Η μόδα που τείνει να πάρει διαστάσεις επιδημίας στον τομέα της συγγραφής είναι αυτή του bonsai. Γράφεις, ας πούμε, κείμενα που αναφέρονται επί παντός του επιστητού, τα ολοκληρώνεις μέσα σε δέκα αράδες και καθαρίζεις. Και καλά να βαφτίσεις το κείμενό σου “άρθρο” ή απλά “κείμενο” ή και “χρονογράφημα”. Μα να το ονοματίσεις “διήγημα” είναι τουλάχιστον αστείο. Θυμίζει περίληψη στο οπισθόφυλλο μυθιστορήματος. Έτσι δε  και εσύ δεν ακολουθείς την τάση που αναφέραμε αλλά είσαι οπαδός της χορταστικής αφήγησης και δράσης, είσαι χαμένος από χέρι. Ντεμοντέ αντικουλτουριάρης και δεν συμμαζεύεται. Οι διάφορες  «σελίδες»  ναι μεν σε φιλοξενούν, ναι μεν σε ανεβάζουν αλλά και σε μέμφονται για το εκτενές σου πόνημα με το αιτιολογικό ότι οι αναγνώστες θα βαρεθούν και δεν θα σε διαβάσουν. Μα και ποιος τους είπε κυρίες μου και κύριοι ότι εμείς οι λάτρεις του… εκτενούς απευθυνόμαστε σε αναγνώστες που βαριούνται; Ξέρουμε ότι αυτοί δεν πρόκειται ποτέ να πιάσουν στα χέρια τους και το βιβλίο που φιλοδοξούμε να εκδώσουμε. Οπόταν απευθύνουμε το πόνημά μας στον ΕΝΑ έστω που με πάθος μας διαβάζει, στον πιστό μας αναγνώστη, στον θαυμαστή. Αυτός μας ενδιαφέρει. Θα μου πείτε “μα σου χρειάζονται όλοι όταν μεθαύριο θα ψάχνεις για αγοραστικό κοινό…”

Απαντώ:

Και βέβαια όλους τους χρειάζομαι, όμως, λέω ΠΟΙΟΝ ΕΓΩ ΠΡΟΤΙΜΩ.

Τα διάφορα blogs την δουλειά τους κάνουν και την κάνουν μια χαρά και καθόλου δεν τους μέμφομαι. Τους προσφέρουμε την εργασία μας και μας προσφέρουν αναγνωρισιμότητα, αλλιώς μόνοι μας θα γράφαμε και μόνοι μας θα διαβάζαμε τα γραφόμενά μας έτσι όπως έχει καταντήσει η Έκδοση στην Ελλάδα. Ας μου επιτρέψουν να τους κάνω μία πρόταση. Μέσα στις διάφορες ΔΡΑΣΕΙΣ τους να συμπεριλάβουν με στοργή και ενδιαφέρον το εκτενές διήγημα το παραδοσιακό και όχι το bonsai και τότε θα δούμε και πόσα απίδια πιάνει ο σάκος για πολλούς δήθεν συγγραφείς…

Πώς να διανοηθώ π.χ. να γράψω αστυνομικό διήγημα ή μυθιστόρημα που χρειάζεται πλοκή δράση, ακόμη και πλατειασμούς που θα εντείνουν την αγωνία, όχι σε συσκευασία βιβλίου αλλά σπιρτόκουτου;

Μη κομπάζουν οι οπαδοί του σύντομου ότι Τέχνη σημαίνει με  λίγα λόγια να πεις αυτό που θέλεις και ο αναγνώστης να καθίσει να αναλύσει και να αποδώσει τη μορφή που όφειλε στην τελική να έχει το κείμενο από την αρχή. Στην  προκειμένη περίπτωση ποιος είναι ο συγγραφέας θα ήθελα να ξέρω… Και ας μου πει κάποιος ένα ονομαστό στους πάντες συγγραφέα του bonsai style. Και αν υπάρχει θα τον ξέρουν οι περιορισμένοι, λάτρεις του είδους.

Όταν μιλάμε για ΔΙΗΓΗΜΑ σημαίνει αφηγούμεθα με τέχνη γεγονότα είτε αληθινά είτε της φαντασίας μας και αυτά θέλουν λόγια, λέξεις πολλές, που να εντείνουν το ενδιαφέρον ακολουθώντας θεσπισμένους κανόνες.

Τα blogs λοιπόν ας κάνουν την δουλειά τους και να μας αφήσουν να κάνουμε κι εμείς την δική μας έστω και αν ξέρουν ότι η επισκεψιμότητα στο πόνημά μας δεν θα είναι και τόσο μεγάλη. Τιμή μας και καμάρι μας να είμαστε η… εκλεκτή μειονότητα. Η ΣΩΣΤΗ ΟΜΩΣ. Αυτή που θα κάνει τη διαφορά…