Η μικρή πλατεία κατάφωτη! Λουσμένη στο φως, μέρες τώρα!

Πολύχρωμα λαμπάκια πλημμυρίζουν εορταστική διάθεση και γλυκιά θαλπωρή την ατμόσφαιρα.

Λίγα μέτρα πιο πέρα, στην είσοδο του σταθμού, μια σκοτεινή φιγούρα καθισμένη σε ένα χαρτόκουτο, παραπαίει, μέρες τώρα.

Με τα ίδια βρώμικα ρούχα.

Με τα ίδια τρύπια παπούτσια.

Με το ταλαιπωρημένο χέρι, απλωμένο ακούραστα.

Με τα άρρωστα μάτια χαμηλωμένα, διστακτικά, ένοχα.

Με τα ίδια ικετευτικά λόγια, ξανά και ξανά.

Δεκάδες βλέμματα αγγίζουν τη σκοτεινή μορφή.

Επίμονα, αδιάφορα, εχθρικά, συμπονετικά, αναποφάσιστα.

Βαδίζεις  βιαστικά. Η ματιά σου μαγνητίζεται από το φως και τη λάμψη.

Σε απωθεί η σκοτεινιά και η μιζέρια. Στα αυτιά σου ηχούν χαρμόσυνες καμπάνες. Οι ικεσίες διακόπτουν τις σκέψεις σαν αδέσποτες νότες μιας πένθιμης σύνθεσης.

Επιταχύνεις το βήμα. Μα σε προφταίνει η αμφιβολία. Κοντοστέκεσαι.

Το βλέμμα μπορεί να εθελοτυφλεί.

Η ακοή μπορεί επιλεκτικά να κωφεύει.

Μα η ψυχή αντικρίζει τον πόνο, αντηχεί την ανάγκη, μυρίζει την απόγνωση.

Νιώθεις μια αναστάτωση, ένα κάλεσμα να διαπερνά το κορμί σου.

Γυρίζεις πίσω. Ψάχνεις εναγωνίως τις τσέπες σου. Βρίσκεις μερικά κέρματα. Η κρύα παλάμη ηλεκτροφόρο καλώδιο στο άγγιγμά σου.

«Ευχαριστώ πολύ, καλά Χριστούγεννα!»

Απομακρύνεσαι με ένα αδιόρατο μειδίαμα, μια γλυκιά ευχαρίστηση και προσμονή ότι κάτι θα αλλάξει εξαιτίας σου. Σβήνεται η ανέχεια;

Σώνεται ο κόσμος με τα κέρματα; Ο κόσμος μάλλον όχι.

Ίσως όμως να σώζονται οι ψυχές μας.

Χριστός γεννάται εντός μας!