Ακούμε λέξεις

κύματα ήχων

εναλλαγές

γέλια, λυγμοί, αναστεναγμοί

όνειρα

σκόνη που αιωρείται

Κι ανοίγουμε

τη μια κάμαρη

μετά την άλλη

κι όλο μυρίζουμε

αραχνοΰφαντες στιγμές

που πέτρωσαν

σε μια φωτογραφία.

Κι όλο ακούμε

το γέλιο που θροΐζει

σ’ ένα ροζ δωμάτιο

κι οι σκιές

να μην ησυχάζουν ποτέ

Και σ’ ένα ρολόι

στη μέση στο τραπέζι

κεντημένο πέπλο σιωπής

ο χρόνος

στους ασβεστωμένους τοίχους.

Είχαμε

ροζ μπουμπούκια

στο κάτω μέρος των ματιών μας

Αναπνέαμε

με το ρυθμό των χαμόγελών μας

με το ρυθμό των ρόδων

τότε που τρέχαμε ξυπόλητοι.