Μέρα-νύχτα ή νύχτα-μέρα.

Χωρίς τη μία δεν υπάρχει η άλλη.

Αδειάζεις, ύστερα από έναν δυνατό πόνο.

Κάπως έτσι νοιώθεις

μετά από μια μεγάλη ευχάριστη συγκίνηση.

Όχι την ίδια ώρα, μήτε την ίδια μέρα.

Πιάνεις τον εαυτό σου να μην ξέρει τι νοιώθει.

Μόνο η έκφραση μπορεί να σε προδώσει.

Στον πόνο, είναι παγωμένη,

μα και στη χαρά,

σαν να τα έχεις ζήσει όλα

και πια δεν έχεις τι να προσμένεις.

Ευλογημένα και τα δύο,

γιατί χωρίς το ένα

δεν υπάρχει το άλλο.

Το θετικό με το αρνητικό,

το συν και το πλην

από μόνα τους,

δεν δηλώνουν τίποτα,

σαν τα παντρέψεις, όμως,

μπορείς να σκαρώσεις μέχρι και γεννητούρια.

Ευλογία ή τύχη

– ανάλογα με το τι πιστεύει ο καθένας –

να μπορείς, να αξιώνεσαι

να ζεις και τα δύο.

Να γεμίζει η ψυχή σου

μαύρο και άσπρο,

φως και σκοτάδι,

και να έρχεται η νηνεμία.

Και άντε πάλι,

δύναμη να έχεις για την μπόρα,

γιατί πάντα έρχεται,

άλλοτε με ακραία φαινόμενα

και άλλοτε με μέτρια.

Πάντοτε, όμως,

μετά τη μαυρίλα της νεροποντής,

ξανοίγουν οι ουρανοί,

σε τούτο το διαμέρισμα της γης

τουλάχιστον

και να ’τος ο ήλιος,

φωτεινός,

λεβέντης,

ασίκης,

ερωτικός και καυχησιάρης,

να σε κάνει να δεις τη ζωή

με άλλα μάτια!

Μαζί του πάντα

ή τις περισσότερες φορές,

κουβαλά και το ουράνιο τόξο,

χρωματιστό

κι ευωδιαστό πολλές φορές,

για να νοιώσεις,

ὧ άνθρωπε,

την αναγέννηση!