Φρεντερίκ Φαζαρντί / Μικρό βιογραφικό

Ο Φρεντερίκ Ανρί Φαζαρντί (το πραγματικό του όνομα είναι Ρολλάν Μορώ) γεννήθηκε το 1947 στο Παρίσι. Σπούδασε Φιλοσοφία, Ιστορία και Κοινωνιολογία, έκανε πολλές δουλειές του ποδαριού και στρατεύτηκε στην επαναστατική Αριστερά μέσα από τις «Επιτροπές Βιετνάμ» και αργότερα την «Προλεταριακή Αριστερά» και την «Κόκκινη Αλληλοβοήθεια», μετέχοντας ενεργά και στην εξέγερση του Μάη του ’68. Έμεινε «κολλημένος» στα ιδανικά της Επανάστασης. Δήλωνε ότι ήταν «ο τελευταίος αναρχο-μπολσεβίκος» και ότι προτιμούσε να θυσιαστεί παρά να αρνηθεί τις ιδέες του.
Έγραψε πάνω από σαράντα μυθιστορήματα, τριακόσια πενήντα διηγήματα, σενάρια για τον κινηματογράφο κ.λπ.. Επίσης, αρθρογραφούσε τακτικά σε εφημερίδες και περιοδικά (όπως και στο Charlie Hebdo).
Πέθανε την Πρωτομαγιά του 2008, στα 60 του χρόνια.

Αναλύοντας τον Φαζαρντί

O Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί (Frédéric H. Fajardie) ανήκει στη γενιά των στρατευμένων αριστερών συγγραφέων (μαζί με τον Mανσέτ), που  δημιούργησαν το neo-polar  μυθιστόρημα για να καυτηριάσουν καταστάσεις  και να παρέμβουν δυναμικά στην κοινωνία.

Για αυτό το λόγο οι συγγραφείς αυτοί είναι πολύ επιθετικοί στη γραφή τους, χωρίς καλλωπισμούς και εξωραϊσμούς και εμμονικοί με την άρχουσα τάξη που θέλουν όχι μόνο να την πολεμήσουν αλλά να την τσακίσουν και να την  ξεριζώσουν.

Ο Φαζαρντί είναι από μόνος του μια σχολή στην Αστυνομική Λογοτεχνία. Τελεία. Η ανάπτυξη των ιστοριών του και η πλοκή του είναι «κέντημα», δεν τις βρίσκεις πουθενά αλλού. Πολλοί συγγραφείς παλιοί και σύγχρονοι νομίζουν πως όσο πιο βίαιοι και splatter γίνουν τόσο θα προκαλέσουν. Όχι κύριοι. Παραδειγματιστείτε λίγο, κοιτάξτε πίσω, διαβάστε τον τύπο και «πώς το πάει το θέμα». Μην επαναλαμβάνεστε. Εδώ έχουμε τον ηγέτη του neo polar που ξεσκίζει σάρκες όπως εσείς αλλά και μυαλά, ψυχές και εξουσίες. Μείνετε με τους serial killers και τους πανούργους και παράξενους Επιθεωρητές σας όσο ο μάγκας θα κάνει πλάκα με το σύστημα διακυβέρνησης και θα επιτίθεται σε γαμωιδεολογίες, όπως ο φασισμός και ο νέο φιλελευθερισμός, θέματα που εσείς αγγίζετε επιφανειακά και μόνο για να έχει περισσότερο ζουμί το πιάτο σας. Εσείς θα αναγάγετε τους  ντέντεκτιβ και τους Αστυνομικούς σας σε δαιμόνιους και αυτός θα τους ξεσκίζει, θα τους κόβει κομματάκια και θα τους τρώει (βλ. «Φονέας Μπάτσων»). Τους βλέπει σαν όργανα επιβολής των επιταγών των κυβερνώντων και όπου τους πετυχαίνει τους περιποιείται. Κοιτάξτε, δε συμφωνώ απόλυτα με την οργή και το μίσος του για αυτούς αλλά υποκλίνομαι στον τρόπο που στήνει το σκηνικό του. Και ακροδεξιός να τον διαβάσει θα πάρει το μέρος των κακοποιών και Επαναστατών Αριστερών, μιλάμε για τέτοιο συγγραφικό προσηλυτισμό.

Τα έργα μιλάνε, όχι τα λόγια

Με μια φράση: «Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ»

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΜΠΑΤΣΩΝ

Τρεις τρελαμένοι τύποι έχουν ένα και μόνο στόχο. Να σκοτώσουν όσους περισσότερους αστυνομικούς και όργανα της εξουσίας μπορούν, με το χειρότερο και πιο σπλάτερ τρόπο. Δεν τους σκοτώνουν απλά. Χρησιμοποιούν  ψαλίδια, κλαδευτήρια, σουγιάδες, μπαστούνια του μπέιζμπολ, συσκευές οξυγονοκόλλησης  για να τους τεμαχίσουν ακόμα και να τους φάνε.

«Οι Χασάπηδες» ή  «Φονιάδες μπάτσων», όπως τους αποκαλούν τα Μέσα Ενημέρωσης  δημιουργούν το χάος παντού. Στα Σώματα Ασφαλείας τρέμουν κάθε μέρα που ξημερώνει και οι πολιτικοί «χέζονται επάνω τους» όσο αυτοί κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Ο Φαζαρντί περιγράφει γλαφυρά τις πιο υποβαθμισμένες συνοικίες του Παρισιού που αναδύεται ο «Όφις» του νεοναζισμού και δυστυχώς  βρίσκει υποστηρικτές όχι από άποψη αλλά από φόβο. Ο φόβος οδηγεί προς τον ισχυρό, που εκεί είναι και φαίνεται ο ακροδεξιός μαλάκας αλλά και ο αστυνομικός που σιγοντάρει και όπου επεμβαίνει προκαλεί τον θάνατο αθώων -πολλές φορές- ανθρώπων. Από κοντά και η Μαφία και η τέταρτη εξουσία, πειθήνιο και εκτελεστικό  όργανο στο mind game που επιτάσσει η «Μεγάλη Εξουσία».

Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΟΥΤΣΩΜΕΝΩΝ ΓΑΤΩΝ

Ο Στεφάν και ο Πωλ, δύο πρώην στρατιωτικοί ντυμένοι με στολές παραλλαγής και φορώντας πάντα σκούφους με αυτιά γάτας, σκορπούν τον πανικό στο Παρίσι τοποθετώντας εκρηκτικά σε διάφορα μέρη. Η δράση τους δεν φαίνεται να έχει ευδιάκριτα πολιτικά κίνητρα, δεν είναι ακροδεξιοί ή ακροαριστεροί. Είναι αναρχικοί, τα βάζουν με το σύστημα. Το σύστημα που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τον πεθαμένο πατέρα της Ζαν, του μεγάλου έρωτα του Στεφάν. Για αυτόν φαίνεται να βρίσκουν την αφορμή για την πρωτόγνωρη επίθεσή τους. Οι δυο μας και όλοι σας, δεν έχουν συγκεκριμένη προτίμηση σε ποιόν ή ποιους θα επιτεθούν. Σε όλους ρε, όσους είναι με το σύστημα. No mercy. Πυροβολούν, βάζουν βόμβες ειρωνεύονται διαρκώς όσους πρεσβεύουν ιδεολογίες που βρίσκονται απέναντι στις ελευθερίες των πολιτών. Με τη βοήθεια και ενός τρίτου μέλους συνεχίζουν τη δράση τους και εκτός Παρισιού. Ο αστυνομικός διευθυντής, που ηγείται της προσπάθειας εντοπισμού τους, κατά βάθος φαίνεται να τους παραδέχεται. Κανείς (σχεδόν ούτε οι ίδιοι) δεν ξέρει πού και πότε θα ξαναχτυπήσουν. Παρά τον κακό χαμό και την ανελέητη επίθεσή τους  με βαρύ οπλισμό ξεκινούν τις δράσεις τους λέγοντας πως δε θέλουν να προκαλέσουν ανθρώπινες απώλειες.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ 1%

Ένα «αόρατο τέρας» με στολή στρατιώτη της Βέρμαχτ έρχεται μετά από δεκαπέντε χρόνια σχεδιασμών και οργής  να πάρει την εκδίκησή του στην αγροτική περιοχή Οζ. Καθαρίζει τελετουργικά τον ένα μετά τον άλλον όσους χωρικούς του Πουρσοβίλ πήραν μέρος στη δολοφονία ενός γερμανού στρατιώτη κατά την Απελευθέρωση, που λιποτάκτησε και σχετίσθηκε ερωτικά με έφηβη γαλλίδα. Εκτελεί με χειρουργική ακρίβεια σαν ψυχρός επαγγελματίας δολοφόνος, θεωρώντας πως δεν πρόκειται ποτέ να αποκαλυφθεί. Ο αστυνόμος Παντοβάνι σπεύδει στο Πουρσοβίλ να τον σταματήσει.

Συγγραφικό ισοζύγιο

Μου μοιάζει αδύνατο, έως ακατόρθωτο, να βάλω τον Φαζαρντί σε συγγραφικό ισοζύγιο. Φοβάμαι ότι ακόμα και στην υποψία αυτού του εγχειρήματος θα πεταχτεί από τον τάφο και θα με περιλάβει με το μυδραλιοβόλο του – ένα υπερόπλο που χρησιμοποίησε σε όλα του τα έργα, σκορπώντας τον τρόμο στην άρχουσα τάξη, σε μπάτσους, δικαστές και πολιτικούς. Δείτε, ο τύπος εν ολίγοις όταν έγραφε, τα έβαζε με τον ίδιο το θεσμό της (κατ’ επίφαση) Δημοκρατίας: Νομοθετική, Δικαστική και Εκτελεστική λειτουργία. Έθετε σε λειτουργία αυτό το όπλο όχι για να πουλήσει αντίτυπα ή  για να προβληματίσει όπως οι περισσότεροι «θεωρητικοί αριστεροί» συγγραφείς. Αλλά για να παρέμβει κοινωνικά, να επιτεθεί, να στηλιτεύσει.  Ακούγεται παράδοξο αλλά παρά την δριμεία και ολομέτωπη  επίθεση του Φαζαρντί επί δίκαιων και αδίκων, με ανατριχιαστικές και ωμές σκηνές βίας, με εκρήξεις, βόμβες και πολύ αίμα να ξεπετάγεται και να χύνεται παντού, σε καμία στιγμή δεν περνάει από το νου του αναγνώστη να συντονιστεί με τους «καλούς» και τους  έχοντες την εξουσία. Αντίθετα αν και από το σχεδιασμό των κακών προμηνύεται ολοκαύτωμα ο αναγνώστης γίνεται μέλος της επαναστατικής παρέας, σχεδιάζει μαζί τους και παίρνει τον τίτλο αν όχι του ηθικού αυτουργού τουλάχιστον του τύπου «ήξερα και δεν έκανα τίποτα να το αποτρέψω». Είναι ίσως από τους λίγους που συνέχισε τα ιδεώδη του Μάη του ‘68 στα γραπτά του με τόση συνέπεια, κρατώντας ανοικτό το μέτωπο τού πολέμου με την αστική κοινωνία.

Έχτισε πάνω σε αυτά τα ιδεώδη όπως και πάνω στην απογοήτευση των πολιτών στα περισσότερα κράτη της Δύσης από την επιβαλλόμενη και σκληρή «Δημοκρατία». Μέχρι τα γεράματά του σε ό,τι έγραφε κρατούσε ζεστή αυτή τη φλόγα της Επανάστασης, μοιάζοντας να έχει μείνει προσκολλημένος εκεί. Παρέμεινε ρομαντικός όμως και δεν είδε το όραμά του να συνεχίζεται. Και αυτό γιατί όπως και στις περισσότερες επαναστάσεις στη νεότερη Ευρώπη «ο Μάης του ‘68»  όχι μόνο δεν αποτέλεσε εύνασμα για περισσότερους αγώνες και αντίσταση, αντίθετα λειτούργησε ως μάθημα και εφαλτήριο για τους κυβερνώντες για το πώς θα αποφύγουν παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον, μανιπουλάροντας και καθοδηγώντας την κοινή γνώμη σε ακόμα πιο συντηρητικά και light μονοπάτια, σοκάκια καλύτερα, που θα είναι ευκολότερα για αυτούς να τη στριμώξουν.

Θετικό πρόσημο. Στο φουλ. Period.

Και για το τέλος:

ΑΤΑΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΟΠΟΥ

«Εμένα θα με καθαρίσετε, αλλά στις υποβαθμισμένες γειτονιές και στις λαϊκές πολυκατοικίες γεννιούνται και μεγαλώνουν εκατομμύρια μικρά βαμπίρ! Άαα… θα γελάσουμε πολύ τις επόμενες δεκαετίες!»

«Η ζωή είναι μία επιχείρηση κομάντο. Μία επιδρομή στον έρωτα, στην φιλία, στην τρυφερότητα, στον καβγά, στην εξουσία…» 

«Γαμώ τη βία που κουβαλάω μέσα μου και που συγκατοικεί μ’ αυτήν την γαμημένη συμπόνια που με κάνει τόσο ευάλωτο. Γιατί είμαι φτιαγμένος έτσι; Ικανός να συνεχίζω να βαράω με μανία έναν αντίπαλο που είναι σχεδόν νοκ άουτ και, από την άλλη, να ραγίζει η καρδιά μου μπροστά σ’ έναν άνθρωπο που τον ταπεινώνουν, μια γυναίκα που δεν θέλει να γεράσει, ένα παιδί που το χτυπούν ή ένα χαμένο σκυλί;»

[Πηγή φωτογραφίας http://amagi.gr/content/frenterik-fazarnti]