε νιώθεις από ποιήματα

Και τ’ αφήνεις και κείτονται

Στο δάπεδο έρμαιο και βορά

Των άσχετων… αυτών που δεν αγάπησαν –

Ακόμα.

Που τα μάτια σου είναι τόσο μπλε

Που και η θάλασσα ακόμα δεν

Αντέχει να τα ταξιδέψει.

Που όταν λείπεις

Είναι νύχτα χωρίς αστέρια

Ουρανός χωρίς γαλάζιο.

Που η Πύλη που περάσαμε

Είναι μια απ’ αυτές που δεν διαβήκαμε

Ποτέ μαζί.

Ποτέ στ’ αλήθεια.

Κι όμως εσένα θα θυμίζει πάντα.

Ένα τελευταίο.

Ένα για απόψε.

Ένα για πάντα.

Ένα εσύ. Ένα εγώ. Ένα όλα.

Ένα η αγκαλιά σου.

Ένα τα φιλιά σου.

Ένα η λίμνη.

Μας. Ένα μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.

Ένα στις αγάπες που φύγανε.

Ένα στις αγάπες που ήρθανε.

Ένα στις αγάπες που θα μείνουν

Στις καρδιές μας… για πάντα.

Όσο βγαίνει η πανσέληνος.

Τα γράμματα που δεν βγάζεις

Γράμματα που σε πήγανε

Στο ποτέ και στο πάντα.

Όλα εγώ. Όλα εσύ.

Και σ’ αγαπώ.

Και μ’ αγαπάς.

Μα οι Μενέλαοι δεν επιτρέπουν

Τη δική μας Οδύσσεια.

Η Ιλιάδα είναι απαγορευτική γιατί

Δεν έχουμε το Δούρειο Ίππο.

Και είναι λίγα αυτά που ξέρεις

Για να νιώσεις τα πολλά που σου δίνω.

Και με λίγο νερό της φωτιάς

Φεύγεις και δεν καταλαβαίνεις –

Και τους καρπούς της γης μετράς.

Κι όμως ο κόσμος όλος χωράει

Μέσα στο βλέμμα σου

Κι ας μην βλέπεις.

Ήρεμη, ευτυχισμένη, ερωτευμένη ζωή.

Αυτή που δεν θα έχεις.

Και δεν θα έχω.

ΠΟΤΕ.