Ένα προσκύνημα στο φως είναι η ζήση,
μα με μετάξια να φροντίσεις να το ντύσεις,
παίξε λυράρη τον παιάνα σου ως τη δύση,
γιατί στο τέλος όλα πίσω θα τ’ αφήσεις…
Πιες την αγάπη σε κρυστάλλινο ποτήρι,
ρίξε τη θλίψη σου στο πιο βαθύ πηγάδι,
γίνε μελίσσι να τρυγάς της γης τη γύρη,
γίνε λυχνάρι να φωτίζεις τ’ άδειο βράδυ.
Δέσε τον πόνο σου σε κόκκινο μαντίλι,
για να μερώσουν οι ψυχές στην άγια πλάση,
μ’ ένα χρησμό σου ν’ ανατείλουν λάβροι ήλιοι,
προτού η μπόρα τους ανθούς σου τους χαλάσει.
Δες, στο ψηλότερο κλαρί λαλεί το αηδόνι,
ο λάγνος οίστρος τής καρδιάς να ταξιδέψει,
γι’ αυτούς π’ ορφάνεψαν και ζούνε πάντα μόνοι,
γι’ αυτούς που τ’ όνειρο της γης έχει στερέψει.
Στους ουρανούς σου κάψε όλα τα φεγγάρια,
να εγερθεί το αδούλωτό σου πνεύμα
κι εκεί στα κάστρα των θεών ρίξε τα ζάρια,
αφού μι’ αδέσποτη σκιά σου κάνει νεύμα…
Αφήστε το σχόλιο σας