Στη  νύχτα  κανένας  δεν  εμπιστεύτηκε  τα  όνειρά  του.  Παραδώσαμε  όμως  τόσες φορές  τα   μυστικά  μας,  να  τα  φυλάξει  καλά  μέσα  στο  κίτρινο  φως  του  φεγγαριού, κι  όταν εκείνο  λείπει,  στη  σπίθα  των  αστεριών.
Όταν  έρχεται,  ζητάει  επίμονα  συγχώρεση,  δικαίωση,  μετάνοια… Στέκεται εκεί  σιωπηλό και ζυγιάζει  του καθενός τα πεπραγμένα,  μέσα σε μια τεράστια ολοστρόγγυλη υπενθύμιση!
Κι  όπως  είναι  περαστικό, φοβάσαι  μη  σε  πάρει  μαζί  του, γιατί  θα  σε πάει  κάπου  που θα έχει νύχτα…  Πού πάει  κι  έρχεται,  ποιος το ξέρει…
Πρόσωπα που  ‘φύγαν,  άνθρωποι  που λείπουν,  αγάπες  που κλαίνε,  ήρωες  που αγωνίζονται,  παιδιά  που μοχθούν,  όνειρα  που  ταξιδεύουν,  κι  αυτό  εκεί  πάνω  αμίλητο, δυνατό  κι  αδιάκριτο  μαζί,  τις μέρες  που γεμίζει  επιβάλλει  την ύπαρξή του.  Υπενθύμιση.  Τις πιο πολλές  νύχτες  είναι  ασήμαντο,  μισοφέγγαρο,  κρυμμένο  πίσω  από  σύννεφα, αργεί  να φανεί,  ποιος  το προσέχει… Άλλες  όμως  ολόκληρο, μελαγχολικό,  κυρίαρχο,  ολοφάνερο   χώνεται  στα  παράθυρα,  κρέμεται  στις  αυλές,  αιωρείται  πάνω  απ’  τη θάλασσα και  ζητά. Από  ποιον  ζητά  και  τι,  ποιος  το  ξέρει…
Πάντως  δεν είναι κανένας  που δεν  πρόσεξε  τη φωταψία στην  πανσέληνο, που δε σχολίασε  το αντίκρισμά  του  στη  θέση  του  οδηγού, ακριβώς  πίσω από το σκίαστρο  καθώς  ανοίγει  το  δρόμο  στις  σκέψεις  του  συνεπιβάτη.  Πού μας πάει; Αυτό μας οδηγεί;
Η πανσέληνος  αναστατώνει τη φύση, λένε, επηρεάζει τα  στοιχεία της.  Ο ποιητής  γράφει, έγραψε τόσα, ο μουσικός   ψάλλει,  ο ναυτικός   εμπνέεται  αλλά  τίποτα  δεν  καταφέρνει  να εξαντλήσει  την ισχύ  της σιωπής του.
Δεν ρωτάει  κανείς  τίποτα  επειδή  η  απάντηση  είναι δύσκολη;  Έχει σχέση  και  με άλλους;
Δεν  είναι να το πιστεύεις. Πάνω που πας να στηριχτείς στο φέγγος του, χάνεται και μπαίνεις πάλι στο σκοτάδι. Θες να ‘χεις τα κουμάντα σου  τα τεχνητά,  για ν’ αντέχεις το πηχτό   μαύρο.  Πάλι σχολιάζεις την απουσία  του. Δεν τολμάς όμως κάτι   παραπάνω.   Το αβέβαιο,  το δύσβατο,  το αρχετυπικό,  αντιμετωπίζεται  με περισσή   καρτερικότητα.  Βάζεις  το μυαλό  σου να δουλέψει, για να μπορέσεις  να  προχωρήσεις  στα  τυφλά.
Εκείνο έχει την ώρα του που κατεβαίνει  και  κάνει  τη  νύχτα  μέρα  και  δεν σ΄ αφήνει  να ησυχάσεις…  Τι ζητά κι από ποιον…
Ξέρεις   καλά  πως είναι για λίγο.  Μη βασίζεσαι.  Κάθε 29 μέρες. Ούτε ένας  αριθμός εύκολος  -κάθε τριάντα-.  Κάθε 29.  Στο μεταξύ,  κάθε μέρα ανατέλλει διαφορετική  ώρα. Mη βασίζεσαι.  Tο ίδιο  και στην αναχώρηση. Πότε αντιφεγγίζει μέχρι το χάραμα στη θάλασσα και  πότε  γρήγορα  καταλαγιάζει  πίσω  απ’ τις κορφές. Τι θέλει  να  μας  πει; Το  φεγγάρι  φέρνει  στο  νου  μας  ιστορίες  μακρινές, καιρούς  αλλοτινούς,  σκέψεις αλλιώτικες.
Ζωές  άλλες  που πέρασαν   και  θα  περάσουν… Άλλα  νοήματα  κι  άλλες  ελπίδες υπενθυμίζοντας  στο  πέρασμά  του…

[Η  Γεωργία Κοκκινογένη  είναι φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.]