Σε  τόπους μακρινούς

μάταια για καλύτερη ζωή

προσπαθείς-

το παρελθόν αναλογίζεσαι

λάθη και ερείπια

πού δημιούργησες.

Οι μακρινοί τόποι σού είναι γνωστοί

το ίδιο νερό στη θάλασσα κυματίζει

η ρυμοτομία της ζωής

μοιάζει απαράλλακτη σε κάθε στάση.

Με παλιό κλειδί το σπίτι ανοίγεις

το είδωλό σου στον καθρέφτη

αντικρίζεις,

παραλλαγμένο από το χρόνο

μα αμετάβλητο βλέμμα τα μάτια σου

αναγνωρίζουν.

Κι αν διαβαίνεις νέους δρόμους

πάλι παρόμοια τρικυμία

μέσα σου νιώθεις

αυτή λανθασμένα τη ζωή σου

έχει σαρώσει-

άκαρπες νεκρώνονται οι ελπίδες

και η καταιγίδα τα μένεα πνέει

σε κάθε στροφή.