«Φυσούσε δυνατή νοτιά – Χέρια πικρά», ένα ποίημα του Αιμίλιου Γάσπαρη για τη δράση ‘Γράμματα ανεπίδοτα’

Φυσούσε δυνατή νοτιά τούτες τις μέρες

Συνέπαιρνε τις ψυχές και τα δέντρα

Ένα φορτηγό πέρασε που πουλούσε γυαλικά

Σταμάτησε και βγήκαν οι γυναίκες

Διάλεγαν κι ένα παλιό ρεμπέτικο ακουγόταν

Στη διαπασών. Τα παιδιά άπλωναν τα παιγνίδια τους

Στο σταυροδρόμι, στα σκαλοπάτια, στο εικονοστάσι

Στο χώρο μια γλάστρα μοναχική χωρίς λουλούδι

Το πηγάδι ήταν εκεί και έστεκε υπομονετικά

Στο γύρισμα των αιώνων, τώρα χωρίς σχοινί

Σε αχρηστία έπεσε χρόνια χωρίς να αντλούμε

Χωρίς να κατεβάζουμε τη στάμνα

Για να σύρουμε το νερό του

Τα παιδιά φώναζαν και τραγουδούσαν

Είχαν το κόκκινο χρώμα στα μάγουλα

Μια αθωότητα στις κινήσεις και στα λόγια

Άνοιξαν οι πόρτες και βγήκαν οι γυναίκες

Φάνηκαν ζωηρές με τα άσπρα μαντίλια

Κρατούσαν τον άνεμο σφιχτά δεμένο

Το χωριό γέμισε τραγούδια και μεθούσαν

Με του γιασεμιού τη μοσχοβολιά

Έτοιμοι για χορό και για εκείνα

Που μας φέρνουν πιο κοντά

Η γειτονιά τόσο ζεστή, τα βλέπεις και τ’ ακούς

Όλα και το κρατάς καλά το μερίδιό σου

Ο ουρανός καθάρισε και σκορπίσανε

Κάτι συννεφάκια

Πάνω από τα σπίτια κυρίαρχο γαλάζιο.

 

Κράτησα το χέρι σου και ξεκίνησα

Για τον περίπατο τον μακρινό, για την κουβέντα

Κάτω από τα δέντρα, πάνω στο γρασίδι

Ένα Φλεβάρη στο γκρίζο στερέωμα διαγράφει

Αφήνεται να διαγράφει ο ήλιος

Μια ακαθόριστη λάμψη που τυφλώνει

Μια έντονη παύση πίσω από τα σύννεφα

Φαίνεται να αγωνιά για να βγει στο παρόν

Να δει τους ανθρώπους και τα ανθρώπινα

Να ζεστάνει την ουδέτερη διάχυτη παρουσία

Ο ήλιος σήμερα κρυμμένος και εμείς κλέφτες

Χαιρόμαστε στην απουσία

Μια μουσική γέμισε τον χώρο  και τριγύρισε

Ο δρόμος έξω και το παράθυρο γερτό και καθόμουν

Έβλεπα το μοναχικό καλντερίμι και το εικονοστάσι

Τούτο το σούρουπο, το βροχερό και το μουντό

Έβλεπα το πηγάδι και το ερειπωμένο σπίτι

Απελπιστικά έρημο το σταυροδρόμι

Μέσα μου οι ήχοι που ενώνονταν σ’ ένα αργό

Τραγούδι λαϊκό, μέσα στο δωμάτιο ο χρόνος

Με ελαφρά και ανώδυνη κηδεμονία

Θα ψάξω άλλους σταθμούς και άλλα όρια

Με την ανάγκη να εμβαθύνω στη σιωπή

Με την αλύγιστη συμπεριφορά της γνήσιας σιγής

Ένα βύθισμα, ένα τρικύμισμα αλλοτινών καιρών

Έρχονται και δεν γίνονται αντιληπτά

Πρόσωπα και πράγματα περνούν από τα μάτια μου

Γρήγορα με γεμίζουν με την αμφιβολία τους

Αναπόφευκτα εμβαπτίζουν με τη σφραγίδα τους

Μου μιλούν και μ’ αφήνουν τη νοσταλγία τους

Μακρινές και μισοξεχασμένες στιγμές

Που έχουν και δεν έχουν το ενδιαφέρον πλέον

Έρωτες έρχονται στη σκέψη και σχέσεις που

Κλειδώθηκαν και που έβλαψαν κάποια φορά

Άνθρωποι που σκιάζανε έναν ορίζοντα

Κι άλλες εμπειρίες ανολοκλήρωτες

Που επηρέασαν τη ζωή μου

Φράσεις που για τα ελάχιστα λεπτά λειτούργησαν

Που έφεραν και κράτησαν το πρόσωπο  καθαρό

Αρκετά για να μου πει και να του πω για μια ζωή

Δυο λέξεις μετά και ένα βλέμμα που ανταλλάξαμε

Ερωτικές στιγμές προσωπικές, γύρω από μια συνουσία

Και εκείνες που δεν έφτασαν στο τελευταίο στάδιο

Μα παραμένουν απόλυτα ερωτικές και μόνες

Με ένα σκοπό και μια επιθυμία μαγική

Που πήγαιναν να γίνουν και κυμάτισαν και λύγισαν

Με μια αμυδρή υπόσχεση για ένα μέλλον

Που θα παίζει το κρυφτούλι της πραγματοποίησης

Με ποια πιθανότητα, με ποια οντότητα

Έτσι δημιουργείται μια νέα ποίηση μέσα μου

Καθώς σκέφτομαι και αφήνω να πλανηθεί μέσα σου

Μια μουσική και μετά μια λέξη και ο χώρος γίνεται

Αυλός και δεν υπάρχει ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους

Γίνεται όνειρο στα πέρατα του κόσμου

Χωρίς τις υποψίες του παρόντος και χωρίς την πίκρα

Του απόντος και με πλήρη συναίσθηση

Των περιττών ορίων.

Χέρια πικρά δεμένα.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη