«Το δέντρο που αγάπησα», ένα παραμύθι του Αλέξη Γεωργαντά

Ανάμεσα σε πολλά δέντρα, εγώ βρήκα ένα δέντρο, που μου άρεσε. Δεν ξέρω γιατί και ποιος ο λόγος, που το αγάπησα. Αυτή είναι η ιστορία του δέντρου που λάτρεψα, όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου.

>.<

Το δέντρο αυτό ήταν ξεχωριστό. Ενώ τα περισσότερα δέντρα ερωτευόντουσαν τον ήλιο ή το μπλε του ουρανού ή το ουράνιο τόξο, εκείνο βρήκε κάτι άλλο να αγαπήσει. Είχε ερωτευτεί ένα σύννεφο!!!   Ήθελε να το πλησιάσει, να το γνωρίσει. Όμως  ήταν ψηλά στον ουρανό  και δεν μπορούσε να το φτάσει. Τι κρίμα! Τέντωσε τα κλαδιά του όσο μπορούσε αλλά και πάλι τίποτα. Έβαλε μια φωνή αλλά σιγά μην άκουγε το σύννεφο εκεί ψηλά που ήταν. Πολλές οι προσπάθειες του δέντρου να πλησιάσει το σύννεφο και όλες αποτυχημένες.

Πέρασε πολύς καιρός. Μια μέρα όμως… έγινε το ποθητό!!! Το σύννεφο έλαβε τα μηνύματα αγάπης από το δέντρο. Το αδύνατον είχε γίνει  δυνατό. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Βλέπεις η  αγάπη έχει την ιδιότητα να καταργεί  χρόνο και αποστάσεις. Το σύννεφο έδειξε και αυτό συμπάθεια για το δέντρο. Το γοήτευσε η προσπάθεια του δέντρου να φτάσει στον ουρανό και να το ακουμπήσει, να ‘ρθει σε επαφή μαζί του παρ’ όλο που δεν μπορούσε (που φαινόταν αδύνατο). Πήρε απόφαση το σύννεφο να πάει να βρει το δέντρο. Τα βρήκε σκούρα το σύννεφο. Οι νόμοι της φυσικής δεν του επέτρεπαν να κατέβει τόσο χαμηλά. Όσο και να μεγάλωνε το σχήμα του το σύννεφο  δεν τα κατάφερε…

Το δέντρο από τη μια χάρηκε που κατάλαβε τα αισθήματά του,  από την άλλη, στεναχώρια μεγάλη που ούτε το σύννεφο από την πλευρά του μπορούσε να έρθει πιο κοντά. Θλίψη και για τους δυο τώρα. Τσαντίστηκαν, παράτησαν τις προσπάθειες και απομονώθηκαν  στον δικό τους   κόσμο.  Το δέντρο στη γη και το σύννεφο στον ουρανό.

-Γιατί να αγαπήσω κάτι που δεν μπορώ να πιάσω, όσο ψηλά και αν φτάσω; αναρωτήθηκε το δέντρο και έκλαψε…

Το σύννεφο είχε αλλάξει χρώμα και από άσπρο είχε γίνει σκούρο γκρι από τα νεύρα του και την απελπισία του. Αναρωτήθηκε και αυτό με τη σειρά του:

-Είμαι στα ψηλά. Όμως αυτό που μου αρέσει βρίσκεται εκεί κάτω. Γιατί ν’ αγαπήσω κάτι που δεν μπορώ να φτάσω όσο χαμηλά κι αν κατέβω;

Έριξε  τότε μια τεράστια βροντή κι έκλαψε. Μεγάλη βροχή έβγαλε από μέσα του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, έγινε και το θαύμα. Τα δάκρυα –  βροχή, έπεσαν και αγκάλιασαν το δέντρο. Είχε γίνει η ένωση.

Είχε βρεθεί ο τρόπος το δέντρο και  το σύννεφο να έρθουν σε επαφή. Να αγγίξουν ο ένας τον άλλον. Ευτυχία που δεν μπορούν να την εκφράσουν λόγια και λέξεις. Το αδύνατο, είχε βρει ξανά τρόπο κι έγινε δυνατό.

Τα δάκρυα του δέντρου, που έπεσαν εκείνη την εποχή, δεν πήγαν χαμένα. Βοήθησαν να ανθήσει ένα πανέμορφο παράξενο λουλούδι στην  βάση του δένδρου. Το δέντρο και  το σύννεφο είναι ακόμα μαζί και πραγματικά αγαπημένα.

>.<

Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως γι’ αυτό αγάπησα, λάτρεψα και αγκάλιασα αυτό το δέντρο. Επειδή δεν αγάπησε ήλιους και ουράνια τόξα, αλλά βρήκε ν’ αγαπήσει ένα σύννεφο!!!


[Αφιερωμένο στη Μαρία Πανούτσου]

 

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη