“Φαντασίωση”, γράφει η Λένα Μαυρουδή-Μούλιου

Δεν υπάρχει ωραιότερη στιγμή απ’ αυτήν που νιώθεις ότι θέλεις ΚΑΤΙ να γράψεις χωρίς να έχεις καταλήξει ‘’ποιο να ‘ναι αυτό’’, που λέει και το τραγούδι. Να γράψεις για εκείνον, εκείνην που αγαπάς. Να ακούσεις τη φωνή της Αγάπης να δονεί την καρδιά σου και να γρατζουνά την πένα σου ή να καταπιαστείς με θέματα κοινωνικά, που ποτέ δεν παύουν να είναι ενδιαφέροντα. Να γράψεις ένα παραμύθι για παιδιά ή και για μεγάλους. Και όντως τις πιο πολλές φορές σ΄αυτό καταλήγεις. Στην μυθοπλασία δηλαδή, που κατά τη γνώμη μου είναι ένα είδος φυγής. Κανείς δεν μπορεί να διαψεύσει τις φαντασιώσεις σου. Είναι ιστορίες που σου υπαγόρευσε η Έμπνευσή σου μέσω της Μούσας σου.

Και ΝΑ τι μου ψιθύρισε απόψε η έμπνευση, η φίλη η καλή τού μυαλού μου:

ΑΝ είναι δυνατόν, η Μηχανή του Χρόνου υπέστη μια περίεργη βλάβη, ευτυχώς όχι ανήκεστον όπως θα την έλεγαν οι ειδικοί, και ξαφνικά έπαψε να λειτουργεί κανονικά όπως είθισται. Έκανε μια ξαφνική φλασιά στο παρελθόν και μπαστακώθηκε στην δεκαετία του ΄50 και πιο συγκεκριμένα εκεί γύρω στο ’53-’54.

Καλοκαίρι. Μια φίλη έδινε πάρτι λέει, στο μαγευτικό κήπο του σπιτιού της στο Ψυχικό, έναν κήπο τ’ ονείρου και εδώ κυριολεκτώ.

Το μυαλό μάς παίζει περίεργα παιχνίδια και ένα από αυτά είναι και τούτο: Είχα μεν συναίσθηση της παρούσης προχωρημένης ηλικίας μου, συγχρόνως όμως ζούσα και μιαν άλλη ζωή, αυτή της χαμένης μου νιότης. Κολοσσιαία η απόσταση της μιας περιόδου από την άλλη. Ακούγονταν μαγευτική μουσική με την κορνέτα του Μουζάκη, ο οποίος και διηύθυνε μιαν αόρατη ορχήστρα live, που απογείωνε την ευθυμία και την διάθεση γενικώς των καλεσμένων.

Στο κέντρο του κήπου ένας χώρος είχε διαμορφωθεί σε πίστα όπου ζευγάρια ερωτευμένων χόρευαν περιπαθώς μπλουζ με τα σώματα που πιο ενωμένα δεν γίνονταν και chic του chic. Ένα από τα ζευγάρια τούτα ήμουν εγώ, με παρτενέρ μου έναν ανεκπλήρωτο έρωτα της νιότης μου, που ποτέ δεν ευτύχισε να υλοποιηθεί. Και όμως τώρα χόρευα μαζί του chic to chic και πολλές φορές τα χείλη του εύρισκαν τα δικά μου και ανταλλάσσαμε καυτά φιλιά… Η μεστή γυναίκα, που ένιωθα πως ήμουν και έχοντας πλήρη συναίσθηση του μοιράσματος των ηλικιακών περιόδων μου, ένιωθε απόλυτη απόλαυση των ασπασμών σε σημείο που τα ίχνη τους να μην λένε να με αφήσουν μέρες μετά την φαντασίωση μου, τόσο ζωντανά και αληθινά τα ένιωθα. Στην διεύθυνση της ορχήστρας εναλλάσσονταν η κορνέτα του Μουζάκη και το σαξόφωνο του Κατσαρού. Και τους απολάμβανα όπως και τον έρωτα του καλού μου. Μου συνέβαινε κοντολογίς ό,τι ωραιότερο μπορούσε να ελπίζει μια κοπελίτσα λίγο πριν τα 18 της χρόνια.

Ήμουνα λέει το ίδιο όμορφη όμως και στις δύο ηλικίες μου, τόσο αυτής της φαντασίωσης όσο και της πραγματικής μου, ίσως γιατί αυτό επέτασσε ο υποβόσκων ναρκισσισμός μου, κατάλοιπο βέβαια του απώτερου παρελθόντος. Όπως εναλλάσσονταν οι μαέστροι, το ίδιο συνέβαινε με τις ηλικίες μου, με κεντρικό άξονα πάντα τον μεγάλο έρωτα για τον Μάρκο, που στην αληθινή μου ζωή δεν είχε προχωρήσει πέραν του επιπέδου του ‘’ένα φλερτ ήταν αυτό και τίποτα άλλο’’.

Και το μπλουζ μας συνεχιζόταν απτόητο όταν κάποια στιγμή η οικοδέσποινα κρατώντας έναν ασημένιο δίσκο γεμάτο γιασεμιά, περιφερόμενη ανάμεσα στους καλεσμένους της τους πρόσφερε από ένα ματσάκι. Αν μη τι άλλο πρωτοτυπούσε. Αντί μεζέδων λουλούδια. Υπέροχο.

Ο καλός μου πήρε ένα ματσάκι και το απίθωσε τρυφερά στ μαλλιά μου και ένα άλλο το άφησε να γλιστρήσει  στο ντεκολτέ μου. Σκύβει, φιλά το γιασεμάκι του κεφαλιού και επειδή το άλλο είχε… εξαφανιστεί στο στήθος μου μέσα, φίλησε τον λαιμό μου…

Ένιωσα τον κόσμο να χάνεται γύρω μου. Δεν υπήρχε πια κανείς, ούτε στην πίστα, ούτε στον κήπο, μόνοι εγώ και αυτός στο Σύμπαν. Αν μού έκανε έρωτα εκείνη τη στιγμή θα ένιωθα το ίδιο ως εάν να βρισκόμουν απομονωμένη στην κρεβατοκάμαρά μου.

Ένα φιλί που στο διάβα των δεκαετιών που ακολούθησαν δεν το ξέχασα ποτέ. Ήμουνα σίγουρη ότι ήταν ο ίδιος ο Έρωτας που μου πρόσφερε αυτήν την εμπειρία, που ναι μεν δεν την έζησα στ΄ αλήθεια αλλά θέλησε να την ‘’ζήσω’’ έστω και φανταστικά.

Και ναι την έζησα.

Μπορεί σωματική επαφή ολοκλήρωσης να μην συνέβη, όχι ο έρωτας δεν μου έκανε και το χατίρι τούτο. Ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας…

Υπάρχουν κάτι στιγμές στη ζωή μας, μικρές, πολύ μικρές, που φέρνουν τόσο δυνατές εικόνες ανάμνησης, που η άχαρη πατίνα του Χρόνου δεν μπορεί να τις καλύψει, να τις σκεπάσει. Καταλαβαίνετε φίλοι μου τι λέω;  Έναν έρωτα που δεν βίωσα, τον απόλαυσα με την φαντασία μου μια καλοκαιρινή βραδιά με μουσική και γιασεμάκια στα μαλλιά, που τα φιλούσαν χείλη αγαπημένα.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές, υπήρξε ή δεν υπήρξε όλο αυτό το σκηνικό. Αν δεν υπήρξε και ήταν μόνον μία φαντασίωση, ποια θα ήταν η διαφορά αν είχε συμβεί στ’ αλήθεια; Αφού ακόμη το νιώθω το φιλί του να μου πυρώνει τα χείλη και το στέρνο.

Ποτέ στην κατοπινή ζωή μου και με κανέναν άλλο παρτενέρ δεν έζησα κάτι παρόμοιο, αναμφισβήτητα. Ήταν μια στιγμή του Χωροχρόνου μου ανεπανάληπτη και γι’ αυτό της αφιέρωσα τις αράδες τούτες. Και αξίζει να τις αναπολώ και να τις αναπαράγω για να τις κρατώ ζωντανές. Δυσδιάκριτα τα όρια του φανταστικού και του πραγματικού. Αλλά και πολύ πιο εξιδανικευμένα, πιο φίνα αισθησιακά, που η μνήμη τα κρατά σαν φυλακτό. Πραγματικότητα και φαντασίωση μέρη και τα δυο της ζωής μας…

Ίσως σας αρέσει και

4 Σχόλια

  • Αθηνά Μαραβέγια
    29 Μαρτίου 2017 at 21:43

    Πόσο όμορφη, γεμάτη μυρωδιές και ήχους, γεμάτη συναίσθημα τούτη η “φαντασίωσή” σου!!!!!!!
    Εύγε, Λένα μου!!!!!! Πολύ με συγκίνησες!!!!!!!!!

    • ΛΕΝΑ ΜΑΥΡΟΥΔΗ ΜΟΥΛΙΟΥ4
      30 Μαρτίου 2017 at 19:38

      ευχαριστώ Νανά καλή μου

  • Ασημινα Λεοντη
    29 Μαρτίου 2017 at 23:36

    Θαυμασια η ιστορια σου Λενα!!!
    Συγχαρητηρια!!!

  • ΛΕΝΑ ΜΑΥΡΟΥΔΗ ΜΟΥΛΙΟΥ4
    30 Μαρτίου 2017 at 19:41

    ευχαριστώ πιστή μου Μίνα

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη