Εγώ να φεύγω, είπα. Η λεπίδα άστραψε στο μάτι μου. Ο Άλλος βυθιζόταν αργά στον μαύρο ύπνο. Χάνω το μυαλό μου, φώναξε. Οι τοίχοι ουρλιάζουν. Πριν βγω τον κοίταξα. Το αίμα έσταζε από το σαγόνι του πάνω στο γυμνό του στήθος. Τα κατάφερες σκέφτηκα. Στο δίπλα δωμάτιο μια χασισωμένη πουτάνα χόρευε στο ρυθμό της. Σήκωνε τα χέρια να φτάσει κάτι που δεν έβλεπα. Μου θύμισε παιδί που πνίγεται. Δεν με είδε. Το έβαλα στην τσέπη μου. Στο δρόμο το φως του ήλιου με χτύπησε με δύναμη. Το κεφάλι μου έλιωσε. Εκεί δίπλα είχε ένα μπαρμπαδοκαφενείο. Όσο πιο ήσυχα γίνεται έκατσα σε ένα τραπέζι και ζήτησα μια μπύρα. Μου την έφερε χλιαρή. Μύριζε πύον. Την έφτυσα και έφυγα. Αυτό που είχα στην τσέπη μου ήταν δικό του, τώρα δικό μου. Έκατσα σε ένα σπασμένο παγκάκι σε μια βρώμικη πλατεία. Πέρναγε κόσμος. Ήταν όλοι ψεύτικοι. Όχι υποκριτές. Ψεύτικοι. Χαρτόνια που περπάταγαν, ρομπότ, φωτογραφίες προφίλ. Γυάλινα πρόσωπα, σιχαμένα, καθαρά. Είμασταν οι τελευταίοι. Ο Άλλος και εγώ. Τώρα ο  Άλλος με το κεφάλι κάτω, βούταγε στα μαύρα ποτάμια.

Πρώτη φορά τον είδα πριν δύο μέρες. Μετά τη δουλειά είχα σταματήσει σε μια καφετέρια. Έπινα κρύα μπίρα, ίδρωνα και εκμηδένιζα την σκέψη μου στον παγκόσμιο ιστό(παγκόσμιος ιστός, γαμημένες αράχνες, κανένα πρόσχημα, το λένε στα ίσα) . Έκατσε απέναντι μου και παρήγγειλε κονιάκ.  Μου μίλησε. Γράφω ένα γράμμα μου είπε και έβγαλε κάτι χαρτιά από την τσέπη του. Δεν έχει παραλήπτη. Ακόμα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να φύγω. Δεν με ενδιαφέρει φίλε του είπα. Μου έχωσε το χαρτί κάτω απ’ τα μάτια και διάβασα τις πρώτες γραμμές. Αυτό που έγραφε δεν μπορώ να το περιγράψω. Έκλαιγα, γέλαγα, ήταν φως και σκοτάδι και πόνος και βία και έρωτας και γέλιο και βρωμιά και αισθήσεις, ήταν όλα και ήταν δύο σελίδες. Περισσότερο απ’ όλα ήταν αληθινό. Δεν ήταν προσομοίωση σκέψης, δεν ήταν δημιούργημα των μηχανών. Ήταν γραμμένο από ανθρώπινο εγκέφαλο. Μιλήσαμε ώρες, ήπιαμε μπίρες. Συνεχίσαμε και αλλού. Σε ένα μπαρ. Είχε κόσμο, μουσική και βία στα μάτια όλων. Εννοείται παντού γύρω μας μηχανικά παράγωγα. Έπρεπε να του δώσω λίγη κόκα, έπρεπε. Μετά από λίγο το μυαλό του άρχισε να κουνιέται. «Θα τους γαμήσω  όλους» φώναζε. Γέλαγα και αυτός φώναζε. Γέλαγε και εγώ φώναζα. Μας πέταξαν έξω, κάτι κοριτσάκια στην είσοδο μας κοίταξαν σαν πατημένες κατσαρίδες.

Την επόμενη μέρα ξύπνησα στη δουλειά. Ο κύριος διευθυντής, αυτή η απαστράπτουσα εμετική γυαλισμένη μηχανική σκέψη με έβριζε. Το μυαλό μου στον Άλλο, στο γράμμα του, κοιτάω τον τοίχο. «Δεν είσαστε καν αληθινός κύριε Μαλάκα» λέω μέσα μου και τραγουδάω. Σκέφτομαι. Μετά από λίγο βγαίνω απ’ το κεφάλι μου. Σιγά σιγά κοιτάω. Έφυγε. Το ρολόι στο κομπιούτερ μετράει όλα τα λεπτά. Τέλος.

Αργότερα είμαι με τον Άλλο. Να ξαναδιαβάσω το γράμμα, να πιούμε άλλες πολλές μπίρες. Πιο πολύ κόκα. Μου δίνει και αυτός κάτι δικά του. Σε ένα μαγαζί που θυμάμαι ότι ήταν υπόγειο ήπιαμε ουίσκι.

Κοιμάμαι. Ακούω ελατήρια να τρίζουν και ανοίγω το ένα μάτι προσεκτικά. Δωμάτιο ξενοδοχείου. Κακού, πολύ κακού ξενοδοχείου. Ο Άλλος στον απέναντι τοίχο κάτι κάνει. Τα μάτια του γυαλίζουν, καπνίζει χασίς και αυνανίζεται. Στην τηλεόραση δείχνει μηχανικό σεξ. Γυναίκες με γυναίκες με άντρες και άντρες και γυναίκες και μηχανές, πάνω απ’ όλα μηχανές γιατί όλοι είστε μηχανές. Και τότε βλέπω στο τραπεζάκι δίπλα του, φωτισμένο κάτω  από ένα λεκιασμένο αμπαζούρ, το γράμμα. Αυτός είναι μια μαϊμού που χαϊδεύεται με μηχανές και που γράφει αληθινή ανθρώπινη σκέψη. Όλη η λογική έλεγε να βγάλω το σουγιά μου. Μπορεί να φταίει η κόκα. Πριν με ξυπνήσουν τα ελατήριά με έβλεπα να ανεβαίνω σκάλες, το ταβάνι είχε καταρρεύσει, με οδηγούσαν  τα αστέρια, μωβ ομίχλη έμπαινε κυματίζοντας από τις χαραμάδες.

Τώρα το έχω εγώ. Σε αυτό το παγκάκι, αυτής της ελεεινής πλατείας κάθεται ο τελευταίος αληθινός στον κόσμο της αυτόματης σκέψης. Λογικά δεν θα αργήσουν να με πιάσουν. Στο χέρι μου κρατάω έναν αναπτήρα. Με την πρώτη σειρήνα θα το ταχυδρομήσω στην φωτιά.