Ο Μάνος αισθάνθηκε κάπως στενάχωρα και άβολα με όλα όσα συνέβαιναν. Πάντα επιδείκνυε την κατάλληλη προσοχή, δίδοντας μεγάλη σημασία σε θέματα που άπτονταν του εαυτού του, όπως αυτό της υγείας. Ένιωθε μια δαγκανιά, ένα μυρμήγκιασμα να απλώνεται διάχυτα στην ψυχή του.

Η άνοιξη είναι το φάρμακο της ψυχής και αγαπημένη εποχή του Μάνου. Δεν ταιριάζει η θλίψη στην ψυχή ενός χαρούμενου ανθρώπου. Έτσι μάζεψε τα κομμάτια της, τα έβαλε στο άρμα του σώματός του και αποφάσισε να την πάει ένα περίπατο στα σοκάκια της γειτονιάς του.

Σούρουπο. Περπάτησε για αρκετή ώρα βυθισμένος στις σκέψεις του. Οι όμορφοι κήποι στις αυλές των σπιτιών με τις κατακόκκινες τριανταφυλλιές και τα γιασεμιά μειδίαζαν προκλητικά τις αδηφάγες αισθήσεις του. Σήκωσε το βλέμμα του στον καθαρό ορίζοντα, κει όπου ο αιώνιος φύλακας του κάμπου, το Κερκήτιο όρος, στέκει πάντα αγέρωχος, άλλοτε κατάλευκος από τις νιφάδες του χιονιού κι άλλοτε καταπράσινος από την αγριάδα της φύσης. Κι ο ήλιος, πιστός πάντα στο ραντεβού του, να κάνει την κατακόρυφη βουτιά στην κορυφή του γίγαντα. Κρύβεται, θέλει να μας αποχαιρετήσει, να αφήσει την κόρη του τη Σελήνη να πάρει τη θέση της στον ουρανό. Χάδια τα πολύχρωμα χρώματα του, σαν το αθώο χαμόγελο ενός μικρού παιδιού, που οι ζωγράφοι και οι ποιητές προσπαθούν να αποτυπώσουν σε μία κόλλα χαρτί. Ένα τελευταίο δώρο από τον ζωοδότη του φωτός σε όλα τα πλάσματά του.

Τα λουλούδια και τα δέντρα τον χαιρετούν γέρνοντας ελαφριά προς τα κάτω τα φύλλα τους. Μια γάτα που νιαουρίζει, απολαμβάνει το απαλό του χάδι. Γλυκό φιλί στο τελευταίο αντίο της ημέρας. Το κροτάλισμα του ανέμου κοπάζει, και μία ελαφριά μελωδία, βιολιά από τις τέσσερις εποχές του Vivaldi, παίρνει τη θέση του. Είναι η ώρα της Γαλήνης. Γαλήνεψε και η ταραγμένη ψυχή του Μάνου. «Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει» σκέφτηκε «απολάμβαναν κάθε δευτερόλεπτο της ζωής τους». Γι’ αυτούς κάθε μέρα ήταν μια γιορτή, αφού τα φυσικά αγαθά μπορεί εύκολα να τα αποκτήσει κανείς. Προσπαθούσαν να βλέπουν το καλό ακόμα κι αν εμφανιζόταν κάτι κακό. Ήξεραν πως μετά από τη βροχή ακολουθεί το ουράνιο τόξο˙ μετά από το χειμώνα έρχεται η άνοιξη. Ήξεραν πως το πιο όμορφο φως είναι μετά από το πιο βαθύ σκοτάδι.

Ο ήλιος έδυσε και ο Μάνος επέστρεψε ήρεμος πια στο σπίτι του. Έκανε ένα δροσερό ντους, είχε ψιλοϊδρώσει από το περπάτημα. Οι σταγόνες του νερού σαν ένα απαλό γυναικείο χέρι, άγγιζαν τρυφερά το κορμί του, βοηθώντας τον να χαλαρώσει. Μία κούπα κρασί και λίγα μήλα με μέλι, ένας τελευταίος χαιρετισμός στην απεραντοσύνη το στιγμών, στους πιστούς του συντρόφους, την ηδονή και τον πόνο. Ψυχή βαθιά…

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.