Και κρούτσου-κρούτσου
και κράτσα-κράτσα
τα κρουστά
και σαν αχός
ίσα που ακούγονται
τα πνευστά μαζί με τα έγχορδα.
Τι μελωδία!…
Το φάσμα των χρωμάτων
με το καφέ και το κόκκινο να κυριαρχούν
κάπου πέφτει μια σταγόνα κίτρινο
μέχρι που παντρεύονται
φτιάχνουν το πορφυρό με το γκρίζο.
Οι μυρωδιές μεθυστικές
με μια ηρεμία να σ’ αγκαλιάζει
να σε κατακλύζει
και να παραλύει
το νευρικό σου σύστημα!…
Μια παλιά φλοκάτη
που η ύφανσή της
τόσο κρουστή
δυο άντρες χρειάζονται
να την σηκώσουν.
Κι αφήνεις το μυαλό
να ταξιδέψει
να σε πάει σε μέρη πανέμορφα
ν’ ακούσεις μελωδίες
που όμοιές τους δεν έχεις ξανακούσει.
Απέξω το χιόνι κι ο αγέρας
έχουν στήσει τρελό χορό
και διαμαντάκια λαμπιρίζουν στις φυλλωσιές…
Κι ο ήλιος που δύει
συναγωνίζεται τα χρώματα της εστίας…
Κι εσύ αφήνεσαι
αφήνεσαι
σε τούτο το ταξίδι
με μια θαλπωρή
που όμοιά της είναι μόνον
εκείνη στην κοιλιά της μάνας
όταν σε κυοφορεί!…
Αφήστε το σχόλιο σας