Πρέπει να είμαστε μαζί εσύ κι εγώ, εαυτέ μου,

τώρα που μείναμε μόνοι πρέπει να μάθουμε

να αγαπιόμαστε

να ακούμε τη σιωπή της νύχτας

να δεχόμαστε τα δώρα της

να βλέπουμε το σκοτάδι στις ματιές

να χτίσουμε μαζί μια ζωή από μικρές καλοσύνες.

Ξέρεις, βέβαια,

η αγάπη κινεί τον ήλιο και τα αστέρια.

Να αρκεστούμε πρέπει στον μικρό μας κόσμο

να κάνουμε φίλο τη σκιά μας

που πάντα δίπλα μας μάς υπενθυμίζει

πόσο είμαστε μικροί.

Δεν έχουν σημασία το φόρεμα, το αυτοκίνητο,

η ακριβή έξοδος το βράδυ,

οι μάταιες απολαύσεις.

Τελείωσαν οι ώρες της ματαιοδοξίας.

Η αλήθεια είναι κρυμμένη πάντα πίσω από λέξεις

ή πράξεις απλές.

Έφτασε  ο καιρός

τώρα

να αγαπήσουμε το χρόνο μας, εαυτέ μου.

Πόσες φορές του φερθήκαμε σαν να ήταν κλέφτης,

τον κυνηγήσαμε σαν εχθρό μας,

του κρυφτήκαμε για να τον αποφύγουμε.

Τώρα

έφτασα η ώρα να αναπνεύσουμε το χρόνο

που είχαμε αποθηκεύσει για αργότερα.

Τώρα

είναι η ώρα να επιστρέψουμε στην αγάπη

να την χαϊδέψουμε

να πούμε τις λέξεις που ξεχάστηκαν στα χείλη

να αγαπήσουμε τις σιωπές

τις ώρες, το λεπτό τους.

Τώρα

είναι η ώρα να γελάσουμε στο φως

που φιλτράρεται από το παραθύρι

να γελάσουμε στην άνοιξη

να δώσουμε ένα χάδι που αρνηθήκαμε.

Τώρα

έφτασε η ώρα να μετρήσουμε τις αναπνοές μας

το ρολόι της ζωής μας

η ώρα να αφεθούμε στα χρώματα του δειλινού

σε ακυβέρνητο σκάφος χωρίς συγκεκριμένη ρότα

να ανακαλύψουμε την ομορφιά της ζωής.

Μας φωνάζει το σύμπαν

μας προσκαλεί στο συμπόσιο των μικρών του πραγμάτων

στο πρωινό γέλιο

στο κελάηδημα των πουλιών

στο πέταγμα της πεταλούδας

στο μυστήριο του τριαντάφυλλου

στην καλημέρα που μας λέει ένας περαστικός

βγάζοντας το καπέλο του

σε ένα τσιγάρο ανάμεσα σε δύο αγκαλιές.

Ας νιώσουμε τυχεροί που η ζωή

μας χάρισε μια ηλιόλουστη μέρα

για να κολυμπήσουμε.

Ας ακούσουμε την αλήθεια

μέσα στο δώρο αυτής της απρόσμενης

σιωπής των τοίχων.

Γιατί στο σπίτι επιστρέφουμε στον εαυτό μας.

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.