Στην ερημόλαλόν μου Μούσα θα ζητήσω

βοήθεια δια να ιστορήσω

τα πάθη δύο κορασίων πολυδακρύτων

και εν πολλοίς αξιοκατακρίτων.

Πνέετε αύραν στεναγμών θρηνοχαρείς μου στίχοι

δια την πολυώδυνον των κορασίων τύχη!

Ρεύσατε νάματα πικρά και της φωνής μου ο τόνος

ας ακουσθεί ως φθογγασμός πενθούσης αηδόνος!

Εβαπτίσθησαν η μεν Βιργινία ή ετέρα δε Φεβρωνία.

Δισεγγονές αιπόλου

εγγονές γνωστού βουκόλου

θυγατέρες κρεοπώλου.

Η Βιργινία βοώπις, εσχεδίαζε τας οφρύς με κονδύλι

χωρίς την αγριότητα του βλέμματος να υποστείλει.

Η Φεβρωνία είχεν όμμα νυκτιπλανές

ταξιδεύον διαρκώς εις το απλανές.

Αγαπούσε προδήλως τα άνθη,

υακίνθους και ντάλιες ιδιαιτέρως,

ανεγίγνωσκε τους ποιητάς, κατά το θέρος,

εκ της Ανθολογίας Περάνθη.

Η Βιργινία είχε κλίσιν ταπεινωτέραν.

Τα λαϊκά αναγνώσματα επροτίμα.

Κι ω! πώς συνέπασχε με το θύμα,

την Γενοβέφαν ή την Ωραία του Πέραν!

Διέθετον αμφότεραι χαριτόπλεκτον κόμη

και παρέμενον παρθένοι, ακόμη.

Αλλά, φευ! Ως φιάλη συνετρίβη

των κορασίων η πενθηφόρος ήβη!

Καθώς το άστρον της εσπέρας

υπήσχετο στιγμάς ποθεινοτέρας,

αι δύο αδελφαί εξήλθον της οικίας

να αισθανθούν της φύσεως τας μελωδίας,

κι ακολουθούσαι τον τιτιβισμόν τρυγώνος

ευρέθησαν στο μέσον του δρυμώνος.

Αίφνης ηκούσθη θρους στα πέριξ μέρη,

ως λαγωός να έσειε την φτέρη.

Ακούσθηκε φωνή συγκεκομμένη

αγκομαχούσα κι όλως διόλου ξένη.

Αι δύο αδελφαί καρδιοπάλλουσαι

και ύμνον σωστικόν εντρόμως ψάλουσαι

ποιμένα αντίκρυσαν γυμνόν

να τας θωρεί με βλέμμα ερατεινόν.

Της Βιργινίας το όμμα διεστάλη

κ’ η Φεβρωνία έπαυσε να ψάλλει.

Τριγύρωθεν η μειδιώσα φύσις

έθετε εν εκστάσει τας αισθήσεις.

Άνωθεν ο Πόθος δέσμας έρριπτεν λειρίων.

Περιίπτατο ο Έρως τα χρυσά πτερά του σείων.

Και ενέδωσαν αι κόραι,

αι δισεγγονές αιπόλου,

εγγονές γνωστού βουκόλου,

θυγατέρες κρεοπώλου.

Υπερχαρείς και εν εκστάσει

εν αλγεινή και ηδεία στάσει

ανέωξαν τα σκέλη εις τον ποιμένα

προσφέρουσαι τον παρθενικόν υμένα.

Αργότερον απέκτησαν υιόν εξ ημισείας

-εκυοφορήθη επί τέσσερις και ήμισυ μήνας,

αναντιρρήτως διαχωρισμένος παραμείνας

εις την μήτραν της κάθε μίας.

Η θλιβερά εξέλιξις ήλθεν μετ’ ου πολύ

καθώς δεν εκατόρθωσαν οι ιατροί

τα δύο μέρη να επικολλήσουν

κι αρτιμελές να το καταστήσουν.

Και ως ήτο φυσικόν,

απεβίωσεν το νεογνόν.

Μη ανθέξασαι την κατακραυγήν του περιγύρου

εμόνασαν πλησίον του Πολυγύρου.

Ερεύνησα πλην δεν ημπόρεσα να μάθω

δι’ αυτόν τον γυναικείον Άθω.

Μονάσασαι χρόνους πολλούς ωχρούς, πενθίμους,

δροσίζουσαι δια κλαυθμών τας ψυχικάς ερήμους

τον πενθηλάλον κώδωνα της τελευτής των κρούει

η ηγουμένη άλγουσα και μόνη τον ακούει!

Έκτοτε κατερήμωσαν αι πατρικαί οικίαι!

Θαρρώ δε πως απέθανον αι δύο τεθνηκυίαι…

 Αχιλλεύς  Παραίσχος

 [για την αντιγραφή Γ. Χ. Θεοχάρης]

Το παρόν ανάγνωσμα αποτελεί ένα ποιητικό εγχείρημα του ποιητή Γιώργου Χ. Θεοχάρη, σε πρώτη δημοσίευση, το οποίο είναι άσκηση ύφους πάνω στην υφολογία του Αχιλλέως Παράσχου και γενικά στο ύφος των ρομαντικών ποιητών του 19^ου αιώνα, που έγραφαν στην καθαρεύουσα.

Είναι ένα παιχνίδισμα ερωτικού λόγου με τραγικότητα, γι’ αυτό κι ο τίτλος «Τρακωμωδία».