Δεν μπορώ να  ξεφύγω  από τις  μνήμες του Ασκητικού.  Όχι γιατί δεν έζησα πιο σημαντικές στιγμές  στο θέατρο αλλά γιατί όλες οι στιγμές  στο θέατρο ήταν  σημαντικές για μένα.  Θα ξεκινήσω το αφιέρωμα στις πέντε παραστάσεις που  συμμετείχα στο Ασκητικό,  με ένα ανορθόδοξο ίσως τρόπο,  από μία αναφορά   στο ανέβασμα του Αίαντα  από  το Ασκητικό.

Α μέρος

ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ – ΕΠΙΒΛΕΠΟΥΣΑ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ: ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ-ΑΓΑΘΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

«Ο ΑΙΑΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ»

Κωνσταντίνος Μάριος

ΑΣΚΗΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΙΟΣ (1979). Ο Κωνσταντίνος Μάριος ήταν ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας. Το 1978 συν-ιδρύει το Ασκητικό Θέατρο και διατελεί καλλιτεχνικός του διευθυντής. Με τον θίασο αυτό πραγματοποίησε περιοδείες στις μεγαλύτερες ελληνικές πόλεις και πήρε μέρος σε Διεθνή Θεατρικά Φεστιβάλ. Πρώτη του Σοφοκλής, Αίας, μτφ. Κώστας Τοπούζης, Επικαιρότητα, Αθήνα 1992,  Έξαρχος, Έλληνες ηθοποιοί: αναζητώντας τις ρίζες,  «Μαρίνος Ιορδάνης και Κυβέλη Μυράτ», Αρχείο Ε.Λ.Ι.Α. «Κωνσταντίνος Ε. Μάριος-Ιδρυτής του Δημοτικού Θεάτρου Χίου-12/9/ /9/2009», [από: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βορείου Αιγαίου]

Σκηνοθεσία με το Ασκητικό Θέατρο ήταν η τραγωδία του Αισχύλου Αγαμέμνων. Την επόμενη χρονιά σκηνοθετεί τον Αίαντα. Η μετάφραση, η οποία είναι ελεύθερη, αλλά και η σκηνοθεσία ανήκουν στον ίδιο. Η πρώτη παράσταση δόθηκε στις 12 Νοεμβρίου. Το έργο παρουσιάστηκε έως και τις 24 Μαρτίου. Τα σκηνικά φιλοτέχνησε η Γ. Κροντήρη, τα κοστούμια η Καλλιόπη Κοπανίστα, ενώ τη μουσική ανέλαβε ο Σταμάτης Κραουνάκης. Στους βασικούς ρόλους έπαιξαν οι ηθοποιοί: Θωμάς Κινδύνης (Αίας-Τεύκρος), Κωνσταντίνος Μάριος (Οδυσσέας), Μαρία Πανούτσου (Αθηνά), Άννα Πολυτίμου (Τέκμησσα), Δ. Τζαμαλής (Μενέλαος), Θέμης Ψυχογιός (Αγαμέμνων). Ο Χορός ήταν ολιγομελής. Η μόνη κριτική που έχουμε στη διάθεσή μας, του Στάθη Ιω. Δρομάζου, κάνει λόγο μάλλον «για ένα σχεδίασμα, ίσως έναν πειραματισμό, παρά μια ολοκληρωμένη ανάγνωση-ερμηνεία του Αίαντα». Ο σκηνοθέτης έδωσε έμφαση στο υπαρξιακό πρόβλημα του ήρωα. Ο κριτικός αναφέρει ότι η παράσταση είχε εντυπωσιακά ευρήματα, όπως την έκκληση της Τέκμησσας, γονατιστής μπροστά στον όρθιο Αίαντα, και οι δύο μέτωπο προς τους θεατές, την παντομίμα-πληροφόρηση για τον νεκρό Αίαντα, τον θρήνο της Τέκμησσας, τον κομμό μπροστά στο φέρετρο, το τραγούδι του νόστου. Παρ’ όλα αυτά, υποστηρίζει ότι ο σκηνοθέτης δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα ενιαίο ύφος και μια φόρμα «καθαρή». Η εικόνα ήταν συγκεχυμένη. Τα κοστούμια και τα σκηνικά ήταν λιτά, το ίδιο και η μουσική. Ο Χορός κινήθηκε τελετουργικά, ενώ η μετάφραση δεν κατάφερε να αναδείξει την ποίηση του κειμένου. Όσον αφορά την υποκριτική, επαίνεσε τον Θωμά Κινδύνη στον ρόλο του Τεύκρου, αλλά όχι στου Αίαντα (είναι ενδιαφέρον ότι οι δύο αυτοί ρόλοι παίζονται από τον ίδιο ηθοποιό), την Μαρία Πανούτσου και τον Κ. Μάριο. Για τον Τζαμαλή και τον Ψυχογιό αναφέρει ότι «βγήκαν σχεδόν όμοιοι με αμφισβητούμενο ύφος υποκριτικής».

[Συνεχίζεται…]