Μπροστά σε τούτο το θαύμα, τα μάτια, μόνο, μπορούνε να πουν  την αλήθεια σου. Να τρέχουνε σιωπηλά δάκρυα. Της σιγαλιάς. Της αποδοχής. Της απόλυτης συνείδησης της μικρότητας  του ανθρώπου σε απόλυτη σύνδεση με την προοπτική του στον χρόνο.

Τα βήματά μου δεν με οδήγησαν μπροστά στο σπήλαιο να θαυμάσω, ο τυχερός, το ανεξήγητο μεγαλείο της απλότητας. Δεν έχω μια αθώα ψυχή, ίδια με του βοσκού, σαν των ζώων που με το χνώτο τους παλεύουν να κρατήσουν λίγη ζεστασιά.

Τα βήματά μου μ’ οδηγούν κάθε μέρα σε άλλους δρόμους, το πρωί βιαστικούς και πολύβουους, τα βράδια τυλιγμένους υγρασία και παγωνιά, εδώ πάλι, πίσω στην εσοχή αυτού του κτιρίου που το ‘κανα σπίτι και κρεβάτι μου.

Όλο το βιός μου ετούτα τα σκεπάσματα. Ακόμη κι αν κάποια μέρα, μου τα πάρουν κι αυτά, την καρδιά μου να νιώθει  και το μυαλό μου να στοχάζεται, ποιος άνθρωπος μπορεί να τα ορίσει;

Θα ανάψουν, λοιπόν, χιλιάδες πολύχρωμα φώτα, θα φωτίσουν βιτρίνες και παράθυρα, θα τυλιχτούν γύρω από  γιρλάντες, θάμνους και δέντρα, όσο κρατάει η γιορτή, έτσι γιατί είθισται να τη στολίζεις  όσο μπορείς τη μοναξιά, για να λες πως θα περάσει μια μέρα σαν να ‘τανε  γρίπη·

Και θα στηθούνε μεγάλα, πλούσια τραπέζια, λογιών-λογιών  λαχταριστά φαγητά, και θα μαζευτούν οι νοικοκυραίοι κι οι καλεσμένοι, ντυμένοι τα καλά τους, θα χρησιμοποιήσουν, απαραίτητα, μαχαίρι και πιρούνι  σύμφωνα με τους κανόνες του savoir- vivre·

Θα κατεβαίνουν οι μπουκιές και τα στόματα  θα επαινούν τη μαγείρισσα για τον κόπο, «Πω-πω, λες και θα φάει μία λεγεώνα», «Πόσο καιρό θα μαγείρευες!»

Και θα περάσει η βραδιά, τυλιγμένη μια ψεύτικη ομίχλη χαράς για τη συνεύρεση και για την πληθώρα των εδεσμάτων.

Αν μια φορά τα λόγια λέγανε τις σκέψεις, πρώτα θα ακούγονταν απανωτές εκρήξεις, όμως στη συνέχεια θα μπορούσαν τα πράγματα και τα λόγια κι οι άνθρωποι να είναι πιο αληθινοί.

Μια επίφαση η γιορτή για την εκδήλωση και την επίδειξη μιας ψευδούς επικάλυψης αγάπης. Η αγάπη δεν είναι έτσι, μανούλα μου! Δεν φτιασιδώνεται και δεν παρφουμαρίζεται. Δεν μπουκώνεται και δεν μπουκώνει. Δεν κρύβει, ούτε κρύβεται. Ούτε γίνεται για κάποιο σκοπό. Δεν έχει δόλο. Μα έχει στόχο. Να γίνεσαι καλύτερος. Εκεί στοχεύει η αγάπη. Να κάνεις βαθιά βουτιά μέσα σου, με μιαν ανάσα και ν’ αγγίξεις τη μοίρα σου ειπωμένη τόσο απλά, για αυτό και σου είναι δύσκολο να την κατανοήσεις και να τη δεχτείς. Βολική η δυσκολία. Γεμάτη δικαιολογίες. Πάρε όποια θες και σε βολεύει!

Τυλίχτηκες πολλά «θέλω», χωρίς σταματημό, χουχούλιασες στην ευδαιμονία των κατακτήσεων σου, αφήνοντας πίσω τα παιδικά σου μάτια.

Μόνο μ’ ένα ζευγάρι παιδικά μάτια μπορείς να πλησιάσεις τούτη τη γέννηση. Που δεν την χαίρονται μόνο όταν γιορτάζεται ημερολογιακά. Αλλά την κρατούν μέσα τους άσβεστη όλο τον χρόνο. Δυο μάτια που ζουν τη στιγμή ανάμεσα στα λαμπυρίσματα των φώτων, που δέχονται απλά και περιμένουν με υπομονή ή φορές πάλι, με άδολη  ανυπομονησία, δυο παιδικά χέρια που κρατούν μέσα τους μια χιονόμπαλα, λες και κρατούν όλη την αξία και τα πολύτιμα δώρα του κόσμου.

Σκεπασμένος τη μοναξιά μου, βρίσκω την ευκαιρία να βάλω τις σκέψεις μου σε λέξεις. Και να σας τις χαρίσω απλόχερα. Γιατί και σε μένα πήρε καιρός για να καταλάβω.

Δεν νιώθω φτωχός από ελπίδα. Ύστερα, τις προάλλες βαδίζοντας, βρήκα μια παλιά χάρτινη φάτνη. Την κρατώ σφιχτά πάνω μου. Γεμίζουν τ’ αδειανά μου χέρια. Το μισο-σκισμένο της αστέρι φωτίζει την ψυχή μου. Κι η καρδιά μου πλημμυρίζει αποδοχή κι αγάπη.

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε».