Κατεβάζεις ρολά. Μήτε χαρές, μήτε λύπες. Μαύρη η οθόνη. Μια ευθεία  γραμμή στο μηχάνημα. Απουσία ζωής επιβεβαιωμένη.

Την προτιμάς;

Εγώ, χίλιες φορές όχι.

Όλα παλεύονται με λίγη υπομονή, με καρτερία, για καλύτερες μέρες. ΟΛΑ. Εκτός από τον θάνατο.

Κάλλιο το ‘χω να αντικρίζω έναν μουντό γκρίζο ουρανό ταβάνι, μια αφρισμένη θάλασσα, έναν αφιονισμένο άνεμο να με σηκώνει από τη γη, παρά τα ραδίκια ανάποδα. Και η νεκρή Φύση ακόμη, βρίσκει τον τρόπο να ξαναγεννηθεί, να ξανά καρπίσουν τα ξερά της τα δεντριά. Μα το ξέρεις. Εσύ  αυτό δεν το μπορείς. Το τέλος είναι ΤΕΛΟΣ. Δεύτερη ζωή δεν έχει για σένα. Και αν υπάρχει ή όχι, κανείς δεν το ‘βρε και δεν τόπε ακόοοομα, παρά μόνον οι ποιητές, ποιητική αδεία.

[Κείμενο flash fiction]