Κι οι βαθειές ρυτίδες κλείνουν
μέσα στου φεγγαριού τα  όνειρα το χρόνο
διασταυρώνοντας τις επιφυλάξεις
με τα νυχτοπερπατήματα των γλυκών του εναλλαγών,
όπως μια θύμηση στην κορφή του,
όπως μια θύμηση στο νου μας!
Στις εκρήξεις των εκπλήξεων οι μεγαθυμίες ξεθωριάζουν.
Στα ξεφλουδίσματα των ορέξεων οι στρώσεις των επιθυμιών
ξεσκεπάζονται από τις ανελέητες φυγοκεντρίσεις.
Κι όπως σε νανουρίζουν οι μαρμαρυγές
μέσα στο ατελείωτο αστροφέγγισμά τους,
τόσο οικειοποιείσαι το φέγγισμα…
Εις ανάμνηση ενός κεράσματος για μια στιγμή της αιωνιότητας!
Ανάλαφρα συναπαντήματα σκιαγραφημένων σκαριφημάτων
φλογίζουν της ευγένειας την ανάγκη με τα σπιθίσματα μιας ευλογίας ξέχωρης…
Στη διαβούλευση των μυθευμάτων
η μόνη αλήθεια είναι το φως,
που διάχυτο χαϊδεύει το μαξιλάρι των ονείρων μου…
Στ´ απόρθητα ηδονοθηράματα πλέξαμε τις αλήθειες μας
ο καθένας χωριστά σε μια βέβηλη αισθαντικότητα…
Κι αν οι αγοραίες επιθυμίες γιγαντώνονται
σε μιας πανσέληνου τ´ Αυγούστου τα κεράσματα,
δε θα τελειώσουν σε μιας νύχτας γαργαλητό.
Το ψέκασμα της αστερόσκονης, μαγικό,
εντάσσεται στην ικεσία της νύχτας,
που ύφανε μεγάθυμα την έγνοια της ουράνιας Τιθούς…
Κι αν η επενέργεια σταυρώσει κόκκινο,
η λήψη, μεθυσμένη υποκρισία,
εξακτινώνει τις πεποιθήσεις των ουρανίων θησαυρισμάτων
στην υπηρεσία των ανέγγιχτων παρθενικών υμεναίων…
Κι εκείνο το φεγγάρι που κύλησε στο μαξιλάρι μου
τη νύχτα της μεγάλης επιθυμίας
άφησε την κραυγή του σα δώρο της απείθαρχης ενοχής.
Άφησε κάμποσα περπατιάρικα ενθυμήματα
που προστέθηκαν στην άγνωστη λεπτομέρεια.
Με την ιαχή της παστρικιάς επιθυμίας
φιγουράριζε αδιάκοπα για μήνες
στα φθογγόσημα των μελίρρυτων ναμάτων.
Στην τροχοπέδη του  Ωρίωνα φρέναρε η αυγουστιάτικη κραυγή
μοιραίνοντας την εκλαμψία της δύσης της…
Ας ήταν το τραγούδι των σειρήνων
να ξέπλενε τις κηλίδες της υποκρισίας σου
με τη μεγέθυνση της ορμής σου.
Ας ήταν να ζευγάρωνε το φως με το σκοτάδι
για την τελειότητα της γλωσσικής νόρμας.
Στο ουδέτερο των άτυπων προσπερασμάτων
ακυρώθηκε η υπευθυνότητα της γευστικής παλίρροιας
στο ξέσπασμα των νέων δομημάτων,
με τη θηλυκή προσέγγιση να γεύεται ήδη
της αισθαντικότητας το μυστικό…
Στην τυχερή νυχτιά της φεγγοβόλου ευθυμίας
πρόστρεξε το ανίερο πάθος
με τη νιότη πασιφανώς ξενερωμένη,
στο διπλό της ρόλο τίκτουσα την αλήθεια της…
Στη βρίθουσα μεγαθυμία της ιερότερης στιγμής του θαυμασμού
πλέχτηκαν δυο όνειρα ζεύξης
με μια ρομαντικότητα πνιγμένη
στης πραγματικότητας το πρόσημο.
Σαν ασταθής υπεροψία
η τροχιά της λαμπερής πορείας αγίασε τις στιγμές.

[Η Κατερίνα Μπαχάρη-Κουτσουνά γεννήθηκε στους Ταξιάρχες Ολυμπίας του νομού Ηλείας. Σπούδασε στην παιδαγωγική Ακαδημία Πατρών. Δούλεψε σε σχολεία της Αχαΐας και Ηλείας.

Με τη λογοτεχνία ασχολείται από αγάπη στον λίγο ελεύθερο χρόνο που διαθέτει. Έχει ολοκληρώσει  ένα ηθογραφικό μυθιστοραφήγημα και υφαίνει δύο νέα. Έχει δοκιμάσει παραμύθι, έχει κάμει προλογισμούς και σχολιασμούς σε βιβλία φίλων της λογοτεχνών και παρακολουθεί με αγάπη τα δρώμενα γύρω από τη λογοτεχνία.]