Χαρτοκάραβα…

Οχήματα εμπαθούς οδύνης… ή ηδονής;

Φορτωμένα ανείπωτα.

Σκέψεις σ’ επάλληλα στρώματα συναισθηματικής συγκάλυψης,

δυσανάγνωστης γραφής… ή δυσερμήνευτα ευανάγνωστης.

– Βαρύ φορτίο!

Πήγαινε – έλα…

Τσαλακωμένα «εγώ»,

αταξίδευτοι πόθοι,

μυστικά, που δεν άντεξαν την αποκάλυψη

κι αναζητούν νέους βυθούς,

«μουντζουρωμένα» με όσα ποτέ δεν θα φτάσουν.

Πήγαινε – έλα…

Μες στη σιωπή και του μυαλού τους ψίθυρους.

Κάτι βουβαίνεται,

κάτι κουφαίνεται.

Οπτική ηχώ οι λέξεις στο χάρτινο αμπάρι τους.

Νύξεις…

Κώδικες…

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους,

γραμμένες με τις εκκρίσεις της ψυχής…

λογικά «ακάλυπτες»… ή και ακατάληπτες.

Πήγαινε – έλα…

Αταξίδευτο, αλλά και ατέρμον στη δίνη των νερών…

ή και των δακρύων.

Πήγαινε έλα…

Ακύμαντα τρικυμισμένο.

Χαρτοκάραβα ψυχοφορτωμένα…

Όμοια με το σκαρίφημα ανομολόγητων συναισθημάτων.

Αφήνουν τα χνάρια μου στο νερό μελανορραγώντας.

Χνάρια δακρύων…

“…ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων…”

Δίχως κατάρτι.

Δίχως άγκυρα.

«Κλέφτες» μιας ανάσας για ν’ αρχίσουν το ταξίδι.

Χαρτοκάραβα αταξίδευτα…

Ούτε νόστος.

Ούτε ταξίδι.

Πλεούμενα στο τίποτα και του πουθενά τις ρότες.

Κι η κάθε αλήθεια τους μυστικό στο σημείο μηδέν τού αταξίδευτού τους.

Αφήνουν τ’ απόνερά τους… δάκρυα σ’ ανέγγιχτα μάγουλα.

Χαρτοκάραβα…

Βουλιάζουν το ίδιο εύκολα στη «μπουνάτσα» και τις «φουρτούνες».

Δε φταίει η θάλασσα!

Ούτε το βαρύ φορτίο.

Λάθος μέσο διακομιδής εύθραυστου υλικού.

Δεν φτάνουν…

Και κυρίως δεν έρχονται…

Δεν πισωγυρίζουν… αφήνοντας την ψευδαίσθηση του «ίσως».

Όχι όμως και του «μπορεί…».

Τελικά έχει δύναμη η ψευδαίσθηση κι όχι η πιθανότητα.

Χαρτοκάραβα ανεπίδοτα…

Δίχως όνομα.

Φαντάσματα…

Στοιχειωμένα μ’ όσα ερήμην σού σου χαρίστηκαν και σου στέρησαν.

Ούτε φάρος…

Ούτε λιμάνι…

Το ταξίδι τους σου αφιερώνεται!