Δεν είναι εύκολο να είσαι ειλικρινής. Ακόμη και αν το θέλεις. Θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι  σίγουροι για το τι λένε  και τι σκέπτονται και πώς το εκφράζουν.

Οι  κοντινοί μου  γνωρίζουν την αδυναμία μου εδώ και λίγα χρόνια, μετά το 2015 με το  παλιό ατύχημα στα  δυο μου πόδια, που με τα χρόνια και επειδή αρνήθηκα μέχρι στιγμής την επέμβαση,   πόσο ταλαιπωρούμαι, πόσο έχω απομονωθεί και τι σημαίνει αυτό για μένα που η κίνηση και η επαφή μου με τους άλλους -πάντα για δημιουργικές διαδικασίες-  σημαίνει τόσα πολλά  και πόσο αυτή η  κατάσταση έχει επηρεάσει την υγεία μου.

Η σχέση μου με τον  χορό  ήταν  και είναι καθοριστική. Θα ήμουν χορεύτρια. Και υπήρξα χορεύτρια. Το Θέατρο όμως με τράβηξε με την έκφραση του λόγου. Όμως ποτέ δεν  αντιμετώπισα το θέατρο με τον λόγο μόνο. Πάντα  από το σώμα  ξεκινούσα και εκεί κατέληγα  και  έτσι έβρισκα τις ρίζες του λόγου.

Όλα ξεκινούσαν  για μένα από το σώμα και τώρα σε αυτήν ηλικία που βρίσκομαι και με τα κινητικά  προβλήματα  που έχω,  με κάποιον τρόπο -διαφορετικό βέβαια-  ξαναγυρνώ  πάλι  στο σώμα, μια και έχω ελάχιστη ανάγκη από την  ομιλία και τον λόγο τον προφορικό,  αφού  μέσα  μου τόσες  φωνές μιλάνε  και λένε.  Μα κυρίως γιατί  καλούμαι να  ξαναβρώ  νέες ισορροπίες με το σώμα μου.

Τώρα  καταλαβαίνω το σώμα  μου πιο πολύ από ποτέ.  Του  μιλάω  όπως θα μίλαγα σε έναν πολύ δικό μου άνθρωπο. Κάτι παραπάνω – του μιλάω  σαν να μην είμαι  εγώ,  σαν να μην είναι δικό μου μα και κάτι  παραπάνω, που πρέπει να σεβαστώ, να ευχαριστήσω για την καθημερινή  του στήριξη.  Οι σπουδές μου  αποδεικνύουν   την ενστικτώδη σχέση μου με το σώμα, αφού  από πολύ μικρή  ξεκίνησα  την σπουδή  με την  συνειδητή κίνηση.

Πριν τη Βαγδάτη: Ρυθμική  σε διάφορα ιδιωτικά  εργαστήρια.

Στη Βαγδάτη: Με  Ελληνίδα δασκάλα χορού και με εμφανίσεις ως μαθήτρια  στην τότε τηλεόραση εκεί,  σπουδάζοντας κλασσικό χορό.

Στην Αθήνα:  Έλλη Ζουρούδη, Μπόρις Κνιάζεφ, Άγγελος Γρημάνης, Λεωνίδας Ντεπιάν, Λιλή Μπερδέ, Ρένα Καμπαλάδου –  οι δάσκαλοί μου.

Στο Λονδίνο:  Dance Center of London.

Στην  Αθήνα: Σε ιδιωτικά εργαστήρια  στην  Ελλάδα σπούδασα  πολεμικές τέχνες.

Και  αργότερα η σχέση μου με τον Ιαπωνικό χορό,  Butoh.

Βέβαια  οι σπουδές είναι μια  ομολογία. Πιο σημαντικό και από τις σπουδές  είναι το ίδιο το σώμα με τις  οι λειτουργίες του  και  το πώς  επικοινωνεί  κανείς με αυτό  και αυτό  με μας.

Η εκμάθηση της γλώσσας του  σώματος σε κάθε άνθρωπο είναι μοναδική. Νομίζω το ίδιο  ισχύει  για την αίσθηση  του χρόνου.  Πώς ο χρόνος  είναι  ο μεγάλος δάσκαλος, όχι ως διάρκεια  αλλά ως καθημερινή αίσθηση  αυτονομίας και  εμπειρία ζωής. Κάτι που το βιώνουμε μοναδικά.

Στο  αδημοσίευτο  δοκίμιο  μου,  αφιερωμένο στους δάσκαλους μου στο  Butoh,    Min Tanaka, Masaki Iwana, Yumiko Yoshioka,  με τίτλο «’Απαγορευμένο Χρώμα -Butoh- H ματαιότητα της τέχνης», σε ένα  σημείο γράφω:

«O Δυτικός  πολιτισμός  βασίζεται  στο Λόγο σύμφωνα με την έννοια του Ελληνιστικού –  Ιουδαϊκού Λόγου. Ο χορός είναι μορφή τέχνης,  στην οποία  απουσιάζει ο λόγος και με την ελευθερία αυτή, μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με νέες αισθαντικές και πνευματικές  εμπειρίες».

Σε ένα άλλο σημείο του δοκιμίου:

«Στο έργο  «Η γέννηση  της τραγωδίας» και στον «Ζαρατούστρα», ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε μιλάει  για  «αισθησιακό χορευτικό σώμα» που γίνεται όχημα μιας αυθεντικής ζωής».

Η  αμφισβήτηση  της ορθότητας   του λόγου με  μοναδικό   όργανο το χορό και την μουσική,  ίσως να έκανε  τους ανθρώπους καλύτερους  και τη ζωή  να επέστρεφε σε ένα  παράδεισο  χαμένο.

Θα επανέλθω.

08/07/21

Yumiko και Μαρία στην Κέα.