«Καλημέρα σας».

«Βρε καλώς την. Τι θα ήθελε το κορίτσι μας;»

«Το κορίτσι σας θα ήθελε ένα άρωμα ΑΔΑΜ και ΕΥΑ που με έχει μαγέψει, γι’ αυτό και  το τελείωσα τόσο γρήγορα. Μα την αλήθεια δεν το χορταίνω. Μέχρι και ο Σκούπη Ντου μου το λατρεύει…»

«Το άρωμα, ο Σκούπη Ντού σας;

«Δε με πιστεύετε, αλλά κάθε φορά που κάνω να βάλω, έρχεται και τρίβεται στα πόδια μου εύλογο το γιατί. Πώς να του χαλάσω χατίρι; Άσε που τον έχουν ερωτευτεί όλες οι σκυλίτσες της γειτονιάς και  σε λίγο καιρό θα έχουμε τα παιδιά του. Για καλό, για κακό, δεν ξέρω, μα μέχρι στιγμής δεν έχω ακούσει καμιά διαμαρτυρία. Μόνο να ευχηθούμε μη γίνει κανένα’’ παιδομάζωμα’’ από το μπόγια και αντί για χαρούλες έχουμε δράματα».

« Ορίστε, το πιο ερωτικό άρωμα όλων των εποχών. Κάτι άλλο;»

«Μα ναι. Από τον ενθουσιασμό μου ξεχάστηκα. Θα ήθελα ένα πακέτο ζάχαρη σκούρα».

«Ορίστε και η ζάχαρη, άλλο τι;»

«Ναι, θα έλεγα και τρία κιλά πατάτες αλλά φαντάζομαι δεν θα διαθέτει το κατάστημα».

«Χα, χα, χα, γούστο έχει το κορίτσι μας. Αν και πολύ σύντομα θα διαθέτουμε και πατάτες όπως και πολλά είδη μαναβικής. Τι να κάνουμε. Εδώ και το super market θα πουλάει σε λίγο αντιβιοτικά. Όλα τα άλλα προϊόντα μας κοσμούν τα ράφια του όπως θα ξέρετε. Ε, κι εμείς να μην το μιμηθούμε; Το ερώτημα που γεννάται, μια και μιλάμε για τούτο το θέμα που μας πονάει πολύ, είναι, για να γίνει κανείς μπακάλης ή μανάβης θα χρειαστεί στο μέλλον να το σπουδάσει το θέμα δίνοντας και Πανελλήνιες όπως εμείς, ή πρόκειται  περί μιας καινοφανούς  Επιστήμης άνευ Πτυχίου Πανεπιστημιακού επιπέδου; Να ήξερα μόνο ποια θα είναι η Κυβέρνηση εκείνη που θα το αποτολμήσει, ψηφίζοντας τον ανάλογο Νόμο νυχτιάτικα, χωρίς να το πάρει είδηση  κανείς».

«Τι να σας πω, δεν ξέρω. Αν και όσον αφορά την μαναβική, έναν κλάδο της τον καλύπτετε και σεις εδώ και χρόνια. Αποξηραμένο δυόσμο, μαϊντανό, ρίγανη, φύλλα δάφνης, πράγματα που τα εύρισκες στην νωπή τους μορφή στο μανάβικο, ή κάνω λάθος; Και δεν αναφέρομαι στα βότανα που οπωσδήποτε άπτονται των δικών σας αρμοδιοτήτων».

«Εγώ πάντως κορίτσι μου επιμένω στην ερώτηση. Θα χρειάζεται για να πουλάς προϊόντα μαναβικής ΠΤΥΧΙΟ ανώτατης ή έστω Ανώτερης Σχολής;»

«Για να είμαστε δίκαιοι αγαπητέ μου, εσείς μήπως το σπουδάσατε το θέμα της πώλησης παντόφλας sun  shine και Scoll; Ως και παπούτσια πουλάνε τα Φαρμακεία. Τρελά πράγματα.

Το φαρμακείο έπαψε να είναι αμιγώς επιστημονικός χώρος».

«Δεν αντιλέγω. Σημεία των τρελών καιρών μας…»

Πλήρωσε το κορίτσι και έφυγε αφήνοντας τον Φαρμακοποιό σκεπτικό και προβληματισμένο και αμήχανο.

Σαν τι θα έλεγε στο γιό του αν του ζητούσε τη γνώμη του τώρα που θα κατέθετε τα χαρτιά του για τις Πανελλήνιες; Ήξερε βέβαια ότι το παιδί του, ώριμα σκεπτόμενο, θα ήθελε να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του. Σε τέσσερα χρόνια ακριβώς, αν πετύχαινε στις Πανελλαδικές θα αναλάμβανε το μαγαζί, έτοιμη, στρωμένη δουλειά, αφού, συμπτωματικά, εκείνην την εποχή και ο γονιός θα έπαιρνε την σύνταξή του. Ήταν βέβαια και το  θέμα της Στρατιωτικής θητείας αλλά θα το βόλευαν. Τόσες πολλές οι εναλλακτικές. Και μακάρι μέχρι τότε να ήταν και η Αγγελικούλα στο μαγαζί και να τον βοηθούσε με τι γνώσεις της, όπως αυτόν τον βοηθούσε ο Θεόσταλτος Ευθύμης.

Μα και πάλι βρε παιδί μου, να χαραμίσει το βλαστάρι του τα ωραιότερα χρόνια της ζωής του, σκυμμένο πάνω από άχαρα συγγράμματα που πολλά θα του λένε κα λίγα θα καταλαβαίνει ή θα θυμάται, αφού πια το Φάρμακο δεν το φτιάχνει ο ίδιος, αλλά οι κολοσσοί βιομηχανίας φαρμάκων. Όπως θα γίνει και με τις Πανελλαδικές που παπαγαλίζει τα βιβλία και την ίδια χρονιά τίποτα δε θα θυμάται από όσα διάβαζε τόσους μήνες, με στόχο να μην παραλείψει ούτε ένα ΚΑΙ και αποτύχει. Και όλο αυτό το άγχος και ο χαμένος  χρόνος για να πουλάει παντούφλες; Λέει; Δεν λέει….

Δεν θα μπορούσε τάχα μου να μπει από τώρα που τελείωσε το Λύκειο στη δουλειά και να απολαμβάνει την καφετέριά του, τις διακοπές και τη ζωή,  την στιγμή που τα κορόιδα οι φίλοι του ξενυχτούν διαβάζοντας;

Ναι αλλά και ένα πτυχίο στα χέρια το είναι ένα όπλο. Δεν ξέρει κανείς πώς τα φέρνει η ζωή, δεν είναι έτσι;

ΉΤΑΝ ένα όπλο. Μέχρι πρότινος, όπλο ήταν και ένα MASTER’S . Τώρα ούτε ένα PHD είναι αρκετό. Και έξοδα έξοδα και ξενιτεμός. Και όλα αυτά για να πουλάει παντόφλες, παπούτσια  σαμπώ και άλλα ανατομικά, σε ηλικιωμένες κυρίες, φτου που να πάρει η ευχή να πάρει’’ μουρμούριζε ξαναγυρίζοντας ο δόλιος ο γονιός στις προτεραίες του σκέψεις.

Εδώ που τα λέμε είναι όντως κουφό, αν το καλοεξετάσει κανείς.

Και δεν ήξερε ποια ήταν η σωστή συμβουλή που όφειλε να δώσει στο παιδί του.

Και δεν έδωσε καμία.

Καλύτερα να το έψαχνε μόνο του εκείνο  και να αποφάσιζε για τη  ζωή, που ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ.