Σε μια φτωχή σπηλιά, ο κόσμος όλος, πώς χωράει, Εσύ παιδί μου, σε μια τόσο δα μικρή αγκαλιά και πάλι!
Κάθε χειμώνα, εκεί στον ουρανό ψηλά, το ίδιο ολόφωτο αστέρι θα προβάλλει, ποιος θα γυρίσει τη ματιά του ταπεινά, θ’ αφήσει τη δουλειά που πολεμά και το «Επί γης ειρήνη» μέσα απ’ την καρδιά θα ψάλλει;
Ποιος θα κοιτάξει με δέος κι ολοκάθαρη ματιά που μία γέννηση, μία ελπίδα, το χτες και τ’ αύριο συνάμα εδώ μπροστά μας ξεπροβάλλει!
Αφήστε το σχόλιο σας