Προς το τέλος πια της ζήσης μου (αν και κανείς ποτέ δεν ξέρει), κάνοντας έναν πρόχειρο απολογισμό του τι ήταν αυτό που αποκόμισα ως το πλέον σημαντικό όλα αυτά τα χρόνια, είναι η ΑΓΑΠΗ και η ΥΓΕΙΑ. Την πρώτη τη ζήλεψα πραγματικά και πιο πολύ την επιθύμησα να πω καλύτερα. Μιλώ όμως για την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ, όχι τη δήθεν, ούτε και αυτήν που μπορεί να μοιάζει με αληθινή, αλλά έχει κάτι μικρές σκοτεινές γωνίτσες που μη φωτιζόμενες αρκετά αμαυρώνουν το μασίφ της λέξης παρεισφρέοντας ξένες ουσίες και τα 24 καράτια γίνονται ας πούμε 14. Όσο να ’ναι η διαφορά του χρυσού μεγάλη. Την μεγαλειώδη, την απόλυτη αγάπη όχι, δεν μπορώ να πω ότι την συνάντησα. Πολύ φοβάμαι δε, ότι ελάχιστοι άνθρωποι στον Πλανήτη έκαναν την γνωριμία της και όσοι επαίρονται για το αντίθετο, θα πω αυτό που έλεγε και η Μαλβίνα (μία είναι η Μαλβίνα παιδιά): ‘’ Όταν ακούω κάποιον να καυχιέται ότι ζει την μεγάλη αγάπη, τον μεγάλο έρωτα, στην απόλυτη έννοιά τους, τον κοιτάζω καχύποπτα’’.

Πράγματι ο άνθρωπος είναι περίεργο ον. Όταν βιώνει κάτι το τέλειο, θαρρείς και τον πιάνει μανία καταστροφής ίσως γιατί μισεί την τελειότητα, και τα καράτια που λέγαμε, μειώνονται δραματικά και κατ’ επέκταση και η αξία του πολύτιμου μετάλλου.

Αυτά, όσον αφορά τον ΑΝΘΡΩΠΟ. Γιατί έρχεται ένα ζευγάρι από το πτερωτό βασίλειο να μας διδάξει, και μάλιστα χωρίς να το επιδιώκει ή να έχει επίγνωση του θαυμασμού που προκαλεί, το τι εστί ΑΓΑΠΗ.

Πριν περίπου δεκαέξι χρόνια ένα ζευγάρι νεαρών ερωτευμένων πελεκάνων ετοιμαζόταν για το μεγάλο ταξίδι του προς Νότον, μαζί με εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες ομοίων του, ζητώντας ζεστό κλίμα για να ξεχειμωνιάσει. Μα τα σκάγια ανθρώπου- τι άλλο; – τραυμάτισαν στα φτερά την πελαργίνα, οπότε το ταξίδι ματαιώθηκε. Η ζωή του πτηνού πλέον ήταν καταδικασμένη, όχι μόνον γιατί ήταν άρρωστο, αλλά κυρίως γιατί και να επιζούσε δεν θα ήθελε την μοναξιά του χωρίς το ταίρι της. Ο σύντροφος αναγκάστηκε, γιατί έτσι τον πρόσταζε η φύση του, να φύγει μόνος.

Ο φιλόζωος αγροκτηματίας στο χωράφι του οποίου  είχαν τη φωλιά τους οι δύο πελεκάνοι, θέλησε να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στο όμορφο πτηνό αν μη τι άλλο να ζήσει, αν και πολύ αμφέβαλε ότι το πουλερικό θα την ήθελε την ζωή του. Έτσι, την περιέθαλψε, την έσωσε τελικά, προσφέροντάς της την ζεστασιά που της ήταν απαραίτητη περισσότερο από την τροφή, συναισθανόμενος βέβαια τα αισθήματα του πτηνού για τα οποία ήταν απολύτως σίγουρος. Πτηνό και άνθρωπος έγιναν φίλοι. Έτσι, μια συντροφικότητα υπήρξε, γιατί  ‘’μόνος του κανείς, ούτε στον ίδιο τον Παράδεισο,’’ έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιάκα μου.

Και ποια η έκπληξη ανθρώπου και πτηνού, ίσως, όταν από τους πρώτους πελεκάνους που γύρισαν σαν ήρθε η στιγμή τους, ήταν το ταίρι της κυρίας. Συγκινητικό να βλέπεις τα πουλερικά με ενωμένα τα ράμφη τους. Ποιος ξέρει τι λόγια αγάπης να ‘’έλεγε’’ στην καλή του (η λέξη ‘’έλεγε’’ σε εισαγωγικά, γιατί ως γνωστόν οι πελεκάνοι δεν έχουν φωνητικές χορδές για να μιλήσουν απλά κτυπούν τα τεράστια ράμφη τους).

Ο κτηματίας χαρούμενος με την απίστευτη ιστορία που έβλεπε να εξελίσσεται θετικά, αλλά και ανήσυχος όσο και περίεργος να δει τι θα συνέβαινε πάλι, σαν ερχόταν το κάλεσμα του Νότου, όπου το αρσενικό θα έφευγε αναγκαστικά.

Έτσι, κάποια στιγμή, αυτή η στιγμή που περίμενε και ανησυχούσε, η πελαργίνα δεν θέλησε να κατέβει από τη ψιλή της φωλιά όπου ήταν μόνη, σίγουρα θρηνώντας για τον αναγκαστικό ξενιτεμό του καλού της. Η καλοσύνη όμως του φιλόζωου αγρότη την έκανε να συνέλθει και να επιζήσει ακόμη μία φορά και από τον άγριο χειμώνα εκείνης της χρονιάς, που απειλούσε, όχι μόνον εκείνην, αλλά και όντα ανθεκτικά σε παρόμοιες καιρικές συνθήκες.

Πέρασε λοιπόν και ο χιονιάς, ήρθαν καλύτερες μέρες και μάλιστα Αλκυονίδες, το πουλί αναθάρρησε και ίσως να περίμενε να δει αν ο καλός της θα τηρούσε την υπόσχεση που σίγουρα  θα της είχε δώσει ότι θα γύριζε κοντά της.

Οι άνθρωποι της περιοχής που ήξεραν πια την ιστορία, περίμεναν να δουν τι θα γίνει. Και η ιστορία επαναλήφθηκε για μια ακόμη φορά. Ο πελεκάνος ξαναγύρισε στην ανήμπορη να πετάξει αγάπη του, μη θέλοντας να αποκτήσει άλλο ταίρι, ξέροντας καταφανώς να κρατάει τον αντρίκιο του λόγο ότι θα γυρίσει, και όχι ‘’μάτια που δεν βλέπονται…’’ κτλ. κτλ. όπως κάνουν τα κατά τα άλλα, νοήμονα όντα του ζωικού βασιλείου γενικώς.

Και η ιστορία αυτή κρατάει εδώ και δεκάξι συναπτά έτη, τρομερό χρονικό διάστημα, αν κανείς αναλογιστεί ότι τα πτηνά αυτά στη καλύτερη περίπτωση ζουν 19-20 χρόνια. Που σημαίνει, ότι το ζευγάρι, αν συνοψισθούν και τα δύο ίσως χρόνια τα προ του τραυματισμού, θα ζούσε τα βαθιά του γεράματα. Και  απορίας άξιον πώς ο γεροπελεκάνος κατάφερνε κάθε φορά να είναι συνεπής στην υπόσχεσή του και να επιστρέφει στο ταίρι του, κάνοντας  ένα ατέλειωτο ταξίδι, πάνω από βουνά και θάλασσες, ξεπερνώντας απίστευτες δυσκολίες με μόνο όπλο και εφόδιο την ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΟΤΙ ΘΑ ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!…

Μια ιστορία αγάπης πέρα για πέρα αληθινή. Το συναίσθημα της Αγάπης δεν είναι ανθρώπινο μόνον προνόμιο, αλλά όλων των όντων του ζωικού βασιλείου και μάλιστα στην ιδανική του εκδοχή…