Όταν τελειώνει η γιορτή,
σαν η χαρά καθίσει,
μένει μια θλίψη μοναχή
να τριγυρίζει στη σιωπή,
να κρύβει, να νυχοπατεί,
να γέρνει, να μισομιλεί,
να φέγγει, να δακρύζει.
Και καθώς έρχεται η αυγή
πώς σέρνει ν’ αποκοιμηθεί
τ’ ακούραστα φτερά της,
σα μια σκελίδα μοναξιάς
της μοίρας και της λησμονιάς
τ’ ασπρουδερά όνειρά της.
Αφήστε το σχόλιο σας