Από την ημέρα εκείνη που σε γνώρισα
μέσα μου παλεύουν τρία χρώματα.
Ό,τι και να έκανα δεν χώρισαν
και δεν ξέρω ποιο θα πάρει τη νίκη.

Πρώτο χρώμα – το λευκό της αθωότητας,
αυτό που ήμουνα πριν μεγαλώσω,
πριν του κόσμου  αυτού η εχθρότητα
με ανάγκασαν ακριβά να την πληρώσω.

Δεύτερο – το κόκκινο του πάθους,
που με κάνει όταν είμαι μαζί σου
να μην καταλαβαίνω εγώ το λάθος
που ίσως κάνω ζητώντας το κορμί σου.

Το τρίτο -είναι και το τελευταίο-
εκείνο, ναι, το μαύρο, το σκληρό.
Εκείνο που θα με έκανε να κλαίω
κάποια μέρα αν νικήσει αυτό.

Εκείνο την απώλεια κηρύττει,
πόνο και μεγάλη συμφορά,
μα είναι δυνατό και αυτή τη νίκη
την έχει κερδίσει και όχι μια φορά.

Μέσα μου παλεύουν τρία χρώματα
και ξέρω ότι όταν έρθει το αύριο
τον νικητή θα τον διαλέξεις τότε εσύ.
Σε ικετεύω – ας μην είναι το μαύρο!