Για όλ’ αυτά που δεν σου ’πα μετάνιωσα.

Για όλ’ αυτά που δεν μου ’πες πενθούσα.

Τώρα είν’ αργά. Νικήθηκα.

Στα δυο μου χέρια βλέπω μόνο συννεφιά,

που ’χει χαράξει με το γάντι του ο χρόνος.

Ρυτίδες. Κι άλλες ρυτίδες.

Κι όμως ακόμα η καρδιά λιγοθυμά

όταν τα βράδια συλλογίζεται εσένα,

εσένα, που ’σουν πόθος και καημός,

εσένα, που ’σουν βάλσαμο στη λύπη,

εσένα, που δε μπόρεσε ποτέ,

ποτέ της να σ’ το πει ψιθυριστά.

Σ’ αγαπώ! Σ’ αγαπώ!

Κι όλα αυτά που δε σου ’πα σ’ τα έγραψα.

Κι όλα αυτά που δε μου ’πες τα ζούσα.

Κι ήσουν εκεί. Πάντα εκεί.

Μέσα στο αίμα μου φωτιά σαν τριγυρνούσες,

εγώ σε φίλευα, εγώ σ’ αγάπαγα,

εγώ για χρόνια μυστικά σε καρτερούσα.

Τα μεσημέρια μου σ’ αγνάντευα στο φως.

Κι ήσουν ο ήλιος ο μεγάλος, της αγάπης.

Κι όταν τα βράδια περπατούσες στα τυφλά,

πίσω απ’ τ’ αστέρια τ’ ουρανού,

πίσω απ’ το γέρικο φεγγάρι,

εγώ σου έγραφα για έρωτα και πάλι.

Τώρα που τρέμουν της καρδιάς μου οι φυλλωσιές

και σιγοκαίει της ευχής μου το καντήλι,

όλ’ αυτά που δεν σου ’πα σ’ τα κράτησα

μ’ όλα αυτά που δεν μου ’πες και είδα.

Τώρα είν’ αργά. Νικήθηκα.

Ανεπίδοτα γράμματα η αγάπη μου για σένα.

Ανεπίδοτες λέξεις στης ανάμνησης την άκρη,

σ’ ένα σεντούκι ραγισμένο απ’ τις πληγές,

σ’ ένα σεντούκι μυρωμένο με το δάκρυ.