«Το παράπονο του… εσώρουχου», μία επιστολή της Λένας Μαυρουδή-Μούλιου για τη δράση ‘Γράμματα ανεπίδοτα’

Αγαπημένη μου,

Κανονικά θα έπρεπε αυτά που σου λέω τώρα γραπτώς, να σου τα έλεγα δια ζώσης, αλλά είμαι σε οίστρο γραφής και σου γράφω τον πόνο μου για έναν επιπλέον λόγο. Αυτά που θα σου πω να μείνουν, μιας και δύσκολες προοιωνίζονται οι ώρες που μας περιμένουν.

Καιρό τώρα θέλω να κάνω αυτήν την κουβέντα μαζί σου μα όλο και κάτι συμβαίνει και την αναβάλλω.

Να όμως που σήμερα επιτέλους, βρήκα την ευκαιρία της απόλυτης μοναξιάς του Αυγούστου, έτσι καθώς είμαστε απλωμένοι και αραχτοί στην ταράτσα, με τον ήλιο του μεσημεριού να μας καίει αλλά και με ένα ζωογόνο αεράκι από τον Υμηττό να μετριάζει την κάψα.

Τόσον καιρό στριμωγμένο το άπλωμά μας στο μπαλκόνι. Δεν την αντέχω γυναίκα μου αυτή τη μιζέρια, αυτήν την κακομοιριά, αυτόν τον περιορισμό τέλος πάντων, στον μπαλκονοχώρο δύο μέτρα επί ένα. Κοίταξε σήμερα την απλωσιά και την άνεσή μας και πες μου, είναι για δεν είναι πλούσιες διακοπές αυτές; Ολάκερη ταράτσα δική μας… Αυτήή είναι ζωή!

Οι γείτονές μας του από πάνω ορόφου λείπουν. Οι από… κάτω μας λείπουν κι αυτοί. Ευλογημένο να είναι το αφεντικό που δεν θέλησε να ξενιτευτούμε και εμείς και μείναμε να απολαύσουμε μαζί του μια Αθήνα σχεδόν άδεια. Στα πλοία και τα αεροπλάνα λέει δεν υπάρχει εισιτήριο ούτε για δείγμα…

Ξέρεις αγαπημένη μου κυλοτίτσα είχα αρχίσει να ντρέπομαι  για την κατάντια μας. Ε, δεν είμαστε δα και στην ώριμη νιότη μας. Φευ, έχουμε πάρει πια την κατιούσα. Μα και το ευλογημένο το αφεντικό μας με την τσιγκουνιά που τον δέρνει δεν λέει να ανανεώσει τον στόλο που λένε βρε παιδάκι μου. Γιατί μωρέ μερικοί άνθρωποι δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία σε μερικά πράγματα που αφορούν την αμφίεσή  τους; Ίσως γιατί δεν είναι ορατά λες; Και όμως, υπήρξε εποχή που αποτελούσαμε εσύ κι εγώ τον ακτύπητο πόλο έλξης σεξ του αφεντικού και της συμβίας του. Τρελές εποχές πάθους και θυμώντας τις να κλαις!!!

Θα μπορούσαμε, αν μη τι άλλο να απολαμβάνουμε μιαν τιμητική αποστρατεία σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, για όσα προσφέραμε στον βωμό του πάθους. Να απολαμβάνουμε  ανέφελα γηρατειά σαν αυτά να πούμε της σημερινής ταράτσας.

Κυλοτίτσα μου πρέπει να απαιτήσουμε, με τι τρόπο δεν έχω σκεφτεί ακόμη, και το δικό μας άπλωμα στην ταράτσα. Έχουμε κι εμείς το απόλυτο δικαίωμα όπως οι συνάδελφοι του από πάνω μας και από κάτω μας ορόφου. Όχι δηλαδή επειδή η κυρά μας βαριέται να ανεβάζει την μπουγάδα στην ταράτσα να μας στριμώχνει στα δυο μέτρα του μπαλκονιού και κυρίως να γινόμαστε θέαμα και να ακούμε τα ανήκουστα από τις κυρίες του μπαλκονιού απέναντι… Δεν ξέρω αν το άκουσες κι εσύ αλλά είναι έξαλλες για το θέαμα που προσφέρουμε και μαζεύουν υπογραφές διαμαρτυρίας που ζητούν τον αφανισμό μας Και μην έχεις αμφιβολία, όχι μόνον γιατί γεράσαμε γίνονται αυτά, αλλά και στην νιότη μας να ήμασταν πάλι το ίδιο θα διαμαρτύρονταν. Προσωπικά τους δικαιολογώ κι εγώ στη θέση τους τα ίδια θα έκανα.

Ξέρεις τι είναι να ανοίγεις τα παραθύρια σου το πρωί και αντί να αντικρίζεις το απέραντο γαλάζιο θάλασσας και ουρανού να βλέπεις εμάς; Μπρ… μπρ… μπρ… Χάθηκε έστω το  μπαλκόνι το απέναντι να είχε τις γλάστρες του με γεράνια τριανταφυλλάκια και αναρριχόμενο γιασεμάκι ή έστω μια γλάστρα με βασιλικό παρμένο από το πανηγύρι του Άη  Λια; Τους καταλαβαίνω βέβαια τους ανθρώπους αλλά κι εμείς για κάποιον σκοπό ήρθαμε στον κόσμο αυτό και μάλιστα πολύ σοβαρό, παρά τη χλεύη που εισπράττουμε. Και στην τελική, το λάθος δικό μας δεν είναι. Πάλι ο άνθρωπος φταίει εν προκειμένω. Μας μετέτρεψε σε μιαν ασχήμια εμάς που κι αν δεν έχουμε εισπράξει στιγμές υπέρτατης ευχαρίστησης μα και προσφοράς. Από δική του τεμπελιά μας απλώνει εκεί που δεν πρέπει. Αν ήμασταν πάντα στην ταράτσα θα κάναμε τώρα αυτήν την κουβέντα καλή μου κυλοτίτσα; Όχι πες μου, θα κάναμε; Ούτε θα μας είχε από το μυαλό περάσει ότι οι γείτονες μας βλέπουν και αηδιάζουν. Και έχουν τώρα και έναν λόγο πάρα πάνω, γιατί πια παλιώσαμε, γεράσαμε, έχουμε κοντολογίς τα χάλια μας κυρά μου.

Τι βίτσιο που το έχει το αφεντικό μας ρε παιδάκι μου, να μην λέει να μας ανανεώσει; Και να πεις ότι το κάνει για λόγους οικονομίας και λάθος είπα πριν για τσιγκουνιά, το κάνει από αγάπη στο κάθε τι που φέρνει την πατίνα του χρόνου. Είτε αντικείμενο είναι αυτό, είτε ρούχο και βρακί. Με την στόφα του παλιατζή γεννήθηκε και του αρχαιολάτρη!!!

Μόνον από ένα θαύμα θα μπορούσαμε να έχουμε ένα υποφερτό και αξιοπρεπές τέλος. Αναρωτιέσαι ποιο να  ‘ναι αυτό το ευλογημένο; Να σου πω αμέσως χαρά μου. Να πιάσει λέει, ένα δυνατό καλοκαιρινό μελτέμι και να μας πάρει να πάμε σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέεεερει!!! Αρκεί η κυρά μας να έχει ξεχάσει να μας βάλει μανταλάκια. Αν και με 9αρι μποφόρ όχι μόνον εμάς αλλά και την απλώστρα θα πάρει ο ασκός του Αιόλου.

Δεν μένει παρά να ευχηθούμε αυτό να συμβεί, γιατί ειλικρινά δεν την αντέχω άλλο την κοροϊδία και το ρεζίλεμα που ακούω. Αν είναι κάτι που μετριάζει την θλίψη και την πίκρα μου είναι, ότι κανείς δεν μπορεί να μας ψέξει για έλλειψη καθαριότητας Α, όλα κι όλα, αστράφτουμε.

Είμαστε παλιά, δε λέω, αλλά μοσχομυριστά.

Και να σου πω. Το προτιμώ από το να συνέβαινε το αντίθετο.

Όχι μόνον αρνητική κριτική… ε;

Για να είμαστε και ακριβοδίκαιοι…

Τι όμορφη όμως που είσαι, παρά τον καιρό που πέρασε από πάνω σου, δεν θα σε άλλαζα με καμία μοντέρνα δεσποινίδα. Σε λατρεύω.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη