«Ψαλμός Ή Μπλουζ στην ερημιά», ένα ποίημα του Ρογήρου Δέξτερ

Στην Μ.

 

 

Θα μπορούσα να ζω

Μόνο με την ελπίδα

Και θα μπορούσα

Ίσως θα μπορούσα να πιστεύω

Εκεί που άλλοι ζουν ψευτοζώντας

Τυφλωμένοι από μίση και πάθη

Κοπάδι χαμένο δίχως ποιμένα

Αγέλη από σκέψεις σκοτεινές

Που βόσκουν τις ράχες τού γκρεμού

Μέχρι την άβυσσο

Και δεν το ξέρουν

Πώς θα μπορούσα τάχα

Να σε έχω αγαπήσει ή

Να σε έχω μισήσει

Να τερματίσω με μια κίνηση κοφτερή

Αυτό το μαρτύριο

Να σκέφτομαι εσένα

Τις νύχτες που το φεγγάρι περιμένει

Να τού μιλήσει ο τρελός του

Για να χαμογελάσει

Στον ύπνο των κοριτσιών και των αγαπημένων

Αναμνήσεων που δεν ξεχνιούνται

Στους αιώνες των στιγμών

Και τα τριζόνια προσμένουν

Να κόψω τις φλέβες

Που σαν ποτάμια με οδηγούν κοντά σου

Πικρή μου θάλασσα από αίμα

Για να μην ξανακυλήσουν ποτέ

Αν δεν ακούσω πάλι

Εκείνα τα λόγια στη φωνή μου και

Αν δε μιλήσει μέσα στο μυαλό η φωνή σου

Που ξέρει

Τη ζωή και το θάνατο

Να ξυπνά στις εμμονές

Στις κούφιες ιδέες που με έθρεψαν

Στις αυταπάτες που με αγάπησαν

Να τις ταΐζω με δάκρυα όταν νυχτώνει

Και κανένα τέλος δε φτάνει

Παραμυθιού να με λυτρώσει

Ο δράκος έστω να με καταπιεί

Και να γλυτώσω

Από όσα

Από τόσα

Πολλά που θα μπορούσα να σου πω και να σου γράψω

Αντί να πράξω •

Αλλά τίποτα πια δεν κάθεται στα ζάρια

Χάνω εδώ και χάνω εκεί

Χάνω προπάντων στα χαρτιά και στην αγάπη

Κερδίζοντας ήττες σα συντριβές στην κάθε μέρα

Και οι φίλοι καθήμενοι εν πύλαις

Πίνοντες οίνον

Κι εγώ υπέμεινα συλλυπούμενον και ουχ υπήρξε

Παρακαλούντας και ουχ εύρον

Και μόνο οι στίχοι μού απέμειναν

Για να θυμάμαι

Ότι κάποτε τραγουδούσα

Για να μην ξεχαστεί ποτέ το πρόσωπό σου

Οι λέξεις εκείνες που με σαγήνευαν στο στόμα σου

Και μ’ έκαναν να πιστεύω ο άπιστος

Ότι έτσι καταργώ τη φθορά τού θανάτου

Το χρόνο με τα συνακόλουθά του

Ψηλά στο σύννεφό μου καθισμένος

Στο μπαμπάκι το αμέριμνο από έγνοιες

Στα μέρη όπου λίγοι θα έφταναν

Και ίσως κανείς εκτός από εμάς

Αφού τέτοιες απάτες χαρίζει η αγάπη

Να κερδίζουν οι χαμένοι

Κάτω απ’ το θόλο τ’ ουρανού

Και τώρα γίνεται

Νύχτα καλοκαιριού

Ή μεσημέρι γλυκό με τα τζιτζίκια

Σ’ αυτήν εδώ την ερημιά

Όπου ακόμη σε θυμάμαι.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη