Μέσα από τη νύχτα

άρχισε αργά να φυτρώνει

μια ελαφριά σιωπή.

Είναι αυτή η ώρα, η μαγικά λυπημένη,

η ώρα που επεκτείνεται

από την  εξωτερική καρδιά

μέχρι τα αστέρια,

που κρέμονται από ψηλά.

Λοιπόν, να τους πεις να πας

κάπου αλλού,

που θα μπορείς να ονειρεύεσαι

χωρίς να έχεις χάρτη.

Θα κάθεσαι ήρεμα και θα διαβάζεις,

ένα ποίημα που κοιμάται,

ένα ποίημα που επεκτείνεται

και μπαίνει από παντού, σαν αέρας,

ένα ποίημα που κλονίζει τα όνειρα.

Ένα ποίημα που ξέρει ότι,

θα είμαστε για πάντα μαζί.

Ένα ποίημα που κοιμάται ήσυχα,

κάτω από τα αστέρια,

που κρέμονται από ψηλά.