Ξενύχτησα τη μέρα με τη νύχτα
χθες από κάπου παρασύρθηκα
από αρώματα μεθυστικά
σκέφτομαι εικόνες που η ειρωνεία τις παίζει στον τοίχο παραστατικά
κοιτάζω στον καθρέφτη για να βρω τον ίσκιο μου ναι!
εσύ με καταράστηκες στις 12:00 ακριβώς
ότι πιάνω να το κάνω χρυσό
Σε μάγισσες έτρεξα μα την αγάπη δεν έβρισκα
ξανά τα μάτια θολά
ο χρόνος λιγοστεύει και εσύ γελάς στο αυτί μου πονηρά
μαχαιριά πάνω στο στήθος μου
το ανθρώπινο είδος σκληρό χωρίς οίκτο
δάκρυσα για σένα μία φορά στις 12:00 ακριβώς
η κατάρα στράφηκε αλλιώς
όλοι με αγαπούσαν μα υποκρισία
τόσο ψεύτικο το όλο σκηνικό
πίστεψέ με χειρότερο
έτσι αποφάσισα να ‘ρθω να σε βρω
στα μάτια να κοιτάξω αυτά που μισείς και εγώ αγαπώ
ο νους τρέχει ακατάπαυστα
μία φυλακή χωρίς κάγκελα
μία παρέα χωρίς άτομα
απότομα μου έπιασες το χέρι
μέσα μου είδες ένα μικρό αστέρι
Ναι! το αστέρι μας ορκισμένο από την αγάπη μας
και έτσι και πάλι μύρισα το άρωμά σου ψυχή και σώμα δόθηκα μες στη ματιά σου
πήγε 12 ακριβώς και είμαι λιώμα
“Η καρδιά θυμάται την πρώτη αγάπη μετά το χειρότερο πιώμα”.