Υδρο-βίος

Όλα ξεκίνησαν

όταν κατέληξα να ζω στο νερό.

Με ένα αίσθημα τελεσίδικης αποχώρησης

βυθίστηκα γλυκά καθώς με τύλιγε ο πνιγμός

αλλά ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου

το γεγονός της ανάπτυξης

μιας υδρόβιας  αναπνοής,

αν και όχι αβίαστης,

αναδυόμενης ίσως

από μια παγανιστική συνάφεια

ετυμολογικής φύσης,

ανάμεσα στα πνευμόνια μου

και στο πνεύμα του νερού…

Οι αισθήσεις αδιάλειπτα  δεμένες με το χάδι του.

Η όραση θολή.

Η κίνηση έμπλεη

πηχτών συναισθημάτων,

που μεταφέρονται

από όλα τα σημεία ύπαρξης

του ενιαίου σώματός του

ήδη από την εποχή του Θαλή

ή και του μυστικού Ορφέα…

Διατηρούμαι σε επαφή με τον αέναο  χώρο.

Ο χρόνος σε οριστική αποκοπή.

Οι ψίθυροι καταφθάνουν κατά κύματα

σε φυσαλίδες αφρού

αφαλατισμένες.

Άμεση η ανταλλαγή υγρών ανάμεσά μας.

Μου αδειάζει την παλίρροια, του χύνομαι άμπωτη

η λέμφος μου,  τα δάκρυα,

οι μεταπτώσεις της θερμοκρασίας,

 το ανείπωτο.

Η  θρέψη δίκαιη, αμφίδρομη

καταλήγει ανεμπόδιστα στη μελωδία.

Διαβιβαστικό  κάθε αισθητού άλγους

αρχέγονο

κατακλυσμιαίο

αίμα του Ωκεανού

κυλάει τριγύρω μου και μέσα

πότε ως ζεστή πληγή

κάποτε νάμα.

Δοξαστικό

Η  γη θα καταπιεί

τις  σκληρές φωτοσκιάσεις

από τα χαλάσματα.

Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα

θα μπουν σε διαδικασία αποσύνθεσης.

Το ανάγλυφο θα αποκατασταθεί.

Το υπέδαφος θα συνθέσει νέους σπόρους.

Στο έδαφος θα διευρυνθούν

αφράτοι  οι πόροι

για  να υποδεχτούν την τρυφερότητα.

Μια χρονική λωρίδα

θα παραταθεί σαν ευλογία.

Όλα θα προμηνύουν αναβλάστηση.

Θα απλωθεί ολοκληρωτική η απαλότητα.

Από κάτω

υπομονετικά

θα προπαρασκευάζεται

μέχρι να εκραγεί δοξαστικά

πλήρες  χρωμάτων και οσμών

το ερχόμενο  γιορτάσι

…ανήμερα της  Άνοιξης

της

μονοήμερης.

Η αρχή

Η αρχή διατήρησης της ύλης και ενέργειας

μας διαβεβαιώνει ότι το υλικό που έπλασε τους κόσμους

ήταν ανέκαθεν το ίδιο.

Τίποτα δεν προστέθηκε, ούτε και κάτι έχει διαφύγει.

Σμιλεύει και ξαναμαζεύει πίσω τις δημιουργίες

όπως στα παιδικά χεράκια η πλαστελίνη.

Εκεί ανάγω την απάντηση

για ευάριθμους καημούς

σωματικές αισθήσεις και τσιμπήματα

ανεξήγητα

όταν ακούω

για ανθισμένες κερασιές στην Ιαπωνία

για το φτερό στην τούφα του Σαμάνου

για αρώματα του ηφαιστείου που καπνίζει

την ηδονή της λάβας

τον  μαλλιαρό μαστόδοντα και για χρυσά σκαθάρια

τον ήχο των τυμπάνων στο Κονγκό

και την λεπτότητα της διαστημικής σκόνης.

Τάχα μέσα στα κύτταρά μου

να βρίσκονται και ορισμένα τέτοιων προελεύσεων

μεμονωμένα

που διατηρούν  όμως

μιας  μνήμης ίχνη αναλλοίωτα

μες στον παλίνδρομο κονιορτό της εντροπίας.

Η Αγγελική Κουρμουλάκη γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι εικαστικός. Έχει συγγράψει και εικονογραφήσει τα ποιητικά παραμύθια «Ονειροτρόπια» (εκδόσεις iwrite, 2015) και «Ονειροτρόπια 2» (εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2018) και έχει συμμετάσχει στην ποιητική συλλογή “Love is loss” (εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2019) με τον ποιητή Γιώργο Αλισάνογλου. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά.