Ήταν καταμεσήμερο κι ο ήλιος έλαμπε ολάκερος

χρυσώνοντας θάλασσα κι ουρανό.

Κι όπως, χαμένος στο βυθό σου,

τριγύρναγες μέσα σε όνειρα εφιάλτες,

μέσα σε χρόνου αναδρομές και μες σε θαύματα,

σπίθα ξεπρόβαλε ζεστή να πλέξεις χρώμα στο κενό.

Κι εκεί, στης πλάνης τις στοές, σε ροζ απάτες,

ουράνιο χέρι ετράνταζε της θάλασσας το κύμα

και αστραπόμορφη ρωγμή χαράκωνε το σκούρο της νερό,

ανοίγοντας το διάβα σου σε δρόμο καθαρό.

Ευθύς μπροστά ορθάνοιχτη μία καινούρια μέρα,

μιαν άνοιξη, που άνοιξη άπλωνε και ανθούσε.

Ήταν στ’ αλήθεια απέναντι η γη η ονειρεμένη,

των προσευχών, της άνθισης, του πόθου, της ζωής.

Βήμα ανοιχτό για να διαβείς, να νιώσεις τη χαρά σου,

να τη γνωρίσεις κι ομορφιά κι αλήθεια όπως είναι,

να ταξιδέψεις δυο ευχές, να αφεθείς στη λήθη,

ν’ απαρνηθείς κάθε δεσμό της ψεύτικης σιωπής.

Φυγή μεγαλοδύναμη θεριεύει βήμα βήμα.

Το δέλεαρ ξωπίσω σου τάμα φτηνό ποτίζει.

Αχ, ποιος στ’ αλήθεια ο ευτυχής τη γη της να πατήσει,

τις πύλες της απανθρωπιάς να κλείσει μονομιάς;

Ξυπνάς δειλά καταμεσής, στη μέση του πελάγου.

Πόση στ’ αλήθεια ομορφιά, η θάλασσα, κρύβει μέσα

στα σπλάχνα της κι απέναντι πόσο μεγάλη η φλόγα;

Σαν από θαύμα βιβλικό ορθώνεται με μιας.

Ευχή, ευχή ζητάς, καυτή ευχή.

Και να ’ταν όλα αληθινά!

Ας ζούσαμε ξανά ζωή,

ζωή αγνή, παντοτινή!

Κι ο ήλιος έλαμπε ολάκερος

χρυσώνοντας θάλασσα κ ουρανό…

Το ποίημα που μας παραχώρησε η ποιήτρια κα Στέλλα Πετρίδου για τη δράση μας «Γράφουμε για το Πάσχα», είναι από την ποιητική της συλλογή «Θάλασσα κι Ουρανός» [Εκδόσεις άλφα πι].