«Όταν γερνάς, δεν μπορείς πλέον τίποτα να αποφύγεις…» ψιθύρισε ο ηλικιωμένος άνθρωπος, μεταλλάσσοντας το πρόσωπό του πότε σε αντρικό και πότε σε γυναικείο. «Ποιος είσαι;» τόλμησε ωστόσο να απευθυνθεί  στη θεόρατη σκιά που στεκόταν αντίκρυ του και τον κεραυνοβολούσε κατευθείαν στην καρδιά. Η σκιά όμως δεν απάντησε, μεγεθύνοντας απειλητικά το περίγραμμα της,

«Τέρας σε λένε;» τον ρώτησε,  χαρίζοντας του ένα όνομα. «Ποιος είσαι επιτέλους και δεν με αφήνεις να ησυχάσω;». Το ασαφές περίγραμμα επιμένοντας να κρατά την ύπαρξη του στο σκοτάδι, φρόντισε να μαυρίσει ακόμα πιο πολύ την επιφάνεια του και να γίνει ακόμα πιο δυσοίωνο.

Ο ίδιος συμπέρανε μεμιάς πως η ανώνυμη απειλή που στεκόταν αντίκρυ κι εξακολουθούσε να καρφώνει την ύπαρξη του, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το αναπότρεπτο τέλος της ζωής του. «Η φυσιολογική εξέλιξη της ζωής…» ψέλλισε, επιβάλλοντας στον εαυτό του  τη μάσκα της στωικότητας. « Εξάλλου, δεν είμαι μόνος…» συνέχισε σχεδόν ανακουφισμένος που ανήκε στην ευρύτερη ομάδα ηλικιωμένων του πλανήτη.

Αντίκρισε μπροστά του εκατομμύρια συνομήλικους του να συνωστίζονται, λες για να αντιμετωπίσουν όλοι μαζί τον αόρατο εχθρό. Ο κόσμος ξαφνικά έγινε ένα τεράστιο καφενείο, όπου άνθρωποι της τρίτης ηλικίας μαζεύονταν  για να σμίξουν τις μοναξιές και να εξαφανίσουν τους φόβους τους. «Όταν ο ένας έχει τον άλλο, δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να μας τρομοκρατήσει!» ξεφώνισε κάποιος με σθένος, φωτίζοντας το πρόσωπό του μ΄ ένα διάπλατο χαμόγελο. Το σύνθημα κιόλας του ενός  δεν έμεινε στο κενό, μιας και δεκάδες άλλα σπαράγματα ψυχής όρμησαν με δύναμη έξω από τα γέρικα στήθια.

Η σκιά ωστόσο δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. «Απομακρυνθείτε αμέσως ο ένας από τον άλλο!» τους διέταξε, σπάζοντας το φράγμα της σιωπής της. Οι ηλικιωμένοι κοιτάζοντας με τρόμο ο ένας τον άλλον, έδειξαν εντελώς ανήμποροι να διαχειριστούν την απειλητική προτροπή. Κόλλησαν ωστόσο ο ένας πάνω στον άλλο, λες για να αντιμετωπίσουν όλοι μαζί τον κοινό  εχθρό. Μια κοινή μοίρα ξαφνικά τους ένωσε, μετατρέποντας τις μνήμες τους σε κοινό, νοσταλγικό τόπο και τα παιδιά του καθενός ξεχωριστά σε ψυχρούς, ανεκδιήγητους θεατές του δράματος που περνούσαν. «Πού είστε;» φώναξε κάποιος με απόγνωση, απευθυνόμενος στους νεαρότερους σε ηλικία συνανθρώπους του.  «Πού είστε, τώρα που σας χρειαζόμαστε;» συνέχισε, αντηχώντας την ψυχή  των υπολοίπων. «Δεν καταλαβαίνετε πως μείναμε εντελώς μόνοι;».

Το ανυπακοή των ηλικιωμένων, πυροδότησε το μένος της ανώνυμης σκιάς. Εξακοντίζοντας πάνω τους αδιόρατα βέλη μεταδοτικού ιού, άρχισε σιγά-σιγά να ξεπαστρεύει έναν-έναν μετατρέποντας το ανοιχτό πλάνο εμπρός του σε κλειστό θάλαμο αερίων. Κανείς όμως από τους απόμαχους της ζωής δεν είχε την πρόθεση να αντιμετωπίσει μόνος το φριχτό του τέλος. Αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον, φιλοτέχνησαν το χώρο γύρω τους με πανέμορφες ζωγραφιές των περασμένων στιγμών της ζωής τους. Ακόμα κι οι πίκρες τους συγχωνεύτηκαν μέσα στις χαρές τους, φτιάχνοντας μέσα τους  αμέτρητα τοπία χαρμολύπης.

Σε μια στιγμή όμως τα μάτια του ηλικιωμένου ανθρώπου παρέμειναν άδεια από το εφιαλτικό τους όραμα. «Ποιος είσαι;» ξαναρώτησε τον  νεαρό του που στεκόταν αντίκρυ του και τον παρακολουθούσε. «Το παιδί σου είμαι, δεν με αναγνωρίζεις;» του απάντησε η σκιά που είχε πια πάρει σάρκα και οστά.

«Παιδί μου!» ξεφώνισε με ανακούφιση ο ηλικιωμένος και ξέσπασε σε λυγμούς…